หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 1437

ในขณะเดียวกัน ภายในพระราชวังที่กว้างใหญ่และสว่างไสว ร่างเปื้อนเลือดของเฉินผิงนอนนิ่งอยู่บนพื้น

ร่างกายของเขาอ่อนแอลงอย่างมาก ดวงตาของเขาปิดสนิทและยังคงไม่ได้สติ

ที่ด้านหน้าของพระราชวัง มีรูปปั้นแกะสลักของชายคนหนึ่งที่มีหางเป็นปลาถูกวางไว้บนบัลลังก์สีทองที่ส่องประกายระยิบระยับ

ประติมากรรมดูสดใสและสมจริง ราวกับว่ามันเป็นมนุษย์ปลาจริงๆ ในมือของเขามีอาวุธที่ดูคล้ายกับตรีศูล

นั่นเป็นสถานที่ที่ยังไม่เคยถูกค้นพบมาก่อน ใครจะไปจินตนาการได้ว่าจะมีคนนำประติมากรรมดังกล่าวมาวางไว้ในสถานที่แห่งนี้

ทั้งพระราชวังมีแก่นอสูรขนาดต่างๆ เรืองแสงอ่อนๆ กระจัดกระจายไปทั่ว

ทันใดนั้น แสงสีขาวก็สว่างวาบไปทั่วพื้นที่เหนือพระราชวัง หลังจากนั้นไม่นาน งูทะเลยาวกว่าสิบเมตรก็ปรากฏตัวขึ้น งูทะเลดูเหมือนมันกำลังเจ็บปวด หลังจากเข้าไปในวัง มันเหลือบมองเฉินผิงที่กำลังนอนสลบอยู่บนพื้น ช่างน่าประหลาดใจที่มันไม่สนใจเขาเลย

จากนั้นเจ้างูทะเลก็มองไปที่รูปปั้นและบิดลำตัวอย่างต่อเนื่องราวกับว่ามันกำลังบูชารูปปั้นนั้น ครู่ต่อมา งูทะเลก็เปิดปากอันน่าสยดสยองของมันก่อนที่แก่นอสูรจะก็ค่อยๆ ลอยออกมาจากปากของมัน

แก่นอสูรค่อยๆ ตกลงบนพื้น ภายหลังจากมันสูญเสียแก่นอสูรไป เจ้างูทะเลก็เริ่มดิ้นทุรนทุรายด้วยความเจ็บปวด ร่างกายของมันก็สลายไปทีละนิดก่อนจะหายไปอย่างไร้ร่องรอยในท้ายที่สุด เหลือทิ้งไว้เพียงแก่นอสูรที่อยู่บนพื้น

เฉินผิงอยู่ในอาการปางตายมาตลอดทั้งวัน ในตลอดช่วงเวลานี้ สัตว์อสูรจากสายพันธุ์ต่างๆ จำนวนกว่าสิบตัวมาถึงพระราชวัง พวกมันค่อยๆ คายเอาแก่นอสูรออกมาก่อนที่ร่างกายของพวกมันจะสลายไปในความว่างเปล่า

ในเวลาเดียวกัน ที่เกาะสะกดมังกร จู้จื่อซานและคนของเขายังไม่ได้ออกจากที่เกิดเหตุ แต่พวกเขาตั้งค่ายตามชายฝั่งแทน จู้จื่อซานไม่สามารถมั่นใจได้หากไม่ได้เห็นศพของเฉินผิงด้วยตาของเขาเอง

แต่ถึงกระนั้น หนึ่งวันกับสองคืนผ่านไป ร่างของเฉินผิงก็ยังไม่ลอยขึ้นสู่ผิวน้ำ นั่นทำให้ความวิตกกังวลของจู้จื่อซานยิ่งทวีความรุนแรงขึ้น

“ประธานจู้ไม่มีทางที่เฉินผิงจะรอดไปได้ ผู้คนที่นี่ต่างเริ่มรู้สึกไม่พอใจมากขึ้น ผมว่าพวกเราอยู่ที่นี่นานเกินไปแล้ว” หลงเซียวกล่าวกับจู้จื่อซานอย่างไม่พอใจ

พวกเขาทั้งหมดมาที่นี่ก็เพื่อเข้าร่วมการประลอง และหลงเซียวก็ต้องการคว้าโอกาสที่จะดูดซับพลังของผู้คนเหล่านี้

“เราจะทำแบบนั้นได้ยังไงกัน?” หลงเซียวงุนงง เราจะดำเนินการประลองต่อไปได้ยังไงกัน ในเมื่อที่นี่มันไม่มีอะไรเลย?