หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 1415

“เฉินผิง ซุนเผิงคนนี้เป็นคนที่มุ่งมั่นกับการตามตื๊อเก๋อเจียอี๋เป็นที่สุด ผมว่าเขาคงหึงหลังจากที่เห็นคุณสองคนจับมือกันเสียนานก่อนหน้านี้” ต่งเจียห่าวพูดกับเฉินผิงพร้อมยิ้มเยาะ

เฉินผิงยิ้มอย่างอ่อนใจ “เอาแต่ตามตื๊อผู้หญิงแบบนั้นคงจบไม่สวยแน่ เขา-"

แต่แล้วก่อนที่เขาจะพูดจบประโยค เขาก็สัมผัสได้ถึงลมแรงจากข้างหลัง

ซุนเผิงฉวยโอกาสในจังหวะที่เฉินผิงเสียสมาธิ เขากำหมัดแน่นแล้วเหวี่ยงหมัดอันทรงพลังที่แฝงรัศมีอันแข็งแกร่งเข้าใส่เฉินผิง

ซุนเผิงทำอย่างกับว่าเขากับเฉินผิงมีความแค้นต่อกันมาเนิ่นนาน

เฉินผิงดูไม่ยินดียินร้ายในขณะที่เขารีบหันกลับเพื่อหลบการโจมตี

สีหน้าของซุนเผิงซีดลงเมื่อเขาเห็นสายตามุ่งร้ายของเฉินผิง

ฉันไม่ได้ทำอะไรผิด แต่เขากลับพยายามจะฆ่าฉัน นี่เขาคิดว่าฉันเป็นแค่คนอ่อนแอที่สามารถกลั่นแกล้งได้ตามใจชอบงั้นเหรอ?

ไม่ช้าแสงสีทองก็ปกคลุมร่างของเฉินผิง และเข้าห่อหุ้มกำปั้นของเขา

เก๋อเจียอี๋ต้องการหยุดการต่อสู้ด้วยการลากตัวซุนเผิงออกไป แต่เธอก็ชะงักเมื่อเห็นเฉินผิงลงมือ เธออยากดูว่าความสามารถของเฉินผิงนั้นน่าทึ่งอย่างที่คนอื่นๆ พูดไว้หรือไม่

ไม่มีใครสนใจที่จะหยุดทั้งสอง ขณะที่พวกเขาเฝ้าดูด้วยความอยากรู้อยากเห็นระคนตื่นเต้น

คาดไม่ถึงที่ซุนเผิงไม่รู้ขีดจำกัดพลังของเขา เขาจึงซัดหมัดใส่เฉินผิงอีกครั้ง

เฉินผิงสกัดการโจมตีแบบซึ่งๆ หน้าโดยไม่ได้ใช้กระบวนท่าหวือหวาใดๆ ด้วยการเหวี่ยงกำปั้นอย่างแรง

ตูม!

เกิดเสียงดังสนั่น ตามมาด้วยสายลมรุนแรงเมื่อพลังลมปราณปะทะกัน

ทันทีหลังจากนั้น ซุนเผิงก็กระเด็นไปด้านหลัง เขาคงลอยออกจากจัตุรัสไปแล้วถ้าไม่ใช่เพราะมีผู้ชมจำนวนมากหยุดเขาไว้ไม่ให้กระเด็นไปไกลกว่านั้น

ในทางกลับกัน เฉินผิงยังคงยืนอยู่กับที่พลางแสยะยิ้ม

ซุนเผิงลุกยืนด้วยความโกรธเคือง แต่ไม่สามารถยกแขนขวาได้อีกต่อไป เพราะหมัดของเฉินผิงทำให้กระดูกของเขาหัก

ถึงกระนั้น ซุนเผิงก็ไม่ได้อยากจะทำตัวน่าสมเพชต่อหน้าเก๋อเจียอี๋

ตูม!

พลังวิญญาณที่ดุร้ายปะทุใส่ร่างของซุนเผิง ทำให้เขากระเด็นไปด้านหลังทันที

แรงผลักอันทรงพลังนั้นทำให้ซุนเผิงกระอักเลือดและกรีดร้องโหยหวน

ในไม่ช้าเขาก็ล้มลงกับพื้นอย่างแรง จนเกิดเป็นรอยแยกบนพื้น

เฉินผิงพุ่งไปข้างหน้าอย่างรวดเร็วตามทางที่ซุนเผิงลอยไป และกลับมาปรากฏตัวต่อหน้าฝ่ายหลังอีกครั้ง

สีหน้าของซุนเผิงซีดเผือดขณะที่เขานอนอยู่บนพื้น เฉินผิงเหยียบศีรษะของเขาด้วยท่าทางเยือกเย็นและน่าพรั่นพรึง

ความกลัวพลุ่งพล่านในตัวซุนเผิงเมื่อเขาสัมผัสได้ถึงเจตจำนงสังหารของเฉินผิง

ตอนที่เขากำลังจะร้องขอความเมตตา ซุนเผิงก็เห็นเก๋อเจียอี๋เดินใกล้เข้ามา ทันใดนั้น ความทะนงตนก็ทำให้เขารู้สึกว่าต้องแสร้งทำเป็นเข้มแข็ง

“เฉินผิง ออกไปห่างๆ ดีกว่าในตอนที่แกยังทำได้ ไม่อย่างนั้นถ้าฉันลุกได้เมื่อไหร่ฉันฆ่าแกแน่”

แม้ซุนเผิงจะทำเป็นเก่ง แต่ที่จริงเขากลัวแทบตายในตอนนั้น