หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 1416

ถึงกระนั้น ซุนเผิงก็ไม่ต้องการให้เก๋อเจียอี๋ดูแคลนเขา

เฉินผิงหรี่ตาลง แล้วก้มลงพยุงซุนเผิงขึ้นมา

“เอาเลย ตอนนี้คุณลุกขึ้นได้แล้ว ฆ่าผมซะเลยสิ” เฉินผิงพูดอย่างใจเย็น

ซุนเผิงเดือดดาลอย่างถึงที่สุด ฉันแค่พยายามทำเป็นเข้มแข็ง แต่เขาก็ช่วยให้ฉันลุกขึ้นจากพื้นจริงๆ

อย่างไรก็ตาม ในตอนนั้นเขาไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากตามน้ำไป

ซุนเผิงยกแขนซ้ายขึ้นและเหวี่ยงหมัดใส่เฉินผิง

เฉินผิงจับข้อมือของเขาและออกแรงเพียงเล็กน้อยเพื่อหักแขนซ้ายของซุนเผิง

หลังจากนั้นเขาก็ตบหน้าซุนเผิง

ใบหน้าของซุนเผิงบวมเป่งขึ้นในทันใด และฟันบางซี่ก็หลุดออกจากปาก

ใบหน้าของเขาแดงก่ำ เขาตะโกน “เฉินผิง ไอ้เวร—”

เผียะ!

ก่อนที่จะพูดจบประโยค เฉินผิงก็ตบเขาอีกครั้ง

เสียงหวีดร้องและเสียงตบดังขึ้นเป็นระยะเมื่อเฉินผิงทุบตีซุนเผิงที่ไร้ทางสู้

ฉากที่น่าสยดสยองทำเอาทุกคนตัวสั่น

“การหาเรื่องผมเพื่อสร้างความประทับใจให้ผู้หญิงคนหนึ่ง เป็นความผิดพลาดครั้งใหญ่ที่สุดที่คุณทำมาทั้งชีวิต ไปลงนรกซะ"

พูดจบเฉินผิงก็แทงฝ่ามือไปที่หัวของซุนเผิง

เมื่อเห็นเช่นนั้น เก๋อเจียอี๋ซึ่งยืนอยู่อีกด้านก็รีบโบกมือของเธอเพื่อปล่อยคลื่นพลังลมปราณไปที่ เฉินผิง เพื่อหยุดยั้งไม่ให้เขาโจมตี

เมื่อเฉินผิงปล่อยมือ ซุนเผิงก็ล้มลงกับพื้นเหมือนตุ๊กตาที่ขาดรุ่งริ่ง

ดวงตาของเขาเปล่งประกายด้วยความยินดีเพราะเขาเห็นเก๋อเจียอี๋ช่วยชีวิตเขา

เขาคิดว่าที่เธอช่วยเขาเพราะเธอเป็นห่วง

“ใครหน้าไหนกันที่บังอาจสร้างความปั่นป่วน แถมยังสังหารคนในระหว่างการประลองที่จัดโดยตระกูลหลง?”

ในขณะนั้น เสียงอันเยือกเย็นก็ดังขึ้นจากระยะไกล หลังจากนั้นไม่นาน ร่างหนึ่งก็ค่อยๆ ลอยลงมาจากท้องฟ้า

ผู้มาเยือนไม่ใช่ใครอื่นนอกจากหลงเซียว บุตรชายคนโตของตระกูลหลง

หลังจากการมาถึงของหลงเซียว หลงจิ้งกั๋วที่เดินนำกลุ่มลูกสมุนชั้นยอดของตระกูลหลงก็มาถึงเช่นกัน

ฝูงชนรีบถอยห่างเพื่อเปิดทางให้หลงเซียวและคนอื่นๆ เมื่อเห็นพวกเขามาถึง เหล่าผู้ต่างลุ้นกันว่าตระกูลหลงจะจัดการกับเรื่องนี้ยังไง

ทุกคนต่างรู้ดีถึงความบาดหมางระหว่างเฉินผิงกับหลงเซียว พวกเขาจึงสงสัยว่าจะสองคนนี้จะเปิดศึกกันหรือไม่

หลงเซียวชำเลืองมองซุนเผิงซึ่งเสียชีวิตอย่างน่าอนาถ ก่อนจะเบนสายตามาที่เฉินผิง “เฉินผิง แกกล้าดียังไงมาฆ่าคนระหว่างการประลองที่ตระกูลหลงเป็นคนจัด? แกไม่คิดเหรอว่าตัวเองไม่ให้เกียรติตระกูลของฉันเลย? แกไม่ควรฆ่าคนไปเรื่อยแค่เพราะมีคุณชี่คอยหนุนหลัง”

เฉินผิงหรี่ตาลงเล็กน้อย สายตาแหลมคมของเขาจ้องหลงเซียวเขม็ง ขณะที่เขาพยายามมองอีกฝ่ายให้ทะลุปรุโปร่ง

หลงเซียวมีท่าทีอึดอัดเมื่อเขาเห็นสายตาของเฉินผิงที่จับจ้องเขา