ระหว่างที่จู้จื่อซานค่อยๆ เคลื่อนมือไปรอบๆ ลูกแก้ว ก็เริ่มมีภาพปรากฏขึ้น
ในภาพคือชายสวมชุดคลุมสีดำ เขานั่งไขว่ห้างอยู่ตรงกลางและมีศพลอยอยู่รอบตัวเขา
ทันใดนั้นดวงตาของชายคนนั้นก็เบิกกว้าง ก่อนที่เขาจะเงยหน้าขึ้นเล็กน้อย
“ประธานจู้ มีอะไรให้ผมรับใช้?” เขาพูดอย่างแผ่วเบา
“จ้าวอสูรเจ็ดดารา เฉินผิงยังมีชีวิตอยู่ นายจะไม่ทำอะไรเลยหลังจากที่เขาฆ่าสาวกของนายงั้นเหรอ? ตอนนี้ฉันบอกได้ว่าเขาอยู่ที่ไหน แต่นายควรจะหยุดส่งหุ่นเชิดผีดิบออกไปได้แล้ว ขยะไร้สมองพวกนั้นไม่เพียงพอที่จะฆ่าเฉินผิงได้หรอก!”
ปรากฏว่าชายในชุดดำคือจ้าวอสูรเจ็ดดาราแห่งสำนักศพโลหิต
เหล่าชายหญิงที่ถูกเฉินผิงสังหารในจิงตู พวกเขาเป็นสาวกของจ้าวอสูรเจ็ดดารา
เมื่อได้ยินเช่นนั้น จ้าวอสูรเจ็ดดาราก็ลุกขึ้นทันทีและเอ่ยปาก “บอกมาว่ามันอยู่ที่ไหน!”
เมื่อเขาลุกขึ้น ซากศพที่ลอยอยู่รอบๆ เขาก็ร่วงกระจายไปทั่วพื้น
จู้จื่อซานตอบอย่างใจเย็น “เขาอยู่ที่เขตตะวันตกเฉียงใต้ ถ้าพูดให้ถูกคือที่ทุ่งหว่านเฉิง ฉันคิดว่าเขาคงอยู่ที่นั่นอีกไม่นาน ดังนั้นนายอาจจะต้องเร่งมือให้เร็วขึ้นหน่อย”
“ฮึ่ม! ผมจะไปตามล่าและสังหารมันเอง ต่อให้ต้องไล่ตามมันไปจนสุดขอบโลกก็ตาม!” จ้าวอสูรเจ็ดดาราตะโกนก่อนจะโบกมือของเขา เป็นการยกเลิกการสื่อสารทางภาพ
เมื่อเห็นดังนี้ รอยยิ้มก็ปรากฏบนริมฝีปากของจู้จื่อซาน ขณะที่เขาเก็บลูกแก้วกลับเข้าไปในกระเป๋า
“ประธานจู้ คุณคิดว่าจ้าวอสูรเจ็ดดารามีพลังมากพอที่จะฆ่าเฉินผิงงั้นหรือ? ในเมื่อเฉินผิงถึงขั้นเอาชนะโจวเทียนหยินได้ด้วยตัวคนเดียว” ผู้อาวุโสที่ยืนอยู่ข้างจู้จื่อซานรู้สึกสับสน
แม้ว่าจ้าวอสูรเจ็ดดาราจะทรงพลังในแบบของเขา โดยเฉพาะอย่างยิ่งในด้านพลังจิต แต่เขาก็ไม่ได้แข็งแกร่งขนาดนั้น
จ้าวอสูรเจ็ดดาราคงจะได้เรียนรู้ว่าการฆ่าเฉินผิงแทบจะเป็นไปไม่ได้เลยด้วยความแข็งแกร่งของตัวเขาในตอนนี้
“ฉันไม่ได้คาดหวังอะไรจากจ้าวอสูรเจ็ดดาราอยู่แล้ว สิ่งที่ฉันต้องการก็คือให้เขาเป็นหนูลองยาให้ฉัน เพราะยังมีอีกหลายคนที่ไม่อาจหยั่งฝีมือของเฉินผิง นอกจากนี้ จ้าวอสูรเจ็ดดารายังไม่มีใครเทียบได้ในด้านของพลังจิต ตราบเท่าที่เขาสามารถทำให้เฉินผิงบาดเจ็บได้แม้เพียงเล็กน้อย เขาก็จะช่วยแบ่งเบาภาระของเราได้ในระดับหนึ่งระหว่างที่เรากำลังตามล่าเฉินผิง” จู้จื่อซานแสดงเจตจำนงด้วยรอยยิ้มเยาะ
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: หัตถ์เทวะราชันมังกร
ยิ่งอ่านตอนก็ยิ่งสั้นลงๆ ของฟรีไม่มีในโลกจริงๆ เลิกอ่านกันเถอะเสียอารม...
เริ่มตั้งแต่ตอนที่ 1886 ตอนเริ่มสั้นลงๆ ต้องทำไง...
ไม่มีระบบจ่ายเงินผ่านหักบัญชีธนาคารหรือจ่ายผ่านทรูฯ บ้างหรือผมไม่ได้ใช้บัตรเครดิต...
3065-3074 ไม่มี...
อ่านมาถึงตอนที่ 136 แล้วแต่ต้องอ่านแบบผ่านๆเพราะแต่ละฉากวนอยู่ที่พระเอกโดนดูถูกตลอด จากคนทั้งเรื่องรวมทั้งพ่อแม่ด้วยเลยมั้ง พระเอกต้องเป็นโรคจิตอ่อนๆแน่เลย ไม่ได้คิดจะทำอะไรให้ดีขึ้นนอกจากคิดในใจว่าฉันเก่ง รอให้เขาดูถูกก่อนแล้วนิ่งๆ ยอมรับแล้วผ่านไป พยายามหาเรื่องที่พระเอกเก่ง หรือสู้ชีวิตแล้วดีขึ้น แต่แบบเหมือนฉันเก่งอยู่ในใจคนเดียว มันน่าอึดอัดมาก...
ทำไมพระเอกเก่งต้องทนให้คนดูถูกตัวเองดูถูกพ่อแม่แบบไม่คิดจะทำอะไรเลย แบบตามน้ำไปวันทั้งที่มีฝีมือ ทนลำบากกันไป...
หน้าด้านจังอีกู่หลิงเอ๋อร์ หลงรักแฟนเพื่อน แล้วเสือกเสนอตัวออกนอกหน้าเกิ๊น นิสัยแบบนี้เขาเรียกดอกทอง คนเขียนไม่เข้าใจหรอว่านิสัย ผู้หญิงสันดานแบบนี่ น่าขยะแขยง...
ชักจะเบื่อ หายอีกแล้ว หมดไปเกือบ 2 พัน แล้วนะ...
มีเรื่องอื่นที่จบแล้วบ้างไหมจะหาซื้ออ่าน...
มีหนังสือขายมั้ยครับ รอวันละ 20 ตอน ไมทันใจ...