หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 1371

อย่างไรก็ตาม ในตอนนั้นเฉินผิงไม่ได้สนใจเลย เขากระโจนด้วยการเอาเท้าแตะน้ำก่อนจะกระโดดออกไปอีกครั้ง

แต่แล้วสีหน้าของเขาก็เปลี่ยนไป เมื่อเขาเอาเท้าแตะน้ำเป็นครั้งที่สองและกำลังจะกระโดดต่ออีกครั้ง

เขารู้สึกถึงแรงกดดันในอากาศที่กดทับลงมาที่เขา ราวกับว่าร่างกายของเขาหนักเป็นร้อยตัน ไม่ว่าเขาจะพยายามแค่ไหน ก็ไม่สามารถยกร่างกายขึ้นได้อีกต่อไป

นอกจากนั้น พลังวิญญาณบริสุทธิ์ซึ่งล้อมรอบที่แห่งนั้นเมื่อสักครู่ได้ถูกแทนที่ด้วยพลังอันน่าสะพรึงกลัว ทำให้ทั้งสุสานรู้สึกราวกับสถานที่ต้องห้าม

เฉินผิงไม่อาจกระโดดหรือเหยียบผิวน้ำได้ ขาทั้งสองข้างของเขาเริ่มจมลงไปในน้ำที่มีฟองผุด ซึ่งดูเหมือนกำลังเดือดพล่าน

เขาตกใจมาก พยายามใช้พลังวิญญาณทั้งหมดเพื่อพยุงร่างให้ลอยขึ้น แต่ไม่ว่าเขาจะพยายามมากแค่ไหน ขาของเขาก็ยังคงจมอยู่ในน้ำ

เมื่อเห็นอย่างนั้น หูหม่าซือซึ่งอยู่บนฝั่งก็รีบหยิบเครื่องรางสองชิ้นออกมา และร่ายมนตร์ก่อนที่จะเหวี่ยงเครื่องรางไปทางเฉินผิง

“เฉินผิง! เหยียบเอาไว้!” หูหม่าซือตะโกนเมื่อเครื่องรางทั้งสองปรากฏขึ้นต่อหน้าเฉินผิง เครื่องรางเหล่านั้นดูเหมือนเรือไม้ที่ลอยอยู่บนน้ำ

เฉินผิงที่เห็นก็รีบเหยียบเครื่องรางทั้งสอง ด้วยความช่วยเหลือของเครื่องราง เขาก็รีบวิ่งไปที่เกาะเล็กๆ โดยใช้พลังวิญญาณของเขา

ในตอนนั้นเอง ปลาสีดำจำนวนมากก็กระโดดออกมาจากน้ำเดือดๆ ราวกับปลาบิน พวกมันทะยานขึ้นไปในอากาศและพ่นของเหลวออกจากปาก

สีหน้าของเฉินผิงเปลี่ยนเป็นเคร่งเครียดด้วยความตื่นตะลึง ทันใดนั้น ร่างกายของเขาก็เริ่มเรืองแสงในขณะที่เขาเปิดใช้งานร่างเกราะทองคำ เขาตัดสินใจที่จะไม่สนใจปลาบินพวกนั้น ในขณะที่รีบพุ่งไปที่เกาะขนาดเล็ก

ของเหลวรูปลูกศรกว่าสิบลูกพุ่งเข้าใส่ร่างของเฉินผิง อย่างไรก็ตาม เขาไม่ได้ใส่ใจเพราะเขามี ร่างเกราะทองคำคอยปกป้อง อีกอย่าง การโจมตีของลูกศรนั้นช่างอ่อนแอจนเขาไม่จำเป็นต้องแยแส

เฉินผิงรู้สึกสับสน การโจมตีแบบนั้นทำให้คนธรรมดาบาดเจ็บไม่ได้ด้วยซ้ำ ใช่ไหม? ยิ่งไม่ต้องพูดถึงยอดฝีมือ

ทันทีที่ความคิดนั้นผุดขึ้นในหัวของเขา เขารู้สึกอึดอัดไปทั่วทั้งร่างอย่างอธิบายไม่ถูก

เฉินผิงพูดไม่ออกทันทีที่ได้ยินแบบนั้น ให้ตายเถอะ ทำไมคุณถึงไม่พูดให้เร็วกว่านี้ ตอนนี้ร่างกายของผมพรุนไปหมดแล้ว!

ดวงตาของเฉินผิงพลันเยือกเย็น ไม่ว่าปลาบินเหล่านี้จะแข็งแกร่งแค่ไหน ฉันก็จะไม่ยอมให้พวกมันขวางไม่ให้ฉันขึ้นเกาะ!