หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 1455

ความเคารพยำเกรงปรากฏขึ้นให้เห็นในแววตาของผู้ที่มองไปยังชุดเกราะบนร่างของเสี่ยวหรู ในขณะที่พวกเขากำลังอาบแสงศักดิ์สิทธิ์นั้น

แม้แต่เฉินผิงเองก็ยังค่อนข้างประหลาดใจกับเหตุการณ์ที่เปลี่ยนไปอย่างกระทันหัน ไม่นึกเลยว่าชุดเกราะที่ดูแสนจะธรรมดานั้นจะทรงพลังถึงเพียงนี้!

นั่นทำให้หลงเซียวตื่นตระหนก เขารีบกระตุ้นพลังเวทย์ของเขาอย่างรวดเร็วเพื่อที่จะเข้าโจมตีอีกครั้ง

แม้ว่าเขาจะพยายามเท่าไหร่ก็ไม่มีหมอกสีดำปรากฏขึ้นอีกเลย แม้แต่แสงรัศมีสีดำบนร่างของเขาก็ไม่ปรากฏให้เห็นเช่นกัน

ยิ่งไปกว่านั้นแสงรังสีของเขาก็ดูลดน้อยลงอย่างมาก

หลงเซียวตะโกนขอความช่วยเหลืออยู่ในใจ เขาพยายามถามวิญญาณในร่างเขาว่าเกิดอะไรขึ้น

แต่อนิจจาความพยายามของเขานั้นไร้ผล เพราะเขาไม่ได้ยินคำตอบใดๆ เลย

ใบหน้าของเขาดูดุดันอย่างน่าสะพรึงกลัวและร่างกายก็สั่นสะท้านโดยไม่ตั้งใจ

ความตกใจและหวาดกลัวปรากฏขึ้นในดวงตาของรูปปั้นเงือกทันทีที่เห็นชุดเกราะขาวนั้น

“เกิดอะไรขึ้นเหรอพี่เฉินผิง?” เสี่ยวหรูถามด้วยความงุนงง

ราวกับว่าก่อนหน้านี้เธอสับสนเนื่องจากไม่สามารถจะจำสิ่งที่เพิ่งจะเกิดขึ้นได้

“ไม่มีอะไรหรอก เธอเพียงแค่ไปอยู่ข้างลานประลองมาเท่านั้น ไม่ต้องกลัวหรอกนะ” เฉินผิงปลอบเบาๆ

เธอพยักหน้ารับ ในขณะที่ชุดเกราะของเธอค่อยๆ จางหายไปจากสายตาของทุกคน

เมื่อมองไปที่ชุดเกราะที่เรือนหายไปของเธอ หลงเซียวก็เดือดดาล นั่นคือเหตุผลที่ทำให้เมื่อก่อนหน้านี้การเตะของฉันไม่อาจจะทำร้ายเธอได้ ชุดเกราะนั่นจะต้องเป็นของวิเศษที่ยอดเยี่ยมแน่ๆ! ฉันจะต้องได้ครอบครองมัน!

หลงเซียวกระหายที่จะฉกฉวยชุดเกราะนั้นทันที และจะทำเมื่อมีโอกาสที่จะทำได้

ในขณะที่ฝูงชนยังคงอาบแสงศักดิ์สิทธิ์อยู่นั้น เฉินผิงก็ปลอบโยนเสี่ยวหรูก่อนที่จะเริ่มเขัาโจมตีหลงเซียว

สีหน้าของหลงเซียวเปลี่ยนไปอย่างมากในขณะที่หลบไปด้านหลัง

ปัง!

“หยุดนะ!”

จู้จื่อซานไม่ต้องการที่จะปล่อยให้หลงเซียวตายด้วยน้ำมือของเฉินผิง เขาจึงกระโดดขึ้นไปในอากาศแล้วซัดลูกเตะไปที่เฉินผิง ทำให้เป้าหมายของเขาต้องล่าถอย

“ช่วยผมด้วยท่านประธานจู้!” หลงเซียวรีบไปซ่อนอยู่ข้างหลังจู้จื่อซาน

สายตาอันเย็นชาของเฉินผิงจับจ้องไปที่จู้จื่อซาน “แกคนเดียวไม่สามารถที่จะช่วยเขาได้หรอกนะ จู้จื่อซาน”

“ก็อาจจะไม่ได้ แต่อย่าลืมว่าฉันยังมีตัวช่วยอีก” ขณะที่จู้จื่อซานพูดจบประโยคนั้น สวี่ซงกับอีกสามคนก็เข้าล้อมเฉินผิงไว้

พวกเขาเชื่อว่ามีพละกำลังจำนวนมากเพียงพอที่จะเอาชนะเฉินผิงได้

เฉินผิงหรี่ตาลงเล็กน้อย “พวกแกแค่ห้าคนเท่านั้น ฆ่าฉันไม่ได้หรอก อย่างมากที่สุดเราก็พินาศไปด้วยกัน!”

จู้จื่อซานพูดด้วยสีหน้ามืดทมึน “ใครบอกแกล่ะ ว่าพวกเรามีกันแค่ห้าคน”