หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 1446

“ชุดเกราะนี้บนตัวหนูนี่มันอะไรกัน พี่เฉินผิง?”

เสี่ยวหรูมองดูชุดเกราะบนตัวของเธอด้วยความงุนงง เพราะเธอจำได้ว่าเธอไม่เคยสวมชุดแบบนี้มาก่อน

เฉินผิงลังเลอยู่ครู่หนึ่งเพราะเขาไม่รู้ว่าจะอธิบายกับเสี่ยวหรูอย่างไร ต่อให้เขาพูดความจริงเธอก็คงไม่เชื่อ

ขณะที่เฉินผิงกำลังลังเลว่าจะอธิบายอย่างไร ชุดเกราะสีขาวก็เริ่มส่องแสงออกมา ความเจ็บปวดก็ปรากฏขึ้นบนใบหน้าของเสี่ยวหรู

“หนูเจ็บ พี่เฉินผิง...”

เสี่ยวหรูกรีดร้องอย่างกะทันหัน

“เสี่ยวหรู...”

เฉินผิงรู้ได้ทันทีว่าชุดเกราะนั้นเป็นต้นเหตุ เขาจึงตัดสินใจรีบถอดชุดเกราะออกจากร่างของเสี่ยวหรูอย่างรวดเร็ว

น่าเสียดายที่ไม่ว่าเฉินผิงจะพยายามแค่ไหน เขาก็ไม่สามารถถอดชุดเกราะออกจากเสี่ยวหรูได้ ชุดเกราะนั่นดูเหมือนจะติดกับตัวของเธอ

ไม่นานชุดเกราะก็เริ่มซึมเข้าไปในตัวของเสี่ยวหรูและค่อยๆ หายไปอย่างช้าๆ

เสี่ยวหรูจับศีรษะของตัวเองไว้แน่นด้วยมือทั้งสองข้าง สีหน้าของเธอดูเศร้าสร้อยและเจ็บปวด “ไม่ ไม่… ฉันจะฆ่าพวกแกทั้งหมด…”

เสี่ยวหรูกรีดร้องอย่างบ้าคลั่ง เธอดูราวกับเสียสติไปแล้ว

เฉินผิงก้าวไปข้างหน้าเพื่อจับเสี่ยวหรู แต่เธอเหวี่ยงเขากระเด็นไปด้านข้างได้อย่างง่ายดาย

เฉินผิงตกใจมาก แม้ว่าพลังวิญญาณในร่างกายของเขาจะเหลือน้อย แต่ก็น่าจะยังสามารถควบคุมเสี่ยวหรูได้โดยง่าย

ในตอนนี้ความแข็งแกร่งของเขาอยู่ในระดับเจ้ายุทธ์ และเสี่ยวหรูเองก็อยู่ในระดับปรมาจารย์ยุทธ์เท่านั้น เธอจะมีพลังอันมหาศาลเช่นนี้ได้อย่างไรกัน?

เมื่อมองดูเสี่ยวหรูที่กำลังเจ็บปวด เฉินผิงดูเหมือนจะพูดอะไรไม่ออก

อย่างไรก็ตาม เสียงกรีดร้องของเสี่ยวหรูก็ค่อยๆ หยุดลงหลังจากนั้นไม่นาน สีหน้าของเธอไม่เจ็บปวดอีกต่อไป

“เธอเป็นอะไรมั้ย เสี่ยวหรู?”

เฉินผิงถามเธอทันทีด้วยความกังวล

เสี่ยวหรูหอบเบาๆ เหงื่อเย็นผุดขึ้นที่หน้าผากของเธอ เธอส่ายศีรษะเล็กน้อย “หนูเหมือนจะเห็นเลือดอยู่เต็มไปหมด พี่เฉินผิง มีคนหลายคนกำลังต่อสู้กับสัตว์ร้าย และหนูก็เห็นมนุษย์ปลา...”

เขาเริ่มเติมพลังวิญญาณของเขาอย่างรวดเร็วหลังจากปิดประตูพระราชวังที่หนักอึ้ง

จู้จื่อซานและคนอื่นๆ มาถึงนอกประตูเมืองเทียนพอดีหลังจากที่เฉินผิงและเสี่ยวหรูเข้าไปในพระราชวัง

ทุกคนตะลึงเมื่อมองขึ้นไปที่ประตูเมืองอันโอ่อ่า แม้แต่ดวงตาของหลงเซียวก็ยังต้องเบิกกว้าง

“นี่เป็นเรื่องที่เหลือเชื่อมากๆ ฉันไม่อยากเชื่อเลยว่ามีเมืองอยู่ใต้เกาะสะกดมังกร”

“ดูที่ประตูเมืองนั่นสิ มันน่าจะมีอายุหลายพันปีเลยล่ะ”

ทุกคนต่างตกตะลึง

จู้จื่อซานเงยหน้าขึ้นมองคำว่า "เมืองเทียน" ที่อยู่เหนือประตูเมืองและขมวดคิ้วเล็กน้อยราวกับว่าเขากำลังครุ่นคิดเกี่ยวกับข้อมูลของเมืองนี้อยู่ในใจ

อย่างไรก็ตาม ไม่ว่าจู้จื่อซานจะพยายามคิดสักแค่ไหน เขาก็ไม่สามารถนึกถึงข้อมูลใดๆ ที่เกี่ยวข้องกับสถานที่แห่งนี้ได้

เมืองนี้ไม่เคยถูกกล่าวถึงแม้แต่ในบันทึกของสมาพันธ์ศิลปะการต่อสู้