“สุสานโบราณที่เราพบน่าจะเป็นเพียงหนึ่งในดวงดาวทั้งเจ็ด มันคงโผล่ขึ้นมาตามกาลเวลา หลังจากการเปลี่ยนแปลงของภูมิประเทศ ผมเป็นคนที่มาเจอและค้นพบมันเข้า” หูหม่าซือบอกเฉินผิง
เฉินผิงอดไม่ได้ที่จะถอนหายใจด้วยความเกรงขามเมื่อเห็นสุสานปลอม การฟื้นฟูสุสานขึ้นใหม่นั้นยิ่งใหญ่และน่าประทับใจมาก
“ในเมื่อที่นี่เป็นสุสานปลอม จึงไม่น่าจะมีอันตรายใดๆ อยู่ที่นี่ใช่ไหม? เราลองเข้าไปดูเผื่อว่าจะเจอของวิเศษ จากนั้นก็เอาของมาแล้วออกไปกันเถอะ” เฉินผิงพูดกับหูหม่าซือ
หูหม่าซือส่ายหัว “ในสุสานนี้มีสิ่งก่อสร้างเจ็ดแห่ง เราต้องตรวจดูทุกแห่งให้ละเอียด หนึ่งในนั้นคือที่เก็บของวิเศษ”
"อะไรนะ? ยุ่งยากจริงๆ!” เฉินผิงตกใจ
สุสานนั้นถูกสร้างขึ้นตามโครงสร้างอุปราคาเจ็ดดารา เขาไม่นึกว่าส่วนด้านในของสุสานจะเป็นโครงสร้างแบบเดียวกัน มันเหมือนกับเขาวงกตซับซ้อนที่มีทางแยกคดเคี้ยว
“ที่เราทำได้ตอนนี้คือค้นหาอย่างช้าๆ ผมหวังว่าโชคจะเข้าข้างเรา” หูหม่าซือกล่าว
“ถ้าอย่างนั้น คุณสามารถหาสุสานอีกหกแห่งได้หรือเปล่า?” เฉินผิงถาม
หูหม่าซือหยุดชั่วคราวก่อนที่จะตอบ “ตราบใดที่รูปแบบภูมิประเทศไม่หายไป คงเป็นเรื่องยากสำหรับเราที่จะหาสุสานที่เหลืออีกหกแห่ง แม้แต่สำหรับคนอย่างผม แต่ถ้าเป็นปรมาจารย์ที่แข็งแกร่งกว่าผมอาจจะหาเจอก็ได้!”
เฉินผิงเงียบ เขาไม่เคยพบปรมาจารย์คนใดที่เก่งไปกว่าหูหม่าซือ ในเรื่องการสำรวจสุสาน แม้แต่หูปาฉี นักสำรวจสุสานที่โด่งดังที่สุดในจิงตู ก็ยังเทียบไม่ได้กับหูหม่าซือ
เฉินผิงตามหูหม่าซือเข้าไปในสุสาน ภายในสุสานนั้นใหญ่โตและมีเอกลักษณ์
มีถ้ำแห่งหนึ่งซ่อนอยู่ภายใน ดูราวกับว่ามีโลกใบเล็กอยู่ในสุสาน
หลังจากเดินไปนานกว่าสิบนาที เฉินผิงกับหูหม่าซือ ก็มาถึงแหล่งน้ำ มันเป็นสีดำสนิทและพวกเขามองไม่เห็นอะไรเลย มีเกาะเล็กๆ อยู่ตรงกลางน้ำด้วย
จากจุดที่พวกเขายืนอยู่ พวกเขาเห็นต้นไม้สีเขียวอยู่บนเกาะ
กิ่งก้านของต้นไม้บอบบางมาก ซึ่งมันเป็นสีเขียวมรกต
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: หัตถ์เทวะราชันมังกร
ยิ่งอ่านตอนก็ยิ่งสั้นลงๆ ของฟรีไม่มีในโลกจริงๆ เลิกอ่านกันเถอะเสียอารม...
เริ่มตั้งแต่ตอนที่ 1886 ตอนเริ่มสั้นลงๆ ต้องทำไง...
ไม่มีระบบจ่ายเงินผ่านหักบัญชีธนาคารหรือจ่ายผ่านทรูฯ บ้างหรือผมไม่ได้ใช้บัตรเครดิต...
3065-3074 ไม่มี...
อ่านมาถึงตอนที่ 136 แล้วแต่ต้องอ่านแบบผ่านๆเพราะแต่ละฉากวนอยู่ที่พระเอกโดนดูถูกตลอด จากคนทั้งเรื่องรวมทั้งพ่อแม่ด้วยเลยมั้ง พระเอกต้องเป็นโรคจิตอ่อนๆแน่เลย ไม่ได้คิดจะทำอะไรให้ดีขึ้นนอกจากคิดในใจว่าฉันเก่ง รอให้เขาดูถูกก่อนแล้วนิ่งๆ ยอมรับแล้วผ่านไป พยายามหาเรื่องที่พระเอกเก่ง หรือสู้ชีวิตแล้วดีขึ้น แต่แบบเหมือนฉันเก่งอยู่ในใจคนเดียว มันน่าอึดอัดมาก...
ทำไมพระเอกเก่งต้องทนให้คนดูถูกตัวเองดูถูกพ่อแม่แบบไม่คิดจะทำอะไรเลย แบบตามน้ำไปวันทั้งที่มีฝีมือ ทนลำบากกันไป...
หน้าด้านจังอีกู่หลิงเอ๋อร์ หลงรักแฟนเพื่อน แล้วเสือกเสนอตัวออกนอกหน้าเกิ๊น นิสัยแบบนี้เขาเรียกดอกทอง คนเขียนไม่เข้าใจหรอว่านิสัย ผู้หญิงสันดานแบบนี่ น่าขยะแขยง...
ชักจะเบื่อ หายอีกแล้ว หมดไปเกือบ 2 พัน แล้วนะ...
มีเรื่องอื่นที่จบแล้วบ้างไหมจะหาซื้ออ่าน...
มีหนังสือขายมั้ยครับ รอวันละ 20 ตอน ไมทันใจ...