หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 1448

ขณะที่กลุ่มของพวกเขากำลังเดินเข้าไปในเมือง พวกเขามองเห็นแก่นอสูร ชุดเกราะที่พังยับเยินและอาวุธที่วางกระจัดกระจายอยู่ทั่วพื้นเป็นจำนวนมาก อาการหนาวสั่นแล่นเข้าสู่กระดูกสันหลังของพวกเขาทันที

ภาพที่พวกเขาได้เห็นมันช่างน่าขนลุก แม้ว่าพวกเขาจะไม่เห็นศพเลยก็ตาม แต่พวกเขาก็ค่อนข้างแน่ใจว่าที่แห่งนี้เคยเกิดการสู้รบกันอย่างโหดเหี้ยมขึ้นในอดีต

ฉันเข้าใจแล้ว เป็นไปได้อย่างมากว่าเมืองเทียนแห่งนี้ได้ถูกทำลายโดยพวกสัตว์อสูร ไม่น่าแปลกใจเลยที่มีแก่นอสูรตกอยู่รอบๆ มากมายขนาดนี้...

เสียงแหบพร่าดังขึ้นในหัวของหลงเซียวอีกครั้ง

“พวกสัตว์อสูร?” หลงเซียวตกตะลึง สถานที่ที่ยิ่งใหญ่อย่างเมืองเทียนจะถูกทำลายโดยพวกสัตว์อสูรได้ยังไงกัน? สัตว์อสูรจากยุคนั้นมีพลังมากมายถึงเพียงนี้เชียวหรือ?

หลงเซียวก้มลงหยิบหมวกที่ชำรุด

เขารู้สึกประหลาดใจ หมวกแทบไม่บุบสลายหรือเสียหายเลยแม้เวลาจะล่วงเลยมาหลายพันปี ในความเป็นจริงมันยังคงแข็งแกร่งมาก ต่อให้เป็นทักษะของหลงเซียวในฐานะที่เขาอยู่ในระดับเจ้ายุทธ์ เขาก็ยังไม่สามารถบดขยี้หมวกให้แตกเป็นชิ้นๆ ได้

“ไม่น่าเชื่อ” หลงเซียวอุทานด้วยความประหลาดใจ

เก๋อเจียอี๋ที่เดินตามหลังมาก็ตกใจกับสิ่งที่เห็นเช่นกัน ดังนั้นเธอจึงก้มลงไปหยิบชิ้นส่วนดาบวิเศษที่แตกหัก

ดาบวิเศษเล่มนั้นวางอยู่ที่นี่เป็นเวลาหลายพันปี ความจริงแล้วมันควรมีสนิมและคราบสกปรกเกาะอยู่ แต่ชิ้นส่วนของดาบเล่มนี้ยังคงดูใหม่และเปล่งประกายรัศมีที่น่าสะพรึง

เก๋อเจียอี๋พยายามหักมันออกอย่างแรง แต่ถึงกระนั้น ชิ้นส่วนของดาบนั้นก็ยังคงไม่บุบสลาย!

เธออดไม่ได้ที่จะประหลาดใจ มันช่างน่าเหลือเชื่อมาก ถ้าชุดเกราะและอาวุธของพวกเขาแข็งแกร่งขนาดนี้ ลองจินตนาการดูว่าเจ้าของอุปกรณ์เหล่านี้จะแข็งแกร่งขนาดไหน ระดับพลังของพวกเขาคงต้องน่าทึ่งเป็นอย่างมาก

แล้วคนที่ทำลายอาวุธและชุดเกราะเหล่านี้ล่ะ? พวกเขาต้องน่ากลัวกว่านี้เป็นแน่

เมื่อคิดเช่นนั้น เก๋อเจียอี๋ก็รู้สึกสั่นสะท้านไปถึงสันหลัง เธอไม่รู้ว่าจะต้องเจออะไรอีกต่อจากนี้

แม้ว่าพวกเขาส่วนใหญ่เป็นระดับเจ้ายุทธ์ แต่เท่าที่เห็นนั้น พวกเขาแทบไม่มีโอกาสหลบหนีด้วยซ้ำ

ไม่นานพวกเขาก็มาถึงทางเข้าพระราชวัง สายตาของพวกเขาจับจ้องไปที่ประตู ชั่วขณะนั้น ไม่มีใครกล้าที่จะเดินไปเปิดมัน

ในขณะเดียวกัน เฉินผิงซึ่งอยู่ด้านในพระราชวังก็เริ่มรู้สึกกระวนกระวาย เขาสัมผัสได้ถึงพลังของจู้จื่อซานและคนอื่นๆ ที่ทางเข้า

จากนั้นเฉินผิงก็ลากเสี่ยวหรูไปด้วยและซ่อนตัวอยู่หลังบัลลังก์ ในขณะนั้นเอง ประตูพระราชวังก็ถูกผลักจนเปิดออก

ทันทีที่ประตูได้ถูกเปิดออก จู้จื่อซานและคนอื่นๆ ก็เห็นแก่นอสูรวางอยู่ทุกหนทุกแห่ง ข้อแตกต่างเพียงอย่างเดียวคือรูปลักษณ์ภายนอกของพวกมัน พวกมันดูราวกับว่าเพิ่งถูกเอาออกมาจากร่างกายของสัตว์อสูร

อย่างไรก็ตาม กลับไม่มีใครสนใจแก่นอสูร พวกเขาตรวจดูรอบๆ แทนเพื่อดูว่าจะสามารถหาของวิเศษที่หลงเหลืออยู่ได้หรือไม่

สิ่งแรกที่ดึงดูดสายตาของหลงเซียวคือบัลลังก์ เขาอดไม่ได้ที่จะเดินเข้าไปหามัน

“ฮ่า ฮ่า ฮ่า! นี่เป็นของวิเศษที่หายากจริงๆ...”

หลงเซียวหัวเราะเสียงดัง แต่เสียงหัวเราะของเขาฟังดูแปลกและชรา

“หลงเซียว ห้ามแตะต้องอะไรทั้งนั้น” จู้จื่อซานเตือนเขาเมื่อเห็นหลงเซียวเดินไปที่บัลลังก์

จู้จื่อซานรู้ดีถึงกับดักที่ซ่อนอยู่ภายในซากปรักหักพังโบราณ เป็นการดีที่จะไม่แตะต้องสิ่งใดเว้นแต่จำเป็นจริงๆ