หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 1376

"หูหม่าซือ!" เฉินผิงรีบช่วยพยุงเขาให้ลุกขึ้น

“พะ-พลังจำกัดเขตนี่แข็งแกร่งเกินไป” หูหม่าซือเอ่ยขณะที่สีหน้าของเขาเปลี่ยนเป็นเคร่งขรึม

"พักก่อนเถอะครับ ผมจะขึ้นบันไดเอง” เฉินผิงเสนอ

ก่อนที่เขาจะไป หูหม่าซือก็ห้ามไว้อย่างรวดเร็วและติดเครื่องรางลงบนตัวเขา

"ระวังตัวด้วย ยิ่งไปไกลมากเท่าไหร่ พลังจำกัดเขตก็ยิ่งแข็งแกร่งขึ้นเท่านั้น ถ้าคุณทนไม่ไหวก็ลงมาซะ ไม่ว่าสมบัตินั้นจะมีค่าเพียงใด การเอาชีวิตให้รอดย่อมสำคัญกว่า” หูหม่าซือเตือน

เฉินผิงแสดงสีหน้าจริงจังและพยักหน้าอย่างเคร่งขรึม เขาสูดหายใจเข้าลึกๆ ก่อนจะก้าวเท้าขึ้นบันไดขั้นแรก

ทันใดนั้น ร่างกายของเขาก็เริ่มเปล่งแสง บ่งบอกว่าร่างเกราะทองคำได้รับผลกระทบจากการปกป้องเขาจากพลังอันน่าสะพรึงกลัว

เมื่อความแข็งแกร่งของเฉินผิงเพิ่มขึ้น ร่างเกราะทองคำของเขาก็ยิ่งสว่างขึ้น

หูหม่าซือรู้สึกกังวลมากขึ้นเรื่อยๆ ขณะที่เขามองเฉินผิง เขาไม่รู้ว่าอีกฝ่ายแข็งแกร่งพอที่จะขึ้นไปบนบันไดได้หรือไม่

ด้วยความช่วยเหลือของเครื่องรางที่ติดอยู่กับตัวเขา และจากการป้องกันของร่างเกราะทองคำ ทำให้เฉินผิงสามารถเดินได้อย่างรวดเร็วโดยไม่ติดขัดแต่อย่างใด

ในไม่ช้าเขาก็เพิ่มความเร็วขึ้น ราวกับว่าอุปสรรคเหล่านั้นไร้ประโยชน์สำหรับเขา

“โอ้ เขานี่ช่างเก่งจริงๆ!” หูหม่าซือถอนหายใจขณะจ้องมองที่หลังของเฉินผิง

พอไปได้ครึ่งทาง จู่ๆ เฉินผิงก็เดินช้าลง

ขาของเขาเริ่มสั่น เหงื่อเย็นๆ ผุดขึ้นที่คิ้ว ดูเหมือนเขาจะเดินไปข้างหน้าได้อย่างยากลำบาก

ตูม!

ทันใดนั้น เครื่องรางบนร่างของเฉินผิงก็ปะทุเป็นเปลวไฟ และไม่นานก็มอดไหม้เป็นเถ้าถ่าน

เฉินผิงขบกรามแล้วเดินขึ้นบันไดต่อ

ในไม่ช้าเขาก็มาถึงขั้นที่เจ็ดสิบ

ในตอนนั้นเฉินผิงกำลังค้อมตัวลง ทุกย่างก้าวของเขาทิ้งรอยเท้าฝังแน่นไว้บนบันได

เฉินผิงรู้สึกราวกับว่ากำลังถูกภูเขาตรึงเอาไว้ และเขากำลังหายใจไม่ออก

ถึงกระนั้น เขาก็ยังไม่หยุดเดิน เขากัดฟันและยืนหยัดต่อไป

ตอนนั้นเองที่แรงกดดันทั้งหมดหายไป กล้ามเนื้อของเฉินผิงเริ่มคลายออกอย่างรวดเร็วเนื่องจากแรงกดดันหมดลงแล้ว

เขานอนอยู่บนพื้นแล้วสูดอากาศบริสุทธิ์

หลังจากนั้นไม่นาน เฉินผิงก็ลุกขึ้นอย่างช้าๆ เขามองไปที่บัลลังก์หินอ่อนสีขาวและเห็นรูปแกะสลักมังกรที่ดูเหมือนจริงสองตัวอยู่บนนั้น เขามาถึงแล้ว

บัลลังก์เชื่อมติดเป็นเนื้อเดียวกันกับบันได ดังนั้นเป็นไปไม่ได้ที่จะเอาออกไป

“เฉินผิง มีของวิเศษอยู่บนนั้นหรือเปล่า?” หูหม่าซือถามเสียงดังเมื่อเขาเห็นเฉินผิงลุกขึ้น

เฉินผิงส่ายหัว “นอกจากบัลลังก์ก็ไม่มีอะไรเลย”

“มันไม่ควรเป็นแบบนี้ ที่นี่เป็นโครงสร้างสุดท้าย ดังนั้นต้องมีของวิเศษอยู่ที่นี่!” หูหม่าซือขมวดคิ้วแล้วครุ่นคิด

เฉินผิงลูบบัลลังก์หินอ่อนเบาๆ แล้วก็นั่งลงที่บัลลังก์ด้วยความอยากรู้อยากเห็น

ตูม!

แสงวาบอันน่าหวาดหวั่นส่องลงมาจากเพดานเมื่อเฉินผิงนั่งลง แสงนั้นอาบร่างของเขาทั่วทั้งตัว