เฉินผิงคาดไม่ถึงว่าจู้จื่อซานจะไปขอความช่วยเหลือจากผู้บำเพ็ญเพียรที่บรรลุถึงขั้นวิญญาณใหม่เพื่อฆ่าเขา
แม้จะเผชิญหน้ากับคนที่ทัดเทียมกับเขา แต่เฉินผิงก็ไม่กลัวแต่กลับรู้สึกตื่นเต้นแทน
ในขณะเดียวกันนั้น เขาก็รู้ว่าผู้บำเพ็ญเพียรด้วยวิญญาณใหม่มีความหมายต่อเขายังไง
ถ้าเขาสามารถฆ่าผู้บำเพ็ญเพียรและสกัดวิญญาณใหม่ออกมาได้ พลังของเขาจะยกระดับขึ้นไปอีกขั้น
“คุณรู้ได้ยังไงว่าผมสามารถฆ่าเขาได้? ถ้าผมแข็งแกร่งไม่เท่าเขาล่ะ?” เฉินผิงถามคุณชี่หลังจากอ่านเอกสาร
คุณชี่พูดเหมือนกับมั่นใจว่าเฉินผิงจะสามารถสังหารผู้บำเพ็ญเพียรได้แน่นอน
“ถ้าคุณเอาชนะไม่ได้ก็เท่ากับตาย ซึ่งจะเป็นข้อพิสูจน์ด้วยว่าผมคิดผิดเกี่ยวกับคุณตั้งแต่แรก…” ว่าแล้วคุณชี่ก็เดินออกไปอย่างช้าๆ
เฉินผิงถือเอกสารและมองดูร่างของคุณชี่ที่ค่อยๆ ลับตาไป เขาเดาไม่ออกว่าคุณชี่คิดอะไรอยู่
“เฉินผิง ได้โปรดอย่าทำให้คุณชี่ผิดหวัง คุณทำได้” สิงจวินบอกเฉินผิง ก่อนที่จะรีบตามคุณชี่ไป
หลังจากทั้งคู่จากไป เฉินผิงอ่านเอกสารอีกครั้งและพึมพำกับตัวเอง “เกาะเผิงไหล เกาะเผิงไหล... เกาะนี้ต้องมีพลังวิญญาณอยู่มากและอาจมีสมบัติสักชิ้น ว่างเมื่อไหร่คงต้องไปที่นั่น”
ดวงตาของเขาลุกโชนด้วยความมุ่งมั่นและความกระตือรือร้น ในระหว่างที่เขาตั้งตารอที่จะได้พบกับตู้ต๋า
ห่างออกไปหลายไมล์ จู้จื่อซานกับตู้ต๋าก้าวเข้าไปในศูนย์บัญชาการของสมาพันธ์ศิลปะการต่อสู้
ทุกคนในสมาพันธ์ศิลปะการต่อสู้พากันตกใจเมื่อเห็นว่าจู้จื่อซานเสียแขนไปแล้ว แต่ก็ไม่กล้าถามเรื่องนั้น
เมื่อพวกเขามาถึงห้องรับรอง จู้จื่อซานที่เห็นคนนั่งอยู่บนเก้าอี้ของตัวเองก็โกรธขึ้นมา
เนื่องจากจู้จื่อซานไม่สามารถฆ่าเฉินผิงได้ พวกระดับสูงของสมาพันธ์ศิลปะการต่อสู้จึงอาจหาคนอื่นมาแทนที่เขา อย่างไรก็ตาม เขายังคงเป็นประธานของสมาพันธ์ศิลปะการต่อสู้อยู่ ตราบใดที่ยังไม่มีการประกาศอย่างเป็นทางการ เขาจึงทนไม่ได้เมื่อมีคนอื่นมาแย่งที่นั่งของเขาไป
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: หัตถ์เทวะราชันมังกร
ยิ่งอ่านตอนก็ยิ่งสั้นลงๆ ของฟรีไม่มีในโลกจริงๆ เลิกอ่านกันเถอะเสียอารม...
เริ่มตั้งแต่ตอนที่ 1886 ตอนเริ่มสั้นลงๆ ต้องทำไง...
ไม่มีระบบจ่ายเงินผ่านหักบัญชีธนาคารหรือจ่ายผ่านทรูฯ บ้างหรือผมไม่ได้ใช้บัตรเครดิต...
3065-3074 ไม่มี...
อ่านมาถึงตอนที่ 136 แล้วแต่ต้องอ่านแบบผ่านๆเพราะแต่ละฉากวนอยู่ที่พระเอกโดนดูถูกตลอด จากคนทั้งเรื่องรวมทั้งพ่อแม่ด้วยเลยมั้ง พระเอกต้องเป็นโรคจิตอ่อนๆแน่เลย ไม่ได้คิดจะทำอะไรให้ดีขึ้นนอกจากคิดในใจว่าฉันเก่ง รอให้เขาดูถูกก่อนแล้วนิ่งๆ ยอมรับแล้วผ่านไป พยายามหาเรื่องที่พระเอกเก่ง หรือสู้ชีวิตแล้วดีขึ้น แต่แบบเหมือนฉันเก่งอยู่ในใจคนเดียว มันน่าอึดอัดมาก...
ทำไมพระเอกเก่งต้องทนให้คนดูถูกตัวเองดูถูกพ่อแม่แบบไม่คิดจะทำอะไรเลย แบบตามน้ำไปวันทั้งที่มีฝีมือ ทนลำบากกันไป...
หน้าด้านจังอีกู่หลิงเอ๋อร์ หลงรักแฟนเพื่อน แล้วเสือกเสนอตัวออกนอกหน้าเกิ๊น นิสัยแบบนี้เขาเรียกดอกทอง คนเขียนไม่เข้าใจหรอว่านิสัย ผู้หญิงสันดานแบบนี่ น่าขยะแขยง...
ชักจะเบื่อ หายอีกแล้ว หมดไปเกือบ 2 พัน แล้วนะ...
มีเรื่องอื่นที่จบแล้วบ้างไหมจะหาซื้ออ่าน...
มีหนังสือขายมั้ยครับ รอวันละ 20 ตอน ไมทันใจ...