หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 1417

“แกจะบอกว่าคนอื่นสามารถฆ่าฉันได้ ในขณะที่ฉันทำแบบนั้นกับพวกเขาไม่ได้เหรอ?” เฉินผิง จ้องมองหลงเซียวอย่างเย็นชา “ฉันฆ่าเขาไปแล้ว ตอนนี้แกจะทำยังไงล่ะ?”

หลงเซียวนึกไม่ถึงว่าเฉินผิงจะโต้กลับด้วยท่าทีที่เหนือกว่าเช่นนี้

ความเดือดดาลแผ่ซ่านไปทั่วใบหน้าของหลงเซียว ในขณะที่เขาเริ่มเปล่งรัศมีที่น่ากลัวออกจากร่างของเขา

ตอนนั้นเองที่หลงจิ้งกั๋วเดินเข้ามาแล้วตบไหล่ของหลงเซียว ทำให้รัศมีของฝ่ายหลังดับวูบในทันที

หลงจิ้งกั๋วรู้ว่าสถานที่กับเวลาไม่เหมาะที่จะเล่นงานเฉินผิง

เขาเพียงชำเลืองมองเฉินผิงก่อนจะเดินไปที่เวที

“ทุกคน วันนี้เป็นวันแห่งการประลองซึ่งจัดขึ้นโดยตระกูลหลง นี่เป็นครั้งแรกที่ตระกูลของเราจัดงานนี้ ผมเชื่อว่าทุกคนที่อยู่ที่นี่ล้วนเป็นบุคคลพิเศษในยุทธภพ ดังนั้น เพื่อแสดงความขอบคุณอย่างจริงใจสำหรับการมีส่วนร่วมของพวกคุณ ผมได้เตรียมโอสถรวมปราณไว้ให้พวกคุณทุกคน ตระกูลของผมจ้างนักปรุงยาจากต่างประเทศเพื่อผลิตโอสถรวมปราณเหล่านี้ ซึ่งมีสรรพคุณสูงต่อร่างกายของเรา”

ว่าแล้วสมาชิกจำนวนหนึ่งของตระกูลหลงก็นำแผงโอสถรวมปราณออกมา และเริ่มแจกจ่ายโอสถให้กับผู้เข้าร่วมทุกคน

ทุกคนต่างยินดีกับของขวัญ พากันกลืนโอสถรวมปราณโดยไม่ลังเล

ผู้เข้าร่วมส่วนใหญ่ต่างรู้สึกขอบคุณตระกูลหลงสำหรับความใจกว้างของพวกเขา

หลังจากที่ได้รับโอสถ ต่งเจียห่าวก็อยากจะกลืนยาในทันที แต่เฉินผิงห้ามเขาไว้

เฉินผิงหยิบโอสถรวมปราณขึ้นมาแล้วดมกลิ่น จากนั้นเขาก็บดโอสถในมือและใช้ปลายลิ้นเลียผง

คิ้วของเขาขมวดเข้าหากันขณะที่สีหน้าบิดเบี้ยวปรากฏบนใบหน้าของเขา

เมื่อเห็นปฏิกิริยาของเฉินผิง ต่งเจียห่าวก็รีบกระซิบ “เฉินผิง มีอะไรผิดปกติในโอสถรวมปราณงั้นเหรอ?”

แต่ละคนทำหน้านิ่งเฉย ต่างยืนอยู่คนละมุมของจัตุรัสและรอคอยให้การประลองสิ้นสุดลง

ทุกคนจ้องมองคนทั้งสี่ด้วยความงุนงงหลังจากปรากฏตัวอย่างกะทันหัน เพราะพวกเขาดูไม่คุ้นหน้า

ชายหนุ่มทั้งสี่ดูเหมือนจะไม่ได้มาจากสำนักหรือตระกูลใดๆ จากยุทธภพแห่งจิงตู อย่างไรก็ตาม เนื่องจากสมาชิกตระกูลหลงไม่ได้ห้ามคนทั้งสี่เข้าร่วมการประลอง จึงไม่มีใครนึกอยากจะขุดคุ้ยพวกเขาต่อ

เฉินผิงหรี่ตาและจ้องมองผู้มาใหม่ทั้งสี่คนเขม็ง

“เฉินผิง คุณรู้จักคนพวกนี้ไหม?” ต่งเจียห่าวถามเขา

เฉินผิงส่ายหัวพร้อมขมวดคิ้ว “ผมไม่รู้จักพวกเขา แต่ผมรู้สึกคุ้นเคยกับรัศมีที่พวกเขาปล่อยออกมา”

เขาสัมผัสได้ถึงรัศมีของพวกนั้น แม้จะแผ่วเบาเพียงใดก็ตาม