หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 1427

“จู้จื่อซาน ถ้าแกกล้าฆ่าฉัน พ่อของฉันก็จะ—”

ไม่ทันที่ต่งเจียห่าวจะพูดจบ จู้จื่อซานก็สวนกลับทันที “แกคิดว่าตระกูลต่งของแก ยิ่งใหญ่แค่ไหนเชียว? แกคิดว่าพ่อของแกกล้าพอที่จะแก้แค้นสมาพันธ์ศิลปะการต่อสู้หลังจากที่ฉันฆ่าแกอย่างงั้นเหรอ? ได้โปรดอย่าประเมินครอบครัวของแกสูงเกินไปนัก”

เมื่อต่งเจียห่าวกำลังจะพูดอะไรบางอย่างอีกครั้ง เฉินผิงโบกมือและขัดจังหวะเขา “ต่งเจียห่าว ถอยไปและอย่าเข้ามายุ่งไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น มิฉะนั้นคุณจะเสียชีวิตของคุณโดยเปล่าประโยชน์”

เมื่อมองไปที่สีหน้าอันมุ่งมั่นของเฉินผิง ต่งเจียห่าวไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากถอนหายใจและถอยหนี

เมื่อจู้จื่อซานเห็นว่าคนอื่นๆ ก็ถอยกลับไปเช่นกัน ริมฝีปากของเขาโค้งขึ้นเป็นรอยยิ้ม “เฉินผิง ฉันจะบอกอะไรให้นะ ผู้ฝึกพลังขั้นสูงทั้งสี่จากสมาพันธ์ศิลปะการต่อสู้ ได้รับการเลี้ยงดูด้วยเลือดของแฟนสาวแก แกไม่รู้สึกถึงรัศมีของแฟนแกเลยเหรอ? ถ้าแกถูกฆ่าโดยพวกเขาทั้งสี่ ก็เสมือนกับว่าถูกแฟนของแกเองฆ่า และในอนาคตสมาพันธ์ศิลปะการต่อสู้จะใช้เลือดของแฟนแกเพื่อการบำเพ็ญฌานของผู้ฝึกพลังขั้นสูง ในขณะที่แฟนของแกจะต้องถูกขังอยู่ในคุกใต้ดินไปตลอดชีวิตที่เหลือของเธอ!”

จู้จื่อซานแสดงสีหน้าเย้ยหยัน และเสียงของเขาแผ่วเบาจนมีเพียงสองคนเท่านั้นที่ได้ยินสิ่งที่เขาพูด

สีหน้าของเฉินผิงเปลี่ยนเป็นเย็นชา และรัศมีแห่งการสังหารก็ระเบิดออกมาทันที

"ฉันจะฆ่าแก!" เฉินผิงตะโกน ดวงตาของเขาแดงก่ำ

เขาไม่สามารถทนได้อีกต่อไป

เฉินผิงพุ่งเข้าหาจู้จื่อซานและชกใส่เขาด้วยแรงทั้งหมดที่มี จู้จื่อซานรีบยกมือขึ้นเพื่อสกัดกั้นการโจมตี แต่พลังหมัดของเฉินผิงนั้นแรงมากจนจู้จื่อซานต้องเซถอยหลังไปสองถึงสามก้าว

“วันนี้ พวกแกทุกคนจะต้องตาย…” ใบหน้าของเฉินผิงบิดเบี้ยวด้วยความโกรธ รัศมีพลังอันรุนแรงก็ระเบิดออกมาจากร่างกายของเขา

แต่ถึงอย่างนั้น จู้จื่อซานกลับไม่มีท่าทีหวาดกลัวเลยแม้แต่น้อย เขายิ้มและพูดเย้ยว่า “ตอนนี้แกกำลังร้อนใจสินะ? ฉันชอบจริงๆ ที่เห็นแกเป็นแบบนี้!"

เฉินผิง ก้าวไปข้างหน้าและรัศมีที่น่าสะพรึงกลัวก็แผ่ออกมาจากร่างกายของเขา มันปรากฏขึ้นอยู่เหนือจู้จื่อซาน

ผู้ฝึกพลังขั้นสูงทั้งสี่ของสมาพันธ์ศิลปะการต่อสู้ที่อยู่เบื้องหลังจู้จื่อซานในตอนแรกก็กระโดดขึ้นทันทีเพื่อปิดกั้นรัศมีที่น่าสะพรึงกลัวของเฉินผิง

จู้จื่อซานมองไปที่หลงเซียว "คุณชายหลง คุณแน่ใจหรือว่าจะปลิดชีพเขาได้?”

"แน่นอน! แม้ว่าเฉินผิงจะทรงพลังก็จริง แต่ผมได้ค้นพบวิธีที่จะหยุดเขาได้แล้ว” หลงเซียวหัวเราะออกมา

จู้จื่อซานพยักหน้า “ในเมื่อคุณมั่นใจมาก ผมจะปล่อยให้คุณเป็นคนจัดการก็แล้วกัน ตอนนี้เฉินผิงไม่ต่างอะไรกับเป้านิ่ง เขาไม่มีทางที่จะหนีรอดไปได้ หากคุณไม่สามารถเอาชนะเขาได้ในที่สุด ถึงตอนนั้น มันก็ยังไม่สายเกินไปที่ผมจะจัดการต่อ”

จากนั้น จู้จื่อซานก็โบกมือเป็นสัญญาณบอกให้สวี่ซงและคนอื่นๆ ถอยออกไป

เฉินผิงหรี่ตาของเขาและกำกระบี่พิฆาตมังกรไว้ในมือแน่น ดูเหมือนแผนการของฉันที่จะแสร้งทำเป็นพ่ายแพ้ต่อหลงเซียวจะได้ผล

“เฉินผิง พวกเรามาสู้กันให้เต็มที่ในการศึกครั้งนี้เถอะ แต่ฉันหวังว่าแกจะต้านทานมันได้นานอีกสักหน่อย เพราะฉันคงผิดหวังมากถ้าแกถูกฆ่าเร็วเกินไป”

เมื่อหลงเซียวพูดจบ เขาก็โบกมืออย่างแรง ตามมาด้วยรัศมีสีดำที่ปกคลุมร่างกายของเขาเอาไว้