หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 1366

ลมพัดแรงมากจนใบหน้าของเขาชักจะเจ็บ

เฉินผิงลืมตาขึ้นด้วยความอยากรู้อยากเห็น แต่หูหม่าซือจับข้อมือของเขาไว้และเตือนเขาว่า “หลับตาต่อไป!”

เฉินผิงหลับตาลงในทันใดเมื่อได้ยินเช่นนั้น

หลังจากรู้สึกเหมือนผ่านไปชั่วนิรันดร์ ในที่สุดเท้าของเฉินผิงก็แตะพื้น และเสียงคำรามดังลั่นของสายลมก็เงียบลง

“ลืมตาได้!” หูหม่าซือกล่าว

ขณะที่เฉินผิงค่อยๆ ลืมตาขึ้น และเขาก็ต้องตกตะลึงกับภาพตรงหน้า

มีภูเขา แม่น้ำ และต้นไม้เขียวขจีไกลสุดลูกหูลูกตา ราวกับว่าเขาถูกพามายังสถานที่อื่น

“ทะ-ที่นี่คือที่ไหน?” เฉินผิงอุทานด้วยความตกใจและไม่อยากจะเชื่อ

นี่มันเหมือนสุสานตรงไหน? ฉันรู้สึกเหมือนอยู่ที่อีกโลกหนึ่งหรืออะไรทำนองนั้นเลย!

หูหม่าซือไม่สนใจคำถามของเขาและรีบวิ่งขึ้นไปบนเนินเขา แล้วก็ต้องประหลาดใจพอๆ กันเมื่อทอดสายตาไกลออกไป

“นี่คือสุสานอมตะที่คุณเล่าให้ผมฟังใช่ไหม?” เฉินผิงถาม

“ช่างเป็นผังที่น่าประทับใจ!” หูหม่าซือพึมพำกับตัวเอง

"คุณหมายความว่ายังไง? ผังอะไร?”

เฉินผิงรู้เรื่องการสำรวจสุสานเพียงผิวเผิน แต่ความรู้ของเขานั้นไร้ประโยชน์โดยสิ้นเชิงในสถานการณ์นี้

คนที่สามารถสร้างสุสานแบบนี้ได้จะต้องวางกับดักไว้เพื่อป้องกันอย่างแน่นอนแต่ก็ฉันไม่รู้ว่าจะเจอกับอะไร...