หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 1430

มังกรสีทองลอยอยู่เหนือหัวของเฉินผิง รัศมีที่สง่างามล้อมรอบตัวของมันนั้นเพียงพอที่จะข่มขู่ให้ทุกคนต้องหวาดกลัว

“จัดการพวกมันซะ!”

คิ้วของหลงเซียวขมวดเข้าหากัน ในขณะที่เขาโบกมืออย่างรวดเร็วและดูสง่างามในอากาศ เกิดลมกระโชกแรงสีดำลอยขึ้นอย่างช้าๆ ก่อนที่มันจะกลายร่างเป็นมังกรสีดำ มังกรสีดำคำรามอย่างดุร้ายก่อนที่มันจะพุ่งเข้าใส่เฉินผิงพร้อมกับอ้าปากกว้าง

มังกรสีทองที่อยู่เหนือหัวของเฉินผิงก็คำรามออกมาเช่นกัน มันพุ่งตัวไปข้างหน้าโดยไม่ลังเล

ขณะที่เฉินผิงและหลงเซียวกำลังดวลกัน สวี่ซงและอีกสามคนก็เคลื่อนไหวเช่นกัน ชายทั้งสี่ร่วมมือกันเพื่อเรียกพลังลมปราณ และมันก็เข้าล้อมรอบเฉินผิงทันที

เฉินผิงถือกระบี่พิฆาตมังกรไว้ในมือ ในขณะที่เขากำลังจะเหวี่ยงดาบ รัศมีพลังที่คุ้นเคยก็พุ่งเข้าใส่เขา

รัศมีพลังนั้นคุ้นเคยอย่างมากและเป็นรัศมีที่เขาปรารถนา

เฉินผิงเสียสมาธิไปโดยไม่ทันตั้งตัว และแสงที่ส่องบนกระบี่พิฆาตมังกรในมือก็หรี่ลง

“ซูอวี่ฉี...” เขากระซิบกับรัศมีนั่น

ตุ้บ! ตุ้บ! ตุ้บ!

ขณะที่เฉินผิงยังคงสับสน รัศมีพลังที่คุ้นเคยก็หายไปในอากาศ จู่ๆ พลังการต่อสู้ที่แข็งแกร่งราวกับเหล็กกล้าก็พุ่งเข้าใส่เขา

ร่างของเฉินผิงลอยกระเด็นไปด้านหลังทันที กระบี่พิฆาตมังกรหลุดออกจากมือของเขาและหายกลับเข้าสู่ร่างกายของเขาทันที

ตุ้บ!

เฉินผิงร่วงลงบนพื้นอย่างแรงจนเกิดหลุมอุกกาบาตลึก ราวกับผนังของปล่องภูเขาไฟสูงประมาณสองสามเมตร เฉินผิงนอนอยู่ในหลุมนั่นในสภาพที่สะบักสะบอม

ตามด้วยเสียงคำรามของมังกรสีทอง ก่อนที่มันจะหายไปเป็นละอองแสงสีทองหลังจากที่เฉินผิงสูญเสียการควบคุมมันไป

“เฉินผิง!”

ต่งเจียห่าวพุ่งไปข้างหน้าและดึงเฉินผิงออกจากหลุมนั่น

"คุณคิดจะกำลังทำอะไรกันแน่? นี่คือการต่อสู้แบบเอาเป็นเอาตายนะ! คุณจะเสียสมาธิไปแบบนี้ได้ยังไงกัน?”

เมื่อไม่มีทางเลือกอื่น ต่งเจียห่าวจึงทำได้เพียงเขย่าและตะโกนเรียกเฉินผิงต่อไปอย่างสุดกำลัง เขาสวดอ้อนวอนให้เฉินผิงตื่นจากภวังค์เสียที

ในขณะเดียวกัน หลงเซียวและคนอื่นๆ ก็ไม่ได้โจมตีเข้าใส่เฉินผิงในทันที แต่พวกเขากลับหันไปมองจู้จื่อซานแทน

จู้จื่อซานเดินไปข้างหน้าพร้อมกับความมั่นใจที่ล้นเหลือ หลังจากสังเกตอยู่ครู่หนึ่ง เขาก็แน่ใจว่าเฉินผิงไม่ได้เสแสร้งแกล้งทำ อันที่จริงแล้ว เฉินผิงกำลังได้รับการกระทบกระเทือนทางจิตใจอย่างรุนแรง

“ฮ่า ฮ่า ฮ่า! เฉินผิงถูกโจมตีไปถึงวิญญาณของเขา ตอนนี้เขาแทบก็ไม่ต่างอะไรจากคนปัญญาอ่อน ไม่ว่าใครก็สามารถฆ่าเขาได้ในตอนนี้!” จู้จื่อซานหัวเราะร่าด้วยความตื่นเต้น

“ประธานจู้ นี่มันเกิดอะไรขึ้น? ทำไมจู่ๆ เฉินผิงถึงมีสภาพเช่นนี้?”

หลงเซียวรู้สึกงุนงง เขาใช้เวลาต่อสู้กับเฉินผิงมาระยะหนึ่งแต่เฉินผิงก็ยังคงไม่เป็นอะไร แต่ทว่าในจังหวะที่สวี่ซงและทีมของเขาเข้าโจมตี เฉินผิงตกอยู่ในสภาพที่เหม่อลอย

“ผมเองก็ไม่แน่ใจเหมือนกัน” จู้จื่อซานส่ายศีรษะ เขารู้เพียงแค่ว่าเฉินผิงได้รับผลกระทบทางจิตใจ แต่เขาก็ยังไม่รู้แน่ชัดว่าสาเหตุของมันคืออะไร

เมื่อได้ยินเช่นนั้น หลงเซียวก็ขมวดคิ้วพร้อมกับมองไปที่เฉินผิงอย่างพินิจพิจารณา