หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 1372

เมื่อเฉินผิงไปถึงเกาะขนาดเล็ก เขาก็มองดูเห็ดมรกตอย่างตื่นเต้น

เขาเดินอย่างระมัดระวังเพราะกลัวว่าจะมีกับดักชิ้นอื่นอยู่รอบๆ

ยิ่งเขาเข้าใกล้เห็ดมรกตมากขึ้นเท่าไหร่ พลังวิญญาณก็ยิ่งเข้มข้นมากขึ้นเท่านั้น ในขณะนั้นเขารู้สึกเหมือนอยู่ในบ่อน้ำพุร้อน รู้สึกปลอดโปร่งเป็นที่สุด

เมื่อเขากำลังจะถอนเห็ดมรกต หูหม่าซือก็ตะโกน “อย่าขยับ!”

เฉินผิงหยุดเคลื่อนไหวขณะที่มองไปยังหูหม่าซือ ด้วยสีหน้างุนงง

หูหม่าซือกระโดดและเหยียบน้ำด้วยปลายเท้า ในไม่ช้าเขาก็มาถึงเกาะขนาดเล็กเช่นกัน

“อย่าแตะต้องมัน เมื่อใดที่เห็ดมรกตออกจากดินวิญญาณ มันจะเหี่ยวเฉาทันที” หูหม่าซือกล่าวกับเฉินผิง

“แล้วเราจะทำยังไงดี?” เฉินผิงถามอย่างฉงน

จะมีประโยชน์อะไรถ้าเราเอามันออกไปไม่ได้?

“เราสามารถบำเพ็ญเพียรและดูดซับพลังวิญญาณทั้งหมดจากเห็ดมรกตและดินวิญญาณได้” หูหม่าซือตอบ

เฉินผิงขมวดคิ้ว "อะไรนะ? คุณหมายถึงบำเพ็ญเพียรตรงนี้เลยเหรอ?”

หูหม่าซือพยักหน้า "ใช่ครับ นี่เป็นหนทางเดียว จะเอาเห็ดมรกตออกจากที่นี่ไม่ได้”

“แล้วจะใช้เวลานานแค่ไหน?” เฉินผิงถามพลางขมวดคิ้ว ฉันยังมีอีกหลายเรื่องที่ต้องทำ ถ้าฉันเสียเวลาบำเพ็ญเพียรมากเกินไป แล้วซูอวี่ฉีล่ะ? ไหนจะแม่ของฉันอีก?

"ผมไม่รู้ แต่เมื่อดูจากขนาดของมันแล้ว ถ้าเราทั้งคู่บำเพ็ญเพียรพร้อมกัน อย่างเร็วที่สุดจะใช้เวลาหนึ่งเดือนหรืออย่างช้าที่สุดก็ครึ่งปีกว่าที่เราจะดูดซับพลังวิญญาณทั้งหมดได้” หูหม่าซือกล่าว

เฉินผิงลังเลอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะพยักหน้า "ตกลง เราจะบำเพ็ญเพียรกันตรงนี้”

ตอนแรกเขาตั้งใจจะมาที่ตำหนักบงกชชาดเพื่อฝึกฝน แต่เขาไม่สามารถอยู่ที่นั่นได้นานเกินไป

ผู้อาวุโสไม่พูดอะไรพร้อมส่ายหัว ฉันจะไปรู้ได้ยังไง?

หลังจากครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง จู้จื่อซานก็โบกมือและพูด “ติดต่อตระกูลโจวแห่งทุ่งหว่านเฉิงเดี๋ยวนี้ ฉันอยากคุยกับพวกเขาและถามด้วยตัวเอง! ฉันไม่เชื่อว่าเฉินผิงจะเป็นอมตะที่สามารถฟื้นชีวิตกลับมาได้!”

ผู้อาวุโสรีบโทรหาตระกูลโจว และจู้จื่อซานก็พูดคุยกับโจวเทียนหยินด้วยตนเอง

หลังจากได้รับการยืนยันจากโจวเทียนหยิน จู้จื่อซานก็ไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากต้องยอมรับว่าเขาติดกับเฉินผิงเข้าแล้ว

ทุกคนในยุทธภพต่างหัวเราะเยาะเขาที่ทำเรื่องแบบนั้น ทั้งที่เขาเป็นประธานของสมาพันธ์ศิลปะการต่อสู้แห่งจิงตู

“มันยังมีชีวิตอยู่ได้ยังไง? ฉันฆ่ามันเองแท้ๆ!”

จู้จื่อซานคิดไม่ตก ฉันสาบานว่าฉันฆ่ามันจริงๆ ตอนนั้นฉันเจาะอกของมันทั้งแผงเลยด้วยซ้ำ! ถ้ามันยังมีชีวิตอยู่ได้หลังจากนั้น เฉินผิงก็คงเป็นอมตะ...