หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 1424

เมื่อเห็นว่าเฉินผิงเห็นด้วยกับคำแนะนำของเขา หลงเซียวก็เก็บคลื่นพลังลมปราณมืดของเขาไว้ ในทางกลับกัน ลำแสงสีทองจากร่างของเฉินผิงก็ค่อยๆ หายไปเช่นกัน

“หมัดเซิ่งกวง!”

เฉินผิงฉวยโอกาสเพื่อเหวี่ยงหมัดใส่หลงเซียวก่อน

ความจริงแล้ว เขาสามารถใช้หมัดเซิ่งกวงขั้นสูงสุดได้โดยไม่ต้องใช้พลังวิญญาณเลยสักนิด ย้อนกลับไปที่หอสะกดมาร เขาปลดปล่อยมันด้วยพละกำลังอันบริสุทธิ์และทำลายประตูหน้าของหอคอยได้อย่างง่ายดาย

หลงเซียวไม่มีท่าทีที่จะหลบ ริมฝีปากของเขายกขึ้นเป็นรอยยิ้ม

หมัดของเฉินผิงกระแทกไปที่ร่างของหลงเซียวอย่างรวดเร็ว แต่เพียงไม่กี่อึดใจก็เกิดสิ่งที่แปลกประหลาดขึ้น

ร่างของหลงเซียวที่แข็งราวกับเหล็กในตอนแรก ก็อ่อนตัวลงราวกับแอ่งโคลน

ทันทีที่หมัดของเฉินผิงสัมผัสลงบนร่างของหลงเซียว พลังของเขาก็ถูกดูดไปจนหมดสิ้น ส่งผลให้เขาเกือบจะเซและล้มลง

ทันใดนั้น รอยบุบขนาดใหญ่ก็ปรากฏขึ้นบนร่างของหลงเซียว มันห่อหุ้มกำปั้นของ เฉินผิงเอาไว้ ไม่นาน ร่างของหลงเซียวก็กลับสู่สภาพเดิมอีกครั้งก่อนที่เขาจะหัวเราะอย่างเยือกเย็น “ฮ่า ฮ่า ฮ่า! ไม่ว่าแกจะแข็งแกร่งแค่ไหน แกก็ไม่มีวันทำร้ายฉันได้หรอก”

เฉินผิงขมวดคิ้วขณะมองดูหลงเซียวอย่างตั้งใจ สัญชาตญาณของเขาบอกว่าทั่วทั้งร่างกายของอีกฝ่ายได้ผ่านการเปลี่ยนแปลงแล้ว นั่นจึงเป็นสาเหตุที่ว่าทำไมร่างกายของเขาถึงไม่แข็งเป็นเหล็กอีกต่อไป ไม่ว่าจะเป็นอวัยวะภายในหรือกระดูก

เฉินผิงหรี่ตาลงอย่างเย็นชา “เห็นได้ชัดว่าวิญญาณที่สิงสถิตอยู่ในร่างกายของแกมีพลังที่น่าอัศจรรย์...”

หลงเซียวไม่ตอบหรือยอมรับอะไร ในขณะที่ริมฝีปากของเขาม้วนเป็นรอยยิ้มที่แสนเจ้าเล่ห์ ทันใดนั้นเขาก็เข้าโจมตีเฉินผิงด้วยพลังหมัด

แม้ว่าเฉินผิงจะไม่ได้ใช้ร่างเกราะทองคำ แต่ร่างกายของเขาก็ยังแข็งแกร่งราวกับเหล็กกล้า

ฮ่า! เป็นไปไม่ได้ที่เขาจะทำร้ายฉันด้วยพละกำลังเพียงอย่างเดียว

ดังนั้นเขาจึงไม่คิดที่จะหลบมัน แต่กลับปล่อยให้หมัดของหลงเซียวกระแทกเข้าใส่ร่างกายของเขาแทน

ตราบใดที่เขามอบแก่นอสูรให้ฉัน ฉันจะไม่ฆ่าเขาในตอนนี้ เมื่อไปถึงเกาะสะกดมังกรแล้วล่ะก็ ฉันจะต้องหาโอกาสทรมานเขาให้ได้ ฉันไม่ยอมปล่อยให้เขาตายง่ายๆ อย่างแน่นอน!

เพียงแค่ชั่วพริบตา เฉินผิงปล่อยหมัดออกไปมากกว่าร้อยหมัด ในขณะนั้น หน้าผากของเขาก็เต็มไปด้วยเม็ดเหงื่อที่ไหลออกมา!

เมื่อเห็นสภาพของเฉินผิง หลงเซียวก็หัวเราะออกมาดังลั่นก่อนที่เขาจะเหวี่ยงหมัดเข้าใส่ที่เฉินผิง ส่งผลให้เขาลอยกระเด็นถอยไปด้านหลังและทรุดตัวลงบนดาดฟ้าเรือ

“ในวันนี้ฉันจะให้แกได้ลิ้มลองรสชาติของการถูกบดขยี้ แกจะได้รู้ว่ามันรู้สึกยังไง เฉินผิง”

วินาทีต่อมา หลงเซียวก้าวไปข้างหน้าอย่างรวดเร็ว โดยหมายที่จะโจมตีไปที่ขาของเฉินผิง

เฉินผิงกลิ้งไปกับพื้น จากนั้นเขาก็ลุกขึ้นยืนอย่างรวดเร็วและรักษาระยะห่างจากหลงเซียวเอาไว้

“ฉันไม่มีวันยกแก่นอสูรนี้ให้กับแกหรอก” ด้วยเหตุนี้ เขาจึงกลืนมันเข้าไป

ไม่ว่าแก่นอสูรจะมีประโยชน์ต่อการฝึกบำเพ็ญฌานของเขาหรือไม่ เฉินผิงก็ไม่มีวันมอบมันให้กับหลงเซียวอย่างเด็ดขาด