หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 1358

หมัดอันทรงพลังของเฉินผิงพุ่งขึ้นบนท้องฟ้าราวกับดาวหาง

หมัดเซิ่งกวงเป็นกระบวนท่าโจมตีที่สามารถผ่าได้กระทั่งท้องฟ้า

มันไม่ใช่แค่วิชาธรรมดาอีกต่อไป มันเป็นการแสดงเจตจำนงอันแน่วแน่และจิตวิญญาณแห่งการต่อสู้อันสูงสุด

เมื่อผสานกันแล้ว พลังโจมตีของมันก็ไร้เทียมทาน

ตูม!

เสียงระเบิดดังสนั่นหวั่นไหวราวกับท้องฟ้าจะแตกเป็นเสี่ยงๆ คลื่นกระแทกจากการโจมตีอันทรงพลังสาดซัดออกไปทุกทิศทาง

“พาทุกคนเข้าไปในตำหนักเดี๋ยวนี้ คุณหญิงจี้!” เฉินผิงตะโกน

เขารู้ว่าการต่อสู้กับโจวเทียนหยินจะสร้างคลื่นกระแทกขนาดมหาศาล และเขากลัวว่าคลื่นกระแทกเหล่านั้นจะหนักหนาเกินกว่าที่ผู้คนในตำหนักบงกชชาดจะรับมือได้

“เฉินผิง ฉัน...” จี้หรูเสว่จ้องมองเฉินผิงอย่างร้อนรน เธอกลัวว่าเขาจะไม่สามารถเอาชนะโจวเทียนหยินได้

เธอรู้ว่าโจวเทียนหยินแข็งแกร่งมากเพียงใด

“ไปเดี๋ยวนี้เลย! ถ้าคุณอยู่ที่นี่ก็มีแต่จะทำให้ผมเสียสมาธิ ไปให้ห่างๆ!” ดวงตาของเขาเต็มไปด้วยความโกรธยามจ้องมองเธอ

เมื่อเห็นเช่นนั้น เธอกัดฟันและพาคนของตำหนักบงกชชาดกลับเข้าไปในตำหนัก

พวกเขาทุกคนทำได้เพียงเฝ้าดูเขาต่อสู้กับโจวเทียนหยินจากระยะไกล

กระบวนท่าแรกของคู่ต่อสู้ทั้งสองทำให้จุดที่เฉินพิงพิงยืนอยู่ปกคลุมไปด้วยฝุ่นควัน ดูราวกับว่าพายุทรายกำลังโหมกระหน่ำ

แม้แต่ตำหนักบงกชชาดก็สั่นสะเทือนไปทั่ว ราวกับว่ามันจะถล่มลงได้ทุกเมื่อ

พลังที่เกิดจากการสู้รบระหว่างเจ้ายุทธ์ทั้งสองนั้นมหาศาลเกินไป

เมื่อเห็นเช่นนั้น เฉินผิงก็กระโจนไปที่ภูเขาด้านหลัง

เขาต้องการล่อโจวเทียนหยินออกไปเพื่อป้องกันไม่ให้ตำหนักบงกชชาดโดนลูกหลง

เพราะไม่เพียงแต่เป็นสถานที่ซึ่งจี้หรูเสว่คอยดูแลมาตลอด แต่ยังเป็นบ้านของสาวกตำหนักบงกชชาดอีกด้วย

ถ้ามันถูกทำลาย ก็คงไม่สามารถสร้างขึ้นใหม่ได้ในระยะเวลาอันสั้น

“แกพยายามจะหนีใช่ไหม?” โจวเทียนหยินเย้ยหยันก่อนจะตามหลังเฉินผิงไป

ในชั่วพริบตา เขาก็ปรากฏตัวต่อหน้าเฉินผิง

ชายในชุดดำขมวดคิ้ว “ข้างนอกเกิดอะไรขึ้น? มีคนเจอฉันที่นี่แล้วหรือ?”

เขาลุกขึ้นยืนก่อนจะกระโดดออกจากถ้ำทันที และเข้าไปหลบอยู่หลังหินก้อนยักษ์

วินาทีที่เขาเห็นเฉินผิง ความประหลาดใจก็ปรากฏขึ้นในแววตา

ตอนนี้สภาพของเฉินผิงไม่ค่อยดีนัก

เขาดูกระเซอะกระเซิง ร่างกายของเขาเต็มไปด้วยฝุ่นผง และที่มุมปากของเขาเปื้อนเลือด เห็นชัดว่าเขาได้รับบาดเจ็บ

ขาของเขาถูกฝังลึกลงไปในดิน

ที่พื้นรอบๆ ขาของเขามีรอยร้าว เป็นภาพชวนผวา

“แกแข็งแกร่งก็จริง แต่ก็ยังไม่เก่งพอ! คุกเข่าลง และจงรับความตายเดี๋ยวนี้!” โจวเทียนหยินจ้องไปที่คู่ต่อสู้ของเขาอย่างเย็นชา จากนั้นก็ก้าวไปข้างหน้าก่อนที่ร่างกายของเขาจะปลดปล่อยรัศมีที่น่าสะพรึงกลัวยิ่งกว่าเดิมออกมา

รัศมีนั้นช่างยิ่งใหญ่ เหลือคณาและไร้เทียมทาน

เฉินผิงรู้สึกราวกับมีภูเขาหล่นทับลงมาบีบคั้นให้เขาคุกเข่าลง

ความกดดันที่ท่วมท้นทำให้ตัวเขาสั่นสะท้าน