หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 1449

ทว่า ดูเหมือนหลงเซียวจะไม่ได้ยินคำเตือนของเขา เขายังคงเดินต่อไปที่บัลลังก์

ดวงตาของเขาเต็มไปด้วยความตื่นเต้นเมื่อเขาเดินเข้าไปใกล้

ตู้ม!

ขณะที่หลงเซียวเดินไปถึงและกำลังจะวางมือบนบัลลังก์ เขาก็ถูกแสงสีขาวสาดส่องกลับมา

ร่างของเขาล้มลงบนพื้นอย่างแรง ทันใดนั้นใบหน้าของเขาก็พลันซีดลง

จู่ๆ คลื่นพลังงานก็ปรากฏขึ้นทำให้เขาบาดเจ็บ!

“นี่เป็นโอกาสทอง...”

ต่งเจียห่าวซึ่งคอยจับตาดูหลงเซียวอยู่ตลอด รู้ได้ทันทีว่าโอกาสโจมตีของเขามาถึงแล้ว ดวงตาของเขาเปล่งประกายด้วยความกระหาย

ต่งเจียห่าวยกฝ่ามือขึ้น พลังรัศมีอันมหาศาลก็พุ่งเข้าหาหลงเซียว

ต่งเจียห่าวได้รวบรวมพลังการต่อสู้ทั้งหมดของเขาไว้ที่ฝ่ามือเพียงกระบวนท่าเดียว ก่อนที่มันจะพุ่งตรงไปที่ใบหน้าของหลงเซียว เห็นได้ชัดว่าต่งเจียห่าวตั้งใจที่จะสังหารเขาด้วยการโจมตีเพียงครั้งเดียว!

หลงเซียวตกใจและพยายามลุกขึ้นสู้ น่าเสียดายที่ชายทั้งสองอยู่ใกล้กันเกินไป และต่งเจียห่าวก็ยืนอยู่ตรงหน้าเขาก่อนที่เขาจะรู้ตัว

หลงเซียวกำลังจะโดนพลังฝ่ามือของต่งเจียห่าว แต่สวี่ซงก็กระโดดขึ้นไปในอากาศและปล่อยพลังฝ่ามือไปทางต่งเจียห่าวเช่นกัน

ตู้ม!

เสียงปะทะของฝ่ามือทั้งสองดังกึกก้องไปทั่วทั้งพระราชวัง

ร่างของต่งเจียห่าวกระเด็นไปข้างหลัง กระแทกเข้ากับกำแพงในวินาทีต่อมา เขาเริ่มอาเจียนเป็นเลือด และแขนของเขาก็สั่น

ในขณะนั้น หลงเซียวลุกขึ้นยืนมองดูอย่างโกรธเกรี้ยวเมื่อเห็นว่าต่งเจียห่าวพยายามที่จะโจมตีเขา

“หลงเซียว คุณพยายามจะฆ่าพวกเราทั้งหมดหรือไง? คุณไม่สามารถแตะต้องอะไรทั้งนั้น หากบังเอิญไปเปิดถูกกลไกกับดักเข้าล่ะก็ พวกเราทั้งหมดต้องพินาศที่นี่!” จู้จื่อซานตักเตือนเขาด้วยความรำคาญ

อย่างไรก็ตาม หลงเซียวไม่สนใจคำเตือนของจู้จื่อซาน เขาจ้องมองไปที่ต่งเจียห่าวอย่างเย็นชา

“หลงเซียว แน่จริงก็ฆ่าฉันเลย อีกไม่นานพวกสวะอย่างพวกแกทุกคนจะต้องได้รับการลงโทษอย่างสาสม” ต่งเจียห่าวกัดฟันกรอดคำรามใส่หลงเซียว

รอยยิ้มปรากฏขึ้นบนใบหน้าของหลงเซียว เขาเดินเข้าไปหาต่งเจียห่าวอย่างช้าๆ “แกกำลังแส่หาเรื่องให้ตัวเองเหมือนเดิมเลยสินะ ฉันจะไม่ยอมให้แกตายอย่างรวดเร็วหรอกนะ ฉันจะค่อยๆ ทรมานแกจนกว่าแกจะตาย...”

ขณะที่เขาพูดจบ ลูกบอลหมอกสีดำก็โผล่ออกมาจากฝ่ามือของหลงเซียวก่อนที่มันจะพุ่งตรงไปที่ร่างของต่งเจียห่าว

ในช่วงเวลานั้น ต่งเจียห่าวรู้สึกคันไปทั่วร่างกายจนแทบทนไม่ไหว แม้แต่กระดูกของเขายังคันราวกับมีมดจำนวนนับพันคลานอยู่ด้านใน!

"อ๊าก!"

ต่งเจียห่าวดิ้นทุรนทุรายบนพื้นด้วยความเจ็บปวด

ในทางกลับกัน หลงเซียวกำลังชื่นชมงานฝีมือของเขาด้วยสีหน้าเย้ยหยัน จู้จื่อซานไม่แม้แต่จะชำเลืองมองที่ต่งเจียห่าว สิ่งใดก็ตามที่เกิดกับต่งเจียห่าวล้วนไม่มีส่วนเกี่ยวข้องอะไรกับเขาทั้งนั้น สิ่งที่เขาสนใจคือของวิเศษในพระราชวังแห่งนี้เท่านั้น!

เขาให้ความสนใจในบัลลังก์เป็นพิเศษ ก่อนหน้านี้ วงแหวนอาคมได้ถูกเปิดใช้งานโดยบัลลังก์นั้นทำให้หลงเซียวกระเด็นไปไกล ซึ่งจู้จื่อซานเองก็ไม่เคยสัมผัสกับรัศมีที่ทรงพลังเช่นนี้มาก่อน!

สายตาของเขาจับจ้องไปที่บัลลังก์ จู้จื่อซานพินิจพิเคราะห์อย่างถี่ถ้วนและหวังว่าจะพบวิธีที่จะปิดกลไกของวงแหวนอาคมนั่น อีกทั้งเขายังหลงใหลในรูปปั้นแกะสลักรูปเงือกที่อยู่บนบัลลังก์ เมื่อจู้จื่อซานมองเข้าไปในดวงตาของรูปปั้นแกะสลักนั้น เขาก็สัมผัสได้ถึงความเย็นยะเยือกขึ้นมาทันที