หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 1452

รังสีมืดทมิฬเข้าปกคลุมตัวหลงเซียว ในวินาทีต่อมาเขาก็ฟาดฝ่ามือไปที่เฉินผิง

หลงเซียวใช้พลังยุทธ์เกือบทั้งหมดในการโจมตีครั้งนี้ แล้วพลังที่น่ากลัวน่าสะพรึงกลัวนั้นก็สั่นสะเทือนไปทั่วทั้งพระราชวัง

เฉินผิงเย้ยหยันแล้วพูดว่า “แกคนเดียวมันไม่ครณามือฉันหรอก ฉันว่าทางที่ดีพวกแกทั้งหมดเข้ามาหาฉันพร้อมกันเลยดีกว่า”

แม้ว่าเฉินผิงจะพูดจาเย้ยหยันแต่ดวงตาของเขากลับยังคงเคร่งเครียด และรัศมีแสงทองรอบๆ ตัวเขาก็ทวีความรุนแรงขึ้นเมื่อเกล็ดแวววาวปกคลุมร่างกายของเขา

ทันทีที่ร่างเกราะทองคำของเขาเริ่มทำงาน ก็ทำให้ดวงตาของรูปปั้นเงือกคู่นั้นเปล่งประกายขึ้น

เห็นได้ชัดว่ารูปปั้นนั้นรู้สึกตื่นเต้นอย่างประหลาดที่ได้เห็นเกล็ดของเฉินผิง

ถึงกระนั้นก็ไม่มีใครเห็นสังเกตเห็นการเปลี่ยนแปลงในดวงตาของรูปปั้นนั้นเพราะทุกคนต่างก็ให้ความสนใจแต่เฉินผิงและหลงเซียว

บึ้ม! เกิดเสียงดังขึ้น

การปะทะกันระหว่างเฉินผิงกับทำหลงเซียวให้เกิดคลื่นพลังกระแทกอันมหาศาลแผ่กระจายไปทุกทิศทุกทาง

หลายคนพากันปล่อยรัศมีออกมาเพื่อปัดป้องพลังกระแทกนั้น ในขณะเดียวกันคลื่นพลังบางส่วนก็ได้ผ่านวงแหวนอาคมไป แล้วถูกดูดซับอย่างรวดเร็วโดยรูปปั้นเงือกนั้น

เฉินผิงและหลงเซียวต่างก็ติดอยู่ในห้วงพลัง

“ฮ่าฮ่าฮ่า! เฉินผิงพลังภายในของแกนั้นเหลือน้อยแล้ว นั่นคงเป็นเพราะแกยังไม่หายจากอาการบาดเจ็บ วันนี้แกคงไม่มีทางรอดไปจากที่นี่ได้!”

จู้จื่อซานตระหนักว่าเฉินผิงอ่อนแอกว่าเมื่อก่อนมาก เขาจึงเดาว่าคงเป็นเพราะว่าเฉินผิงยังไม่หายจากอาการบาดเจ็บ

ก่อนหน้านี้เพียงไม่กี่วันเฉินผิงตกลงไปในทะเลและได้รับบาดเจ็บสาหัสในตอนนั้น จึงไม่มีทางที่เฉินผิงจะฟื้นตัวได้รวดเร็วทันการ

เมื่อรู้สึกถึงพลังยุทธที่อ่อนแอในตัวของเฉินผิงแล้ว หลงเซียวก็เต็มเปี่ยมไปด้วยความมั่นใจ

“เฉินผิงเรามาจัดการเรื่องนี้กันให้จบเถอะ!”

เมื่อพูดจบหลงเซียวก็กำหมัดจนแน่น แล้วปรากฏเป็นม่านหมอกทมึนขึ้นล้อมรอบมันทันที แล้วในวินาทีต่อมาเขาก็ปรับตำแหน่งของตัวเองและเริ่มเหวี่ยงหมัดเข้าใส่เฉินผิงอย่างรวดเร็ว

เฉินผิงขมวดคิ้วเบาๆ ไม่มีความกลัวในแววตาเขาแม้แต่น้อย เขาส่งพลังวิญญาณจากจุดขีพจรตันเถียนของเขาแล้วปล่อยพลังวงแหวนมังกรจากลำแขน พร้อมกับซัดหมัดออกไปเช่นกัน

ทั้งสองเริ่มปะทะกันอย่างดุเดือดรุนแรงในราชวัง และทุกการโจมตีของพวกเขาก็ทำให้เกิดคลื่นพลังกระแทกไปทั่วทุกทิศ

พลั่ก!บึ้ม!ปัง!

“มีสิ และคำพูดสุดท้ายที่แกจะได้ยินจากฉันก็คือฉันจะส่งแกไปลงนรกซะ!”

เฉินผิงคำรามด้วยเสียงอันดังสนั่นราวกับฟ้าร้องพร้อมกับปล่อยพลังวิญญาณที่เหลืออยู่ของเขาออกมา แล้วซัดหมัดเข้าใส่จู้จื่อซาน

รูม่านตาของจู้จื่อซานหดลงในขณะที่เขาเหวี่ยงหมัดออกไปอย่างรวดเร็ว เฉินผิงใกล้จะตายอยู่แล้ว ดังนั้นจู้จื่อซานจึงไม่กลัวเขาเลย

พลั่ก!

เฉินผิงกระเด็นถอยหลังไปก่อนที่จะกระแทกลงบนพื้น แล้วเลือดก็ไหลออกมาทางปากของเขา

จู้จื่อซานขยับริมฝีปากของเขา “ถึงเวลาตายของแกแล้ว”

แล้วเขาก็กระโจนข้ามไป ปลายเท้าที่เรืองแสงของเขาเล็งไปที่ใบหน้าของเฉินผิง

“เฉินผิง!”

เมื่อเห็นเช่นนั้นเสี่ยวหรูก็กระโดดออกมาจากที่ซ่อนของเธอเพื่อจะปกป้องเฉินผิง