หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 1390

ที่ทางเข้าสมาพันธ์ศิลปะการต่อสู้ในจิงตู เฉินผิงยืนอยู่เงียบๆ เขาวางแผนที่จะบุกเข้าไปใน สมาพันธ์ศิลปะการต่อสู้และช่วยซูอวี่ฉีออกมา

จู้จื่อซานสูญเสียแขนไปแล้ว ดังนั้นเฉินผิงก็ไม่จำเป็นต้องกลัวเขาอีกต่อไป

จากนั้นเฉินผิงก็กระชับกระบี่พิฆาตมังกรให้แน่นขึ้น ในขณะที่เขาเตรียมร่างเกราะทองคำไว้ให้พร้อม

ในตอนนั้นเขาดูราวกับเทพเจ้าแห่งสงคราม เพราะใครก็ตามที่มองมาที่เขาจะสามารถสัมผัสได้ถึงเจตจำนงเข่นฆ่า

อย่างไรก็ตาม ในขณะที่เฉินผิงกำลังจะเข้าไปในสมาพันธ์ศิลปะการต่อสู้ ก็มีคนแตะที่ไหล่เขา

เฉินผิงฟาดฝ่ามือไปทางนั้นในทันที แต่พอจำได้ว่าอีกฝ่ายเป็นใคร เขาก็หยุดมือ

เกิดลมพัดแรงจากการโจมตีของเขา แม้ว่าเขาจะหยุดไว้ได้ทัน แต่อีกฝ่ายก็ยังรู้สึกปวดแสบที่ผิวหนัง

“เฉินผิง คุณเก่งขึ้นมากจริงๆ!” สิงจวินออกความเห็นพลางลูบใบหน้าของเขา

“หัวหน้าสิง คุณมาทำอะไรที่นี่?” เฉินผิงถามอย่างสับสน

“ก็มาตามหาคุณน่ะสิ คุณชี่คาดว่าคุณจะบุกเข้าไปในสมาพันธ์ศิลปะการต่อสู้อีกรอบ เขาจึงขอให้ผมมาที่นี่และพาคุณกลับไป” สิงจวินตอบ

“คุณชี่รู้ได้ยังไงว่าผมกลับมาที่จิงตูแล้ว?”

เฉินผิงขมวดคิ้ว แต่ในไม่ช้าเขาก็พูดขึ้นอย่างหนักแน่น “ผมจะไม่กลับไป ผมต้องไปช่วยชีวิตแฟนผม”

เมื่อเห็นท่าทางมุ่งมั่นของเฉินผิง สิงจวินก็อดพึมพำไม่ได้ “คุณชี่รู้ว่าคุณจะทำตัวดื้อดึง เขาเลยกำชับให้ผมบอกว่าคุณจะต้องถึงฆาตแน่ๆ ถ้าคุณบุกสมาพันธ์ศิลปะการต่อสู้ในครั้งนี้ อย่าคิดว่าคุณจะไร้เทียมทานเพราะคุณเกือบจะเป็นอมตะ มีหลายคนที่รู้เรื่องความลับเล็กๆ น้อยๆ ของคุณ”

เฉินผิงตัวแข็งทื่อและเบิกตากว้างมองสิงจวิน สายตานั้นทำเอาขนหลังคอของสิงจวินลุกชัน

“อย่ามองผมอย่างนั้น คุณชี่ขอให้ผมบอกคุณแบบนี้ ผมไม่รู้หรอกว่าคุณมีความลับอะไร” สิงจวินรีบพูดแล้วโบกมือไปด้วย

เฉินผิงเงียบ เขาสับสนงงงวย และเริ่มสงสัยเกี่ยวกับตัวตนของคุณชี่

เป็นไปได้ไหมว่าคุณชี่เองก็เป็นผู้บำเพ็ญเพียรที่แข็งแกร่ง? แต่ฉันเป็นผู้บำเพ็ญเพียรที่ไปถึงขั้นวิญญาณใหม่แล้วระดับฝีมือในปัจจุบันของฉันจะเทียบไม่ได้กับคุณชี่เลยหรือ?

เฉินผิงคิดยังไงก็ไม่อาจเข้าใจคำถามนั้น ยิ่งไม่รู้ว่าทำไมคุณชี่ถึงทำเรื่องพรรค์นั้น

จากนั้นไม่นาน เฉินผิงก็พยักหน้าและจากไปพร้อมกับสิงจวิน

เขารู้สึกสับสนทันทีที่มาถึง ฉันมักจะพบกับคุณชี่ที่กระทรวงยุติธรรม แล้วทำไมคราวนี้เราถึงมาที่นี่ล่ะ?

ที่นี่ต้องเป็นบ้านพักและที่ทำงานของคุณชี่แน่ เป็นครั้งแรกที่ฉันมานี่

สิงจวินจ้องมองเฉินผิงอยู่นาน ก่อนจะก้าวออกจากห้องและปิดประตูตามหลังเขา

แต่เมื่อสิงจวินปิดประตู บ้านนั้นก็สั่นสะเทือน ครู่ต่อมาเฉินผิงก็ได้ยินเสียงดังก้อง

คิ้วของเฉินผิงขมวดเข้าหากันก่อนที่สีหน้าของเขาจะเปลี่ยนไป เขาลุกขึ้นยืนและรีบออกไปนอกห้อง

แต่แล้วเมื่อเขาไปถึงหน้าประตู เขาก็พบเข้ากับประตูเหล็กที่ปิดห้องเอาไว้สนิท

จากนั้นแสงสีขาวจางๆ ก็ส่องไปรอบๆ ห้องและขังเฉินผิงไว้ข้างในเหมือนหน้าจอเรืองแสง

ในตอนนั้น เฉินผิงซัดฝ่ามือไปที่หน้าจอ

โครม!

หลังเสียงระเบิดเงียบลง เฉินผิงก็ลอยละลิ่วไปที่อีกด้านของห้อง

ตอนนั้นเองที่เฉินผิงได้รู้ว่าทั้งห้องถูกผนึกเอาไว้ ไม่มีทางที่เขาจะออกไปได้