หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 1422

น้ำกระเซ็นขึ้นสูงเท่าตึกหลายชั้น ในเสี้ยววินาทีนั้น ฉลามเริ่มถูกดึงดูดเข้าหาร่างไร้ชีวิตของปูยักษ์ที่ลอยอยู่ในทะเล

เฉินผิงลอยอยู่กลางอากาศ เขาถือแก่นอสูรเอาไว้และจ้องมองอย่างเย็นชาไปที่ผู้คนบนเรือสำราญด้านล่างเขา

ในขณะนั้น เขาดูราวกับเทพผู้ยิ่งใหญ่ที่ลงมาจากสวรรค์ รัศมีอันสูงส่งของเขานั้นเกินบรรยาย

เมื่อมองไปยังเฉินผิงที่ลอยอยู่กลางอากาศ หลงเซียวก็รู้สึกได้ถึงความไม่สบายใจที่พลุ่งพล่านจากภายในตัวเขา เขาต้องยอมรับว่าฝีมือของเฉินผิงทำเอาเขาตกตะลึงอยู่หลายครั้ง

ในขณะเดียวกัน ไม่มีคำพูดใดๆ ที่สามารถบรรยายถึงความขุ่นเคืองอันรุนแรงบนใบหน้าของ จู้จื่อซาน ในขณะที่เจตจำนงสังหารของเขาทวีความรุนแรงขึ้น ส่วนลึกในใจของเขาตระหนักว่าเขาต้องกำจัดเฉินผิงให้สิ้นซากก่อนที่เฉินผิงจะกลายเป็นภัยคุกคามใหญ่หลวงของเขา

หลังจากนั้นไม่นาน เฉินผิงค่อยๆ ร่อนลงมาจากกลางอากาศลงบนเรือสำราญ คนอื่นๆ ไม่ทันเห็นเขาเพราะซากศพของปูยักษ์ดึงดูดความสนใจของพวกเขา

เนื่องจากพวกเขาไม่สามารถหาแก่นอสูรของปูยักษ์มาได้ พวกเขาจึงเปลี่ยนเป้าหมายไปที่เนื้อของมันแทน ถึงยังไงเนื้อของสัตว์ร้ายก็ยังเป็นวัตถุดิบหายากสำหรับการบำเพ็ญเพียรของพวกเขา

ด้วยเหตุนี้ พวกเขาจึงกระโดดลงไปในทะเลและเริ่มเข่นฆ่าฉลามโดยมุ่งตรงไปยังร่างไร้ชีวิตของปูยักษ์

พวกเขาอาจจะสู่ปูยักษ์ไม่ได้ แต่ฝีมือของพวกเขาก็มากเกินพอที่จะกำจัดฉลาม

หลายคนเริ่มต่อสู้เพื่อแย่งชิงชิ้นส่วนต่างๆ ของสัตว์ร้าย บางคนถึงขั้นชกต่อยกันเพื่อชิ้นส่วนนั้น

เฉินผิงยิ้มเยาะให้กับคนอื่นๆ ที่ต่อสู้กันเองอย่างเอาเป็นเอาตาย หึ! เมื่อความโลภบังตา ทายาทจากตระกูลโด่งดังเหล่านี้ไม่ต่างอะไรกับโจร!

“เฉินผิง คุณสุดยอดมาก!”

ต่งเจียห่าวเข้ามาหาเฉินผิงด้วยท่าทางตื่นเต้น เขาหยิบแก่นอสูรออกมาตรวจดู "ขอผมดูหน่อย นี่น่ะเหรอสิ่งที่ถูกเรียกว่าแก่นอสูร ดูดีน่าประทับใจ!”

“ถ้าคุณชอบก็เอาไปได้เลย” เฉินผิงพูดอย่างเป็นกันเองด้วยรอยยิ้ม

ไม่ต้องสงสัยเลยว่าแก่นอสูรจะมีคุณภาพสูง อย่างไรก็ตาม สำหรับเฉินผิงมันไม่มีค่าอะไรเลย และไม่ได้ช่วยอะไรมากนักในการเพิ่มพูนฝีมือต่อสู้ของเขา

อีกอย่างเขาเพิ่งจะขึ้นสู่ระดับของผู้บำเพ็ญเพียรอีกขั้น และต้องการพลังวิญญาณมหาศาล แถมเขาต้องสกัดวิญญาณใหม่ของตู้ต๋าอีก

ฉันจะขายแก่นอสูรไปเพื่ออะไร? ฉันไม่ได้ขาดเงินใช้สอยต่อให้มันจะไม่ได้มีประโยชน์อะไรมากสำหรับฉัน แต่ฉันก็สามารถเอากลับไปให้คนอื่นที่ต้องการมันได้

สีหน้าของเก๋อเจียอี๋เปลี่ยนไปเล็กน้อย แต่กระนั้นเธอก็ทำอะไรไม่ได้แล้ว

ในทางกลับกัน หลงเซียวกลับรู้สึกเดือดดาลเป็นที่สุด

ภายในห้อง จู้จื่อซานหรี่ตาลงและชี้ไปที่สวี่ซง หนึ่งในสมาชิกทั้งสี่ของสมาพันธ์ศิลปะการต่อสู้

“สวี่ซง ออกไปบอกคุณชายหลงว่า...” จู้จื่อซานกระซิบบอกเขา วินาทีต่อมา สวี่ซงก็พาคนสามคนออกไปจากห้อง

ทันทีที่สวี่ซงไปถึงดาดฟ้า เขาก็โน้มตัวเข้าไปใกล้หลงเซียวและกระซิบกับเขาสองสามคำ

ใบหน้าของอีกฝ่ายกระจ่างขึ้นในทันที

ขณะที่เฉินผิงกำลังจะออกจากดาดฟ้าและกลับไปที่ห้องของเขา หลงเซียวก็เข้ามายืนขวางทาง

“เฉินผิง แกจะไปไหนไม่ได้เว้นแต่แกจะมอบแก่นอสูรให้ฉัน”