หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 1367

สถานที่แห่งนี้ถูกซ่อนไว้เป็นเวลาหลายปีคงถือว่าเราโชคดีมากที่ค้นพบมัน...

“มาเถอะ ไปดูกันเลย!” หูหม่าซือแทบจะระงับความตื่นเต้นของเขาไว้ไม่ได้อีกต่อไป

ในไม่ช้า ทั้งสองคนก็มาถึงบริเวณที่ดูเหมือนแท่นบูชาบนยอดเขา

มีแผ่นหินขนาดใหญ่บนแท่นบูชาซึ่งมีข้อความต่อไปนี้สลักไว้: ฉันจะยืนอยู่บนยอดเนินแห่งดาบเสมอ...

ข้อความนั้นถูกสลักไว้บนแผ่นหินและหันออกมาด้านนอก ดูเหมือนว่าจะสลักไว้ให้ผู้ที่ค้นพบสุสานมาอ่าน

เฉินผิงเริ่มเว้นระยะห่างเล็กน้อยขณะที่เขายืนมองข้อความ

คำพูดเหล่านี้เปล่งพลังแห่งดาบออกมาเจ้าของสุสานโบราณใช้นิ้วสองนิ้วแกะสลักลงบนแผ่นหินและเขาก็ทำได้ในคราวเดียวคนธรรมดาอาจมองไม่ออกแต่ข้อความเหล่านี้แสดงให้เห็นว่าเจ้าของสุสานมีความรู้เรื่องดาบอย่างถ่องแท้!

เฉินผิงหยุดอยู่ตรงหน้าแผ่นหินและเงยหน้าขึ้นมองด้วยสีหน้าสับสน

เขารู้สึกได้ถึงพลังดาบที่มาจากแผ่นศิลา

“มีอะไรหรือเปล่า? คุณเจออะไรเข้าแล้วงั้นเหรอ?” หูหม่าซือถามเมื่อเขาเห็นเฉินผิงเหม่อมองที่แผ่นหิน

อย่างไรก็ตาม เฉินผิงเพียงแค่ยืนนิ่งๆ และเมินเฉยต่อคำถามของเขาโดยสิ้นเชิง

ด้วยความกลัวว่าเฉินผิงจะถูกใครบางคนควบคุมอยู่ หูหม่าซือจึงคิดที่จะผลักเขาเบาๆ

ไม่มีใครรู้ว่าจะเกิดอะไรขึ้นที่นี่พลังจิตของเฉินผิงยังไม่แข็งแกร่งพอดังนั้นจึงเป็นไปได้สูงที่จิตของเขาจะถูกควบคุม!

มือของหูหม่าซือแข็งทื่อเมื่อเขาเห็นเฉินผิงยืนอยู่ตรงนั้นอย่างไร้ชีวิต ในดวงตาเห็นเพียงตาขาว

ช่างเป็นภาพที่น่าสยดสยองอย่างแท้จริงเมื่อได้เห็น

เฉินผิงรู้ตัวว่าจิตใจของเขาถูกดึงเข้าไปในแผ่นศิลา เขาพยายามสุดกำลังเพื่อให้หลุดจากการเกาะกุม แต่การดิ้นรนของเขาไร้ผล

ราวกับนักดาบไม่เห็นด้วยซ้ำว่าเฉินผิงยืนอยู่ตรงนั้น

จากนั้นนักดาบก็พาดดาบไว้บนหลังของเขา และหันกลับไปมองศพนับล้านที่นอนอยู่รอบๆ

เมื่อแสงของดวงอาทิตย์ที่กำลังตกดินทอดยาวไปยังเงาของนักดาบ เฉินผิงก็ได้เห็นว่าเขาดูโดดเดี่ยวและเศร้าหมองเพียงใด

ทันใดนั้นนักดาบก็เริ่มเคลื่อนไหวอีกครั้ง เงาขนาดใหญ่เก้าเงาที่ดูเหมือนตัวเขาพุ่งออกมาจากหลังของเขา

จากนั้นเงาทั้งเก้าก็ร่ายอาคมสังหาร ปลดปล่อยรัศมีอันน่าสยดสยองซึ่งอบอวลไปทั่วอากาศรอบตัว

แล้วนักดาบก็เริ่มควงดาบไปรอบๆ ทำให้ให้เงาทั้งเก้าที่อยู่ข้างหลังเขาทำแบบดียวกัน

ท่วงท่าร่ายรำของดาบทั้งงดงามและวิจิตรจนเฉินผิงไม่อาจละสายตา