หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 1383

ระหว่างที่จู้จื่อซานค่อยๆ เคลื่อนมือไปรอบๆ ลูกแก้ว ก็เริ่มมีภาพปรากฏขึ้น

ในภาพคือชายสวมชุดคลุมสีดำ เขานั่งไขว่ห้างอยู่ตรงกลางและมีศพลอยอยู่รอบตัวเขา

ทันใดนั้นดวงตาของชายคนนั้นก็เบิกกว้าง ก่อนที่เขาจะเงยหน้าขึ้นเล็กน้อย

“ประธานจู้ มีอะไรให้ผมรับใช้?” เขาพูดอย่างแผ่วเบา

“จ้าวอสูรเจ็ดดารา เฉินผิงยังมีชีวิตอยู่ นายจะไม่ทำอะไรเลยหลังจากที่เขาฆ่าสาวกของนายงั้นเหรอ? ตอนนี้ฉันบอกได้ว่าเขาอยู่ที่ไหน แต่นายควรจะหยุดส่งหุ่นเชิดผีดิบออกไปได้แล้ว ขยะไร้สมองพวกนั้นไม่เพียงพอที่จะฆ่าเฉินผิงได้หรอก!”

ปรากฏว่าชายในชุดดำคือจ้าวอสูรเจ็ดดาราแห่งสำนักศพโลหิต

เหล่าชายหญิงที่ถูกเฉินผิงสังหารในจิงตู พวกเขาเป็นสาวกของจ้าวอสูรเจ็ดดารา

เมื่อได้ยินเช่นนั้น จ้าวอสูรเจ็ดดาราก็ลุกขึ้นทันทีและเอ่ยปาก “บอกมาว่ามันอยู่ที่ไหน!”

เมื่อเขาลุกขึ้น ซากศพที่ลอยอยู่รอบๆ เขาก็ร่วงกระจายไปทั่วพื้น

จู้จื่อซานตอบอย่างใจเย็น “เขาอยู่ที่เขตตะวันตกเฉียงใต้ ถ้าพูดให้ถูกคือที่ทุ่งหว่านเฉิง ฉันคิดว่าเขาคงอยู่ที่นั่นอีกไม่นาน ดังนั้นนายอาจจะต้องเร่งมือให้เร็วขึ้นหน่อย”

“ฮึ่ม! ผมจะไปตามล่าและสังหารมันเอง ต่อให้ต้องไล่ตามมันไปจนสุดขอบโลกก็ตาม!” จ้าวอสูรเจ็ดดาราตะโกนก่อนจะโบกมือของเขา เป็นการยกเลิกการสื่อสารทางภาพ

เมื่อเห็นดังนี้ รอยยิ้มก็ปรากฏบนริมฝีปากของจู้จื่อซาน ขณะที่เขาเก็บลูกแก้วกลับเข้าไปในกระเป๋า

“ประธานจู้ คุณคิดว่าจ้าวอสูรเจ็ดดารามีพลังมากพอที่จะฆ่าเฉินผิงงั้นหรือ? ในเมื่อเฉินผิงถึงขั้นเอาชนะโจวเทียนหยินได้ด้วยตัวคนเดียว” ผู้อาวุโสที่ยืนอยู่ข้างจู้จื่อซานรู้สึกสับสน

แม้ว่าจ้าวอสูรเจ็ดดาราจะทรงพลังในแบบของเขา โดยเฉพาะอย่างยิ่งในด้านพลังจิต แต่เขาก็ไม่ได้แข็งแกร่งขนาดนั้น

จ้าวอสูรเจ็ดดาราคงจะได้เรียนรู้ว่าการฆ่าเฉินผิงแทบจะเป็นไปไม่ได้เลยด้วยความแข็งแกร่งของตัวเขาในตอนนี้

“ฉันไม่ได้คาดหวังอะไรจากจ้าวอสูรเจ็ดดาราอยู่แล้ว สิ่งที่ฉันต้องการก็คือให้เขาเป็นหนูลองยาให้ฉัน เพราะยังมีอีกหลายคนที่ไม่อาจหยั่งฝีมือของเฉินผิง นอกจากนี้ จ้าวอสูรเจ็ดดารายังไม่มีใครเทียบได้ในด้านของพลังจิต ตราบเท่าที่เขาสามารถทำให้เฉินผิงบาดเจ็บได้แม้เพียงเล็กน้อย เขาก็จะช่วยแบ่งเบาภาระของเราได้ในระดับหนึ่งระหว่างที่เรากำลังตามล่าเฉินผิง” จู้จื่อซานแสดงเจตจำนงด้วยรอยยิ้มเยาะ

เสี่ยวหรูหยุดพูดและยื่นนิ้วก้อยของเธอให้

พอเห็นแบบนั้น เฉินผิงก็ยิ้มออกมาและเกี่ยวนิ้วก้อยของเขาเข้ากับของเธอเพื่อเป็นการเกี่ยวก้อยสัญญา

ในขณะเดียวกัน จี้หรูเสว่ไม่ได้เอ่ยคำใด แต่ดวงตาที่เปียกชุ่มของเธอก็ดูเหมือนจะบอกเขาแล้วว่าเธออยากจะพูดอะไร

ขณะที่เขามองตาเธอ เฉินผิงรับรู้ได้เช่นกันว่าเธอต้องการสื่ออะไรถึงเขา

หลังจากอำลาจี้หรูเสว่และเสี่ยวหรู เฉินผิงกับหูหม่าซือก็เริ่มเดินทางกลับไปยังจิงตู

อย่างไรก็ตาม เมื่อพวกเขามาถึงชายแดนทุ่งหว่านเฉิง หูหม่าซือก็หยุดเดิน

"หูหม่าซือ เกิดอะไรขึ้นเหรอ?” เฉินผิงถามด้วยความสงสัย