หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 1384

“ผมคิดว่าผมจะแยกกับคุณที่นี่ ผมวางแผนว่าจะสำรวจเพิ่มอีกสักหน่อยเผื่อจะเจอเบาะแสของซากโบราณสถาน คุณควรจะรีบมาเมื่อผมโทรหาคุณหลังจากที่ผมพบอะไรเข้า! จำไว้ด้วยว่าคุณติดค้างผมอยู่!” หูหม่าซือมองเฉินผิง

ในทางกลับกัน เฉินผิงตอบกลับด้วยรอยยิ้มแหยๆ และพูดว่า “เข้าใจแล้ว หูหม่าซือเมื่อไหร่ก็ตามที่คุณต้องการผม ผมจะไปหา!"

เมื่อได้ยินว่าเฉินผิงรับปากแล้ว หูหม่าซือก็ยิ้มอย่างมีความสุข เขารู้ว่าเฉินผิงจะผงาดขึ้นเป็นคนใหญ่คนโตในเวลาไม่นาน เขารู้สึกมั่นใจหลังจากที่เฉินผิงให้คำมั่นกับเขาเป็นการส่วนตัว

เมื่อทั้งสองแยกทางกัน เฉินผิงก็เดินทางต่อไปยังจิงตู

พอผ่านป่าไปได้ครึ่งทาง จู่ๆ เฉินผิงก็ชะลอฝีเท้าลง

ระหว่างที่เขายืนอยู่ตรงนั้น เขาก็สัมผัสได้ว่ามีบางอย่างไม่ปกติ ในขณะที่เขารู้สึกขนลุกขนพองและหนาวสั่น

เขาไม่ควรเกิดความรู้สึกเช่นนี้ อย่างน้อยก็ไม่ใช่ในเวลากลางวันแสกๆ มันไม่ถูกต้อง

กระนั้น เฉินผิงก็สามารถบอกได้ว่าอุณหภูมิโดยรอบลดลงอย่างมากเมื่อเขาเดินลึกเข้าไปในป่า

เฉินผิงเดินไปข้างหน้าด้วยความระมัดระวังอย่างที่สุด พลังวิญญาณทุกอณูถูกดึงมาใช้งาน

อย่างไรก็ตาม ก่อนที่เขาจะเดินเข้าไปในป่าลึกไปกว่านี้ กิ่งก้านแห่งความมืดก็เริ่มก่อตัวขึ้นตรงหน้าเขา!

ไม่กี่วินาที ความมืดก็เข้าปกคลุมทั่วทั้งป่า

เฉินผิงรู้ว่าเขาถูกซุ่มโจมตีเมื่อเห็นเงาที่บิดเบี้ยว

ความมืดต่อหน้าเขาดูเหมือนจะมีชีวิตขึ้นมา มันเริ่มเข้ามารุมทึ้งเฉินผิงและห่อหุ้มรอบตัวเขาทั้งตัว

เขาได้ยินเสียงกรีดร้องและเสียงคร่ำครวญจากเงามืด คลื่นเสียงกรีดร้องแทรกซึมเข้าไปในจิตใจส่วนลึกของเฉินผิง เสียงนั้นช่างทรงพลัง

เป็นรูปแบบหนึ่งของการโจมตีด้วยพลังจิต รูปแบบที่พยายามทำลายปราณสัมผัสของเฉินผิงและทำให้เขากลายเป็นคนเสียสติ

อย่างไรก็ตาม เฉินผิงเพียงยืนอยู่ตรงนั้น ราวกับว่าเขากลายเป็นอัมพาตจากความกลัวที่ฝังลึกในตัวเขาด้วยเสียงคร่ำครวญปองร้าย