หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 1431

เสียงชายชราคนหนึ่งดังขึ้นภายในใจของหลงเซียว “ฉันรู้ว่าเกิดอะไรขึ้น! คนทั้งสี่นี้ดูดซับเลือดแฟนสาวของเฉินผิง ดังนั้นเมื่อพวกเขาเข้าโจมตีพร้อมกัน พวกเขาจึงมีพลังรัศมีของเธอ หากพวกเขาโจมตีเพียงแค่คนเดียวอาจไม่ได้ส่งผลกระทบเท่าใดนัก แต่เนื่องจากพวกเขาเข้าโจมตีพร้อมกัน เฉินผิงจึงสัมผัสถึงรัศมีของเธอได้อย่างชัดเจน”

เสียงนั่นยังคงพูดต่อ “การสัมผัสได้ถึงรัศมีของคนรักของเขาในขณะที่เขาต่อสู้เป็นเหตุที่ทำให้เขาเสียขวัญและตกอยู่ในสภาพเช่นนี้ คุณอยากให้เฉินผิงกลายเป็นคนโง่แบบนี้ไปตลอดมั้ยล่ะ? ฉันช่วยคุณได้นะ"

“ทำยังไง?” หลงเซียวเอ่ยถาม

เสียงนั่นตอบอย่างน่ากลัว “ขอให้สมาชิกทั้งสี่ของสมาพันธ์ศิลปะการต่อสู้เปล่งพลังรัศมีแฟนสาวของเฉินผิงออกมาพร้อมกัน หลังจากนั้นก็ปล่อยให้เป็นหน้าที่ของฉันเอง”

หลงเซียวพูดกับจู้จื่อซานว่า “ประธานจู้ ผมรู้แล้วว่าทำไมเฉินผิงถึงมีอาการทางจิต!”

"ทำไม?" จู้จื่อซานถามด้วยความอยากรู้อยากเห็น

สวี่ซงและคนอื่นๆ ต่างหันมามองที่หลงเซียวเช่นกัน พวกเขาล้วนอยากรู้สาเหตุที่ทำให้เฉินผิงต้องมีสภาพเช่นนี้

หลงเซียวอธิบายว่า “ประธานจู้ สมาชิกทั้งสี่คนนี้จากสมาพันธ์ศิลปะการต่อสู้ปล่อยรัศมีพลังที่ทำให้เฉินผิงปั่นป่วน นั่นเป็นสาเหตุที่เฉินผิงตัวแข็งทื่อระหว่างการโจมตีตอบโต้กลับใส่พวกเขา รัศมีนั่นได้ทำให้เขาเสียสติไปแล้ว!”

เขาไม่ได้เปิดเผยการฝึกวิชาของสมาพันธ์ศิลปะการต่อสู้โดยใช้เลือดของผู้อื่นเข้าช่วย เพราะนั่นเป็นการกระทำที่น่ารังเกียจ ดังนั้นยิ่งมีคนรู้น้อยเท่าไหร่ก็ยิ่งดีเท่านั้น

อย่างไรก็ตาม จู้จื่อซานเข้าใจความหมายที่แฝงเอาไว้ทันที เขารู้สึกประหลาดใจที่สามารถทำให้จิตใจของเฉินผิงเสียหายได้อย่างง่ายดายเช่นนี้

เขาพึมพำ “ฉันไม่คิดว่ามันจะง่ายดายถึงเพียงนี้ ถ้าฉันรู้เร็วกว่านี้ เราคงไม่สูญเสียไพร่พลของสมาพันธ์ศิลปะการต่อสู้ไปมากมายเช่นนี้”

จู้จื่อซานคร่ำครวญถึงความเขลาของตน เขาเคยเรียกตู้ต๋าให้มาฆ่าเฉินผิงในอดีต แต่นั่นกลับกลายเป็นการส่งคนไปตายเท่านั้น

เมื่อสังเกตเห็นปฏิกิริยาของ หลงเซียวก็ยิ้มและแนะนำว่า “ตอนนี้เฉินผิงกลายเป็นคนปัญญาอ่อนไปแล้ว เราสามารถฆ่าเขาได้ทุกเมื่อที่เราต้องการ มีใครอยากเห็นฉันเล่นตลกกับเขาบ้างไหม?”

"ยังไง?" จู้จื่อซานถาม

“ให้คนของคุณเปล่งพลังรัศมีของพวกเขาออกมา ผมจะจัดการมันต่อเอง...” หลงเซียวตอบอย่างมีเลศนัย

อนิจจา จู้จื่อซานฟาดใส่ชายคนนั้นอย่างรุนแรงจนกระเด็นออกไปราวกับแมลงวัน

“ปล่อยเฉินผิงไว้คนเดียวเถอะ ถ้าแกไม่อยากตายที่นี่ ต่งเจียห่าว” จู้จื่อซานเตือน

จากนั้น ประธานของสมาพันธ์ศิลปะการต่อสู้ก็หันกลับมาสนใจเฉินผิง

เฉินผิงร้องไห้อย่างสะเทือนใจและคร่ำครวญว่า “ซูอวี่ฉี ทั้งหมดมันเป็นความผิดของผมเอง เพราะผมอ่อนแอเกินไปที่จะช่วยคุณและทำให้คุณต้องทนทุกข์ทรมานเช่นนี้ ผมจะไม่ยอมให้ใครลักพาตัวคุณไปอีกแล้ว”

น้ำตาไหลอาบใบหน้าของเขา ในขณะที่เขากล่าวโทษตนเอง

ทุกคนต่างหัวเราะเยาะเมื่อเห็นเฉินผิงพึมพำถึงร่างมนุษย์ที่ไร้ชีวิต ยกเว้นเพียงเก๋อเจียอี๋ที่กำลังน้ำตาไหลพราก

ในฐานะผู้หญิงคนหนึ่ง เธอรู้สึกประทับใจในความรักที่เฉินผิงมีต่อคู่รักของเขา