หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 1429

เลือดแดงสดพุ่งออกมาจากหน้าอกของหลงเซียวราวกับน้ำพุสีแดง ขณะที่ร่างของเขาก็ลอยกระเด็นถอยหลังไป

สีหน้าของหลงเซียวมืดลงในขณะที่เขาจ้องมองบาดแผลบนร่างกายของเขา ในขณะนั้นเองเขาตระหนักได้ว่าความสามารถของเฉินผิงนั้นเหนือกว่าเขามาก

อย่างไรก็ตาม การโจมตีของเฉินผิงก็ไม่แรงพอที่จะปลิดชีวิตหลงเซียวเช่นกัน หมอกสีดำล้อมรอบบาดแผลบนหน้าอกของเขา เพียงแค่ไม่กี่วินาที บาดแผลของเขาก็หายเป็นปกติ

ใบหน้าของเฉินผิงเคร่งขรึมขณะที่เขาจ้องมองที่หลงเซียวอย่างมุ่งมั่น

เป็นความจริงที่ว่า การโจมตีนั้นไม่สามารถเอาชีวิตของหลงเซียว พิสูจน์ให้เห็นว่าความสามารถของอีกฝ่ายก็พัฒนาขึ้นอย่างมากเช่นกัน เมื่อเห็นหลงเซียวรักษาอาการบาดเจ็บและบาดแผลของตัวเองอย่างรวดเร็ว เฉินผิงเองก็เริ่มไม่แน่ใจในแผนการที่ตั้งใจจะฆ่าหลงเซียว

ห่างออกไปไม่ไกลนัก รอยยิ้มแห่งการเย้ยหยันเล็กๆ ปรากฏขึ้นบนใบหน้าของจู้จื่อซาน เมื่อเขาเห็นว่าหลงเซียวกระเด็นไปข้างหลังด้วยการโจมตีเพียงครั้งเดียว

เขาแน่ใจว่าหลงเซียวจะไม่ปฏิเสธความช่วยเหลือของเขาอีกต่อไปหลังจากการโจมตีในครั้งนี้

ทันใดนั้น เสียงแผ่วเบาก็ดังขึ้นในใจของหลงเซียว

พลังมังกรของคนผู้นี้กำลังกดขี่ฉัน แกไม่สามารถฆ่าเขาได้ในตอนนี้ ทางเลือกเดียวของแกในตอนนี้คือจะต้องร่วมมือกัน

หลงเซียวเหลือบมองเฉินผิงอย่างเย็นชา แม้ว่าเขาจะไม่ต้องการอะไรมากไปกว่าการฉีกเฉินผิงเป็นชิ้นๆ แต่เขาต้องยอมรับว่าเขาไม่สามารถต่อสู้กับพลังของเฉินผิงได้ในขณะนั้น

"คุณชายหลง ถ้าคุณต้องการความช่วยเหลือ ก็แค่เอ่ยมาเท่านั้น! คนของผมพร้อมเสมอที่จะโจมตี!” จู้จื่อซานยื่นข้อเสนอให้หลงเซียว

หลงเซียวยังคงนิ่งเงียบ ก่อนหน้านี้เขาเคยบอกเอาไว้ว่าเขาไม่ต้องการความช่วยเหลือจากจู้จื่อซาน มันคงจะเป็นการทำลายศักดิ์ศรีของเขาเอง ถ้าตอนนี้เขาต้องขอความช่วยเหลือจากชายผู้นี้ต่อหน้าทุกคน

เมื่อเห็นว่าหลงเซียวกำลังเกิดความลังเลใจ เฉินผิงจึงตัดสินใจว่านี่เป็นเวลาที่ดีที่สุดสำหรับเขาที่จะฆ่าอีกฝ่าย ทันทีที่เฉินผิงตะโกนอย่างเกรี้ยวกราด รัศมีรอบๆ ตัวเขาก็ระเบิดออกในขณะที่มีแสงสีทองสว่างเจิดจ้าปรากฏขึ้นที่ปลายกระบี่ จากนั้นเฉินผิงเหวี่ยงกระบี่ของเขาลงบนพื้น ทันใดนั้นเอง รอยร้าวก็ปรากฏขึ้นบนพื้น

รอยร้าวที่เกิดขึ้นล้อมรอบเฉินผิงและหลงเซียวภายในไม่กี่วินาที ตามมาด้วยแสงที่พวยพุ่งออกมาจากใต้พื้นดิน ห่อหุ้มคนทั้งสองเอาไว้ในโดมที่สร้างจากแสง

ภายในโดมนั้น เฉินผิงและหลงเซียวได้ถูกแยกออกจากผู้คนภายนอกโดยสิ้นเชิง

ใบหน้าของหลงเซียวหม่นหมองลงทันทีที่เขาสังเกตเห็นสิ่งที่เกิดขึ้น

เสียงแหบพร่าดังขึ้นในใจของหลงเซียว เศษสวะไร้ประโยชน์...