ที่ทางเข้าสมาพันธ์ศิลปะการต่อสู้ในจิงตู เฉินผิงยืนอยู่เงียบๆ เขาวางแผนที่จะบุกเข้าไปใน สมาพันธ์ศิลปะการต่อสู้และช่วยซูอวี่ฉีออกมา
จู้จื่อซานสูญเสียแขนไปแล้ว ดังนั้นเฉินผิงก็ไม่จำเป็นต้องกลัวเขาอีกต่อไป
จากนั้นเฉินผิงก็กระชับกระบี่พิฆาตมังกรให้แน่นขึ้น ในขณะที่เขาเตรียมร่างเกราะทองคำไว้ให้พร้อม
ในตอนนั้นเขาดูราวกับเทพเจ้าแห่งสงคราม เพราะใครก็ตามที่มองมาที่เขาจะสามารถสัมผัสได้ถึงเจตจำนงเข่นฆ่า
อย่างไรก็ตาม ในขณะที่เฉินผิงกำลังจะเข้าไปในสมาพันธ์ศิลปะการต่อสู้ ก็มีคนแตะที่ไหล่เขา
เฉินผิงฟาดฝ่ามือไปทางนั้นในทันที แต่พอจำได้ว่าอีกฝ่ายเป็นใคร เขาก็หยุดมือ
เกิดลมพัดแรงจากการโจมตีของเขา แม้ว่าเขาจะหยุดไว้ได้ทัน แต่อีกฝ่ายก็ยังรู้สึกปวดแสบที่ผิวหนัง
“เฉินผิง คุณเก่งขึ้นมากจริงๆ!” สิงจวินออกความเห็นพลางลูบใบหน้าของเขา
“หัวหน้าสิง คุณมาทำอะไรที่นี่?” เฉินผิงถามอย่างสับสน
“ก็มาตามหาคุณน่ะสิ คุณชี่คาดว่าคุณจะบุกเข้าไปในสมาพันธ์ศิลปะการต่อสู้อีกรอบ เขาจึงขอให้ผมมาที่นี่และพาคุณกลับไป” สิงจวินตอบ
“คุณชี่รู้ได้ยังไงว่าผมกลับมาที่จิงตูแล้ว?”
เฉินผิงขมวดคิ้ว แต่ในไม่ช้าเขาก็พูดขึ้นอย่างหนักแน่น “ผมจะไม่กลับไป ผมต้องไปช่วยชีวิตแฟนผม”
เมื่อเห็นท่าทางมุ่งมั่นของเฉินผิง สิงจวินก็อดพึมพำไม่ได้ “คุณชี่รู้ว่าคุณจะทำตัวดื้อดึง เขาเลยกำชับให้ผมบอกว่าคุณจะต้องถึงฆาตแน่ๆ ถ้าคุณบุกสมาพันธ์ศิลปะการต่อสู้ในครั้งนี้ อย่าคิดว่าคุณจะไร้เทียมทานเพราะคุณเกือบจะเป็นอมตะ มีหลายคนที่รู้เรื่องความลับเล็กๆ น้อยๆ ของคุณ”
เฉินผิงตัวแข็งทื่อและเบิกตากว้างมองสิงจวิน สายตานั้นทำเอาขนหลังคอของสิงจวินลุกชัน
“อย่ามองผมอย่างนั้น คุณชี่ขอให้ผมบอกคุณแบบนี้ ผมไม่รู้หรอกว่าคุณมีความลับอะไร” สิงจวินรีบพูดแล้วโบกมือไปด้วย
เฉินผิงเงียบ เขาสับสนงงงวย และเริ่มสงสัยเกี่ยวกับตัวตนของคุณชี่
เป็นไปได้ไหมว่าคุณชี่เองก็เป็นผู้บำเพ็ญเพียรที่แข็งแกร่ง? แต่ฉันเป็นผู้บำเพ็ญเพียรที่ไปถึงขั้นวิญญาณใหม่แล้วระดับฝีมือในปัจจุบันของฉันจะเทียบไม่ได้กับคุณชี่เลยหรือ?
เฉินผิงคิดยังไงก็ไม่อาจเข้าใจคำถามนั้น ยิ่งไม่รู้ว่าทำไมคุณชี่ถึงทำเรื่องพรรค์นั้น
จากนั้นไม่นาน เฉินผิงก็พยักหน้าและจากไปพร้อมกับสิงจวิน
เขารู้สึกสับสนทันทีที่มาถึง ฉันมักจะพบกับคุณชี่ที่กระทรวงยุติธรรม แล้วทำไมคราวนี้เราถึงมาที่นี่ล่ะ?
ที่นี่ต้องเป็นบ้านพักและที่ทำงานของคุณชี่แน่ เป็นครั้งแรกที่ฉันมานี่
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: หัตถ์เทวะราชันมังกร
ยิ่งอ่านตอนก็ยิ่งสั้นลงๆ ของฟรีไม่มีในโลกจริงๆ เลิกอ่านกันเถอะเสียอารม...
เริ่มตั้งแต่ตอนที่ 1886 ตอนเริ่มสั้นลงๆ ต้องทำไง...
ไม่มีระบบจ่ายเงินผ่านหักบัญชีธนาคารหรือจ่ายผ่านทรูฯ บ้างหรือผมไม่ได้ใช้บัตรเครดิต...
3065-3074 ไม่มี...
อ่านมาถึงตอนที่ 136 แล้วแต่ต้องอ่านแบบผ่านๆเพราะแต่ละฉากวนอยู่ที่พระเอกโดนดูถูกตลอด จากคนทั้งเรื่องรวมทั้งพ่อแม่ด้วยเลยมั้ง พระเอกต้องเป็นโรคจิตอ่อนๆแน่เลย ไม่ได้คิดจะทำอะไรให้ดีขึ้นนอกจากคิดในใจว่าฉันเก่ง รอให้เขาดูถูกก่อนแล้วนิ่งๆ ยอมรับแล้วผ่านไป พยายามหาเรื่องที่พระเอกเก่ง หรือสู้ชีวิตแล้วดีขึ้น แต่แบบเหมือนฉันเก่งอยู่ในใจคนเดียว มันน่าอึดอัดมาก...
ทำไมพระเอกเก่งต้องทนให้คนดูถูกตัวเองดูถูกพ่อแม่แบบไม่คิดจะทำอะไรเลย แบบตามน้ำไปวันทั้งที่มีฝีมือ ทนลำบากกันไป...
หน้าด้านจังอีกู่หลิงเอ๋อร์ หลงรักแฟนเพื่อน แล้วเสือกเสนอตัวออกนอกหน้าเกิ๊น นิสัยแบบนี้เขาเรียกดอกทอง คนเขียนไม่เข้าใจหรอว่านิสัย ผู้หญิงสันดานแบบนี่ น่าขยะแขยง...
ชักจะเบื่อ หายอีกแล้ว หมดไปเกือบ 2 พัน แล้วนะ...
มีเรื่องอื่นที่จบแล้วบ้างไหมจะหาซื้ออ่าน...
มีหนังสือขายมั้ยครับ รอวันละ 20 ตอน ไมทันใจ...