หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 1393

เมื่อหนิงจื้อได้ยินเช่นนั้น เหงื่อเย็นๆ ก็ผุดขึ้นที่หน้าผากของเขา และเขาก็ล้มเลิกความคิดนั้นอย่างรวดเร็ว

เขารู้ว่าวิญญาณภายในตัวสามารถอ่านทุกความคิดของเขาได้

เมื่อเขากลับมาที่ห้องรับรอง สมาชิกคนหนึ่งของสมาพันธ์ศิลปะการต่อสู้ก็เข้ามารายงาน

“หลงจิ้งกั๋ว หัวหน้าตระกูลหลงขอเข้าพบท่านประธาน เราจะทำยังไงดี?" ชายคนนั้นถาม

“ถ้าเขามาถึงที่นี่แล้ว ก็เชิญเข้ามาได้เลย”

ในขณะนั้น หนิงจื้อกำลังนั่งอยู่บนเก้าอี้ที่อยู่แถวหน้าสุดในห้องโถง

หลงจิ้งกั๋วเข้าไปในห้องโถงพร้อมกับแฟ้มเอกสารในมือ

ทันทีที่เขาเห็นหนิงจื้อบนเก้าอี้ตัวนั้น เขาก็ตัวแข็งทื่อ

“หนิงจื้อ?” หลงจิ้งกั๋วขมวดคิ้วเข้าหากัน “ทำไมนายถึงไปนั่งอยู่ตรงนั้น? ประธานจู้อยู่ที่ไหน?”

“เชิญนั่งก่อน คุณหลง” หนิงจื้อพูดด้วยรอยยิ้มเล็กน้อย “ขณะนี้ประธานจู้ไม่อยู่เนื่องจากธุระบางอย่าง และตอนนี้ผมเป็นรองประธานของสมาพันธ์ศิลปะการต่อสู้”

“นี่มันเรื่องไร้สาระอะไรกัน?” หลงจิ้งกั๋วตะโกนออกมา “นายเป็นคนนอกคอกไร้ตระกูล แล้วจะมาเป็นรองประธานสมาพันธ์ได้ยังไง? นอกจากนี้ยังมีการแต่งตั้งรองประธานเอาไว้แล้ว ทำไมพวกเขาถึงต้องเลือกนายด้วย?”

ทันทีที่หนิงจื้อได้ยินหลงจิ้งกั๋วเรียกเขาว่าคนนอกคอกไร้ตระกูล สีหน้าของเขาก็พลันเปลี่ยนเป็นเย็นชา

นั่นเป็นเรื่องที่เจ็บปวดที่สุดในชีวิตของเขา เฉินผิงได้ทำลายล้างตระกูลหนิง และเขาซึ่งครั้งหนึ่งเคยเป็นบุตรชายของตระกูลหนิงอันยิ่งใหญ่ กลับกลายเป็นชายผู้ไร้ที่พึ่ง

“คุณจะกังขาในตำแหน่งของผมก็ได้ แต่เวลาพูดกับผมช่วยระวังด้วย”

พอพูดจบ หนิงจื้อก็ปลดปล่อยรัศมีของเขาออกมา ซึ่งส่งคลื่นพลังเข้ากดดันหลงจิ้งกั๋ว

หลงจิ้งกั๋วเป็นปรมาจารย์ผู้ฝึกยุทธ์มากประสบการณ์ ดังนั้นเขาจึงไม่ด้อยไปกว่าจู้จื่อซาน จึงเป็นไปไม่ได้ที่เขาจะหวาดกลัวคนหนุ่มอย่างหนิงจื้อ

หลงจิ้งกั๋วไม่กลัวหนิงต้าไห่ด้วยซ้ำไป ถ้าฝ่ายหลังยังมีชีวิตอยู่ ยิ่งไม่ต้องพูดถึงหนิงจื้อ

หลงจิ้งกั๋วตัวสั่น และคลื่นรัศมีก็ระเบิดออกเข้าต้านคลื่นพลังกดดัน