หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 1392

ไม่ใช่ใครอื่นนอกจากหนิงจื้อผู้หายตัวไปพักหนึ่ง

ดูเหมือนว่าหนิงจื้อจะผ่านการเปลี่ยนแปลงครั้งใหญ่ รัศมีของเขาแฝงความอ่อนโยน และผิวของเขาก็เนียนเรียบ อย่างไรก็ตาม ความเย็นชาในดวงตาของเขายังอยู่เหมือนเดิม

“เฉินผิง นายคงคิดไม่ถึงว่าฉันจะอยู่ในสมาพันธ์ศิลปะการต่อสู้ ยิ่งคิดไม่ถึงว่าฉันจะเป็นคนคุมทั้งสมาพันธ์” หนิงจื้อเอ่ยด้วยรอยยิ้มอันโหดเหี้ยม

ทันใดนั้น เสียงชายแก่ก็ดังก้องขึ้นในจิตใจของหนิงจื้อ “เอาล่ะ หยุดยกยอปอปั้นตัวเองและเริ่มทำหน้าที่ได้แล้ว อย่าลืมว่าที่นายมีทุกอย่างในตอนนี้ได้เป็นเพราะใคร”

ทันใดนั้น หนิงจื้อก็หุบยิ้มลงแล้วแสดงท่าทีอ่อนน้อม

"เข้าใจแล้วครับ" จากนั้นเขาก็พยักหน้าด้วยความเคารพก่อนที่จะเดินไปที่ด้านหลังของ สมาพันธ์ศิลปะการต่อสู้

“ท่านครับ ผมขอถามอะไรหน่อย ชายในชุดคลุมดำพวกนั้นที่อยู่ในการประชุมเป็นเหมือนกับผมหรือเปล่า” หนิงจื้อถามอย่างสงสัย

ก่อนหน้านี้ หนิงจื้อไม่ได้พากายหยาบของเขาเข้าประชุม มีเพียงวิญญาณและจิตใต้สำนึกของเขาเท่านั้นที่อยู่ที่นั่น

ดังนั้นเขาจึงอยากรู้ว่าคนอื่นๆ เป็นคนที่ถูกวิญญาณดวงอื่นเข้าสิงหรือไม่

“จำเอาไว้ว่านายเป็นเพียงร่างให้ฉันสิงเท่านั้น ถ้าไม่มีนาย ฉันก็สามารถหาคนอื่นมาแทนได้เสมอ จดจ่อกับหน้าที่ของนายและอย่าถามอะไรที่ไม่ควรถาม ไม่อย่างนั้น ฉันก็ไม่รังเกียจที่จะกลืนวิญญาณของนายซะแล้วค่อยหาร่างใหม่” เสียงที่แข็งกระด้างและเกรี้ยวกราดกล่าวขึ้นในหัวของเขา

ในตอนนั้นหนิงจื้อไม่กล้าพูดอะไรอีก เขารีบไปที่คุกใต้ดินของสมาพันธ์ศิลปะการต่อสู้

จากนั้นเขาก็ไขประตูคุกใต้ดินอย่างช่ำชอง และเดินเข้าไปด้านในจนมาถึงห้องที่ซ่อนไว้อย่างดี

เมื่อเปิดห้อง เขาก็พบกับชายหนุ่มสี่คนที่เปลือยท่อนบนและกำลังฝึกฝน ในขณะที่พวกเขานั่งขัดสมาธิอยู่บนพื้น

ที่อยู่ต่อหน้าคนทั้งสี่คือเข็มฉีดยาที่เพิ่งถูกใช้ และยังมีเลือดอยู่ในนั้น

เมื่อทั้งสี่คนได้ยินเสียงฝีเท้าเข้ามา พวกเขาก็ลืมตาและพยักหน้าให้หนิงจื้อด้วยความเคารพ

จากนั้น หนิงจื้อก็ประทับตราลงบนหน้าอกของชายทั้งสี่

เกิดควันลอยขึ้นไปในอากาศ และในวินาทีถัดมา สัญลักษณ์รูปวงกลมที่เห็นได้ชัดเจนก็ปรากฏขึ้นบนหน้าอกของพวกเขา

ลวดลายนั้นเหมือนกับที่อยู่บนเสื้อคลุมก่อนหน้านี้

เมื่อเสร็จสิ้นแล้ว หนิงจื้อก็ออกจากห้องไป

เมื่อหนิงจื้อกำลังจะออกจากคุกใต้ดิน เขาก็เอียงหัวไปด้านข้างเล็กน้อยเพื่อมองไปยังห้องด้านในสุดด้วยสายตาละโมบ

อย่างไรก็ตาม ในขณะที่ดวงตาของเขาเหลือบไปยังจุดนั้น ความเจ็บปวดก็แล่นผ่านหัวของเขา ทำเอาเขาขมวดคิ้ว

“ฉันบอกแล้วว่าอย่าได้คิดจะฉวยโอกาสจากเธอ ถ้านายแตะต้องหญิงสาวคนนั้น แม้กระทั่งฉันก็จะถูกลบออกจากโลกนี้โดยไม่อาจฟื้นกลับมาได้อีก นายก็จะโดนด้วย” เสียงชายแก่เตือนหนิงจื้ออย่างขึงขัง