หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 1377

ในไม่ช้าร่างกายของเฉินผิงก็สั่นสะท้าน เหงื่อไหลลงมาที่หลังของเขา เมื่อหลับตาลง เขาก็ตัวสั่นอย่างรุนแรงขณะที่สีหน้าของเขาซีดลง

หูหม่าซือที่อยู่ข้างล่างรู้สึกตื่นตระหนกเมื่อเห็นเฉินผิงถูกปกคลุมไปด้วยแสง เฉินผิงดูราวกับราชา ทำเอาหูหม่าซือรู้สึกอยากคุกเข่าเพื่อเคารพบูชาเขา

ครู่ต่อมา เฉินผิงหยุดตัวสั่นแต่แสงนั้นยังส่องมาที่เขา

ฉากที่คุ้นเคยปรากฏขึ้นอีกครั้งอย่างช้าๆ

เฉินผิงตระหนักว่านักดาบผู้มีดาบวิเศษอยู่บนหลังได้กลับมาแล้ว กลิ่นเหม็นอันน่าขยะแขยงที่อบอวลเต็มรูจมูกโชยมาโดยที่เขาไม่ทันตั้งตัว

เขารู้สึกยินดี ก่อนหน้านี้เขามองเห็นนักดาบเพียงแวบเดียวก่อนที่ หูหม่าซือจะดึงเขาออกมา ดังนั้นเขาจึงอยากจะดูนักดาบให้ชัดๆ

นักดาบดึงดาบออกมาในขณะที่ร่างเงาทั้งเก้าปรากฏขึ้น

ภาพที่ตามมาทำเอาเฉินผิงตกใจจนแทบสิ้นสติ

นักดาบตวัดดาบของเขาเข้าต่อสู้กับร่างเงาทั้งเก้าของตัวเขาเอง

เขาไม่ออมมือและต่อสู้อย่างสุดกำลัง

เฉินผิงจ้องมองนักดาบอย่างตั้งใจ แม้จะไม่รู้ว่ากำลังเกิดอะไรขึ้น

ในไม่ช้านักดาบก็สังหารเงาทั้งเก้า

แน่นอนว่าเฉินผิงตกตะลึง เขาไม่เข้าใจว่าทำไมนักดาบถึงทำเช่นนั้น

เขาทำอะไรไม่ถูกเมื่อนักดาบหันกลับมา

สายตาเย็นชาของเขาจับจ้องไปที่เฉินผิง

เมื่อมองไปรอบๆ เฉินผิงก็ตระหนักว่าไม่มีอะไรอยู่ข้างๆ เขา นักดาบกำลังจ้องมาที่เขา

“คะ-คุณเห็นผมด้วยเหรอ” เขาถามด้วยความประหลาดใจ

นักดาบไม่พูดอะไร แต่ร่างกายของเฉินผิงเริ่มตอบสนอง แม้เขาจะไม่ได้เรียกกระบี่พิฆาตมังกร แต่มันก็ลอยออกจากร่างของเขาเอง

เปลวเพลิงล้อมรอบกระบี่พิฆาตมังกรขณะที่มันลอยอยู่กลางอากาศ ส่งเสียงหึ่งๆ ดังลั่น