ในขณะเดียวกัน ที่บ้านของตระกูลหลงในจิงตู หลงจิ้งกั๋วกำลังมองที่หลงเซียว ลูกชายของเขาด้วยสีหน้าที่ยากจะอธิบาย
ร่างของหลงเซียวที่เน่าเปื่อยลงไปมากมีกลิ่นเหม็นสาบโชยมา ถ้าเขาไม่ได้สวมเสื้อผ้า การได้เห็นเขาคงทำให้หลายคนตกใจจนตายได้
เพียงแค่มองลูกชายของเขาแวบเดียว ก็เพียงพอแล้วที่หลงจิ้งกั๋วผู้มากปัญญาจะรู้ว่าเกิดอะไรขึ้น
“เกิดอะไรขึ้น หลงเซียว? อาจารย์ของแกอยู่ที่ไหน?” เขาถาม
“อาจารย์ของผมตายแล้วพ่อ แต่เขาก็ส่งพลังทั้งหมดของเขามาให้ผม ตอนนี้ผมได้เป็นเจ้ายุทธ์แล้ว ใช้เวลาอีกไม่นานก็จะไม่มีใครในยุทธภพจิงตูที่สามารถเอาชนะผมได้” หลงเซียวตอบอย่างมั่นใจ
ความรู้สึกที่อธิบายไม่ได้ผุดขึ้นในใจของหลงจิ้งกั๋ว เมื่อเขาเห็นหลงเซียวเป็นแบบนั้น
จากมุมมองหนึ่ง อาจกล่าวได้ว่าคนที่อยู่ตรงหน้าไม่ใช่ลูกชายของเขาอีกต่อไป แต่เรื่องนั้นก็อาจไม่จริงเสียทีเดียว
“ทำไมแกถึงถูกวิญญาณครอบงำ หลงเซียว” หลงจิ้งกั๋วไม่เข้าใจว่าทำไมลูกชายของเขาถึงกลายเป็นแบบนั้นเมื่อมีติ้งฉ่านคอยปกป้อง
“ทั้งหมดเป็นเพราะเฉินผิง ท่านพ่อ ถ้าไม่ใช่เพราะเขา ร่างกายของผมคงไม่กลายเป็นแบบนี้ อาจารย์ติ้งฉ่านไม่สามารถรักษาอาการของผมได้เลย ผมไม่อยากนอนเฉยๆ บนเตียงไปทั้งชีวิต ผมอยากเจอเฉินผิงและล้างแค้น! น่าเศร้าที่มันตายไปแล้ว ผมเสียใจเป็นที่สุดที่ไม่อาจฆ่ามันกับมือ” แววตาโหดเหี้ยมฉายผ่านดวงตาของหลงเซียว
เขาต้องการให้เฉินผิงได้รู้ซึ้งว่าการเป็นคนพิการมันเป็นยังไง
“เฉินผิงไม่ตายง่ายขนาดนั้นหรอก!” หลงจิ้งกั๋วเอ่ยขึ้นอย่างหนักแน่น
"อะไรนะ? มันยังไม่ตายเหรอ? ผมนึกว่าประธานจู้จื่อซานบอกว่าเขาเป็นคนฆ่าเฉินผิงด้วยตัวเองเสียอีก” ใบหน้าของหลงเซียวเต็มไปด้วยความประหลาดใจ
“เขายังมีชีวิตอยู่แน่นอน มีคนไม่มากที่รู้ความลับของเขา แต่พ่อก็เป็นหนึ่งในไม่กี่คนที่รู้” ดวงตาของหลงจิ้งกั๋วหรี่ลง สีหน้าเต็มไปด้วยความกังวล
"เป็นข่าวที่ดีมาก! หมายความว่าผมจะได้ฆ่าเฉินผิงด้วยตัวเอง!” หลงเซียวกล่าวอย่างตื่นเต้น
ในขณะที่เขากำลังตื่นเต้น หลงจิ้งกั๋วกลับกังวล “มีบางอย่างที่แกยังไม่รู้ หลงเซียว พ่อจะเล่าให้แกฟัง...”
เมื่อเขาเข้าใกล้หลงจิ้งกั๋วมากพอ ผู้เป็นพ่อก็ตบอีกฝ่ายทันที
เขาต้องการบังคับให้วิญญาณออกจากร่างของหลงเซียว แม้จะพิการ แต่หลงเซียวก็ยังเป็นลูกชายของเขา อย่างไรก็ตาม ในตอนนั้นสิ่งที่เหลืออยู่ของหลงเซียวมีเพียงร่างกาย
ในขณะที่หลงเซียวยังคงควบคุมสมองและความคิดของเขาได้ แต่ถ้าวิญญาณมีพลังมากพอเมื่อไหร่ มันก็จะควบคุมทั้งร่างกายและจิตใจของหลงเซียวอย่างสมบูรณ์
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: หัตถ์เทวะราชันมังกร
ยิ่งอ่านตอนก็ยิ่งสั้นลงๆ ของฟรีไม่มีในโลกจริงๆ เลิกอ่านกันเถอะเสียอารม...
เริ่มตั้งแต่ตอนที่ 1886 ตอนเริ่มสั้นลงๆ ต้องทำไง...
ไม่มีระบบจ่ายเงินผ่านหักบัญชีธนาคารหรือจ่ายผ่านทรูฯ บ้างหรือผมไม่ได้ใช้บัตรเครดิต...
3065-3074 ไม่มี...
อ่านมาถึงตอนที่ 136 แล้วแต่ต้องอ่านแบบผ่านๆเพราะแต่ละฉากวนอยู่ที่พระเอกโดนดูถูกตลอด จากคนทั้งเรื่องรวมทั้งพ่อแม่ด้วยเลยมั้ง พระเอกต้องเป็นโรคจิตอ่อนๆแน่เลย ไม่ได้คิดจะทำอะไรให้ดีขึ้นนอกจากคิดในใจว่าฉันเก่ง รอให้เขาดูถูกก่อนแล้วนิ่งๆ ยอมรับแล้วผ่านไป พยายามหาเรื่องที่พระเอกเก่ง หรือสู้ชีวิตแล้วดีขึ้น แต่แบบเหมือนฉันเก่งอยู่ในใจคนเดียว มันน่าอึดอัดมาก...
ทำไมพระเอกเก่งต้องทนให้คนดูถูกตัวเองดูถูกพ่อแม่แบบไม่คิดจะทำอะไรเลย แบบตามน้ำไปวันทั้งที่มีฝีมือ ทนลำบากกันไป...
หน้าด้านจังอีกู่หลิงเอ๋อร์ หลงรักแฟนเพื่อน แล้วเสือกเสนอตัวออกนอกหน้าเกิ๊น นิสัยแบบนี้เขาเรียกดอกทอง คนเขียนไม่เข้าใจหรอว่านิสัย ผู้หญิงสันดานแบบนี่ น่าขยะแขยง...
ชักจะเบื่อ หายอีกแล้ว หมดไปเกือบ 2 พัน แล้วนะ...
มีเรื่องอื่นที่จบแล้วบ้างไหมจะหาซื้ออ่าน...
มีหนังสือขายมั้ยครับ รอวันละ 20 ตอน ไมทันใจ...