หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 1454

ณ เวลานั้น เฉินผิงไม่มีทางเลือกจึงจำเป็นต้องใช้วิญญาณใหม่นี้เพื่อฟื้นฟูพลังวิญญาณของเขา

เมื่อสังเกตเห็นว่ารัศมีของเฉินผิงได้ฟื้นคืนกลับมาแล้วหลงเซียวก็หน้าเสีย

หลังจากที่ช่วยเสี่ยวหรูให้ลุกขึ้นแล้ว เฉินผิงก็จ้องมองหลงเซียว “แกไม่ได้ต้องการจะดูดซับพลังความสามารถของฉันหรอกเหรอ? ตอนนี้ก็เข้ามาเลยอย่าได้ลังเล แล้วเราจะได้เห็นกันว่าใครคือคนที่จะกลายเป็นมัมมี่ก่อนกัน”

จิตสังหารของเฉินผิงระเบิดออกจากร่างของเฉินผิง เขาโกรธที่หลงเซียวบีบบังคับจนเขาต้องสูญเสียคุณค่าของพลังวิญญาณใหม่ไป

หลงเซียวมีสีหน้าหม่นหมองลง เพราะไม่แน่ใจว่าจะเอาชนะเฉินผิงซึ่งมีพลังกลับมาอยู่ในสภาพสูงสุดได้หรือไม่

“เก็บความจองหองของแกไว้ก่อนเถอะเฉินผิง อย่าลืมนะว่า ที่นี่ไม่ได้มีฉันแค่คนเดียวเท่านั้น ถึงแม้ว่าแกจะฟื้นตัวเต็มที่แล้ว เราก็ยังมีคนอื่นๆ ที่จะฆ่าแกได้อย่างง่ายดาย” จากนั้นเขาก็หันไปมองจู้จื่อซาน

แม้ว่าเขาจะไม่ได้พูดอะไรแม้แต่คำเดียว แต่เขาก็ส่งสายตาวิงวอนเพื่อขอความช่วยเหลือแทน

จู้จื่อซานพยักหน้าตอบรับคำขอของหลงเซียวก่อนที่จะเหลือบไปมองสวี่ซงและคนอื่นๆ ที่เฝ้าประตูอยู่

แน่นอนว่าเฉินผิงก็สังเกตเห็นท่าทางที่ศัตรูส่งสัญญาณหากันอยู่แล้ว ดูท่าแล้วพวกมันกำลังจะพยายามจะใช้ลูกไม้โง่ๆ แบบเดิมอีก ถ้าหากพวกมันคิดว่าฉันจะกลัวล่ะก็ พวกมันก็คิดผิดมหันต์!

“มาเลย!” เขาก้าวไปข้างหน้าหนึ่งก้าว รัศมีอันน่าสะพรึงกลัวของเขากลืนกินไปทั้งพระราชวัง

หลงเซียวปลดปล่อยรัศมีทั้งหมดของเขาออกมาโดยไม่รอช้า

สวี่ซงก็นำคนอีกสามคนไปล้อมเฉินผิงไว้

ในพริบตานั้นเอง รังสีอันน่าสะพรึงกลัวทั้งห้าวงก็ถูกส่งให้ระเบิดออกไปทางเฉินผิง

เฉินผิงไม่ได้มีสีหน้าเกรงกลัวใดๆ ในขณะที่แสงสีทองบนร่างของเขาก็ส่องประกายเจิดจ้า แล้วรังสีก็พุ่งออกมาอย่างบ้าคลั่งยิ่งกว่าเดิม

หลงเซียวจ้องไปที่สวี่ซงแล้วคำรามว่า “ฆ่ามันซะ!”

ทันใดนั้นสวี่ซงและคนอื่นๆ ก็ส่งรังสีของพวกเขาพุ่งไปทางหลงเซียว ในขณะที่หลงเซียวกำลังขยับมือของเขาก็ทำให้เกิดเป็นหมอกสีดำขึ้นในอากาศ