หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 1457

รัศมีพลังกว่าสิบวงรวมตัวกันจนทำให้ทั้งพระราชวังสั่นสะเทือนราวกับว่ามันกำลังจะพังทลายลงด้วยพลังอันท่วมท้น

ร่างกายของเฉินผิงเปล่งประกายในขณะที่เขาผลักดันร่างเกราะทองของเขาจนถึงขีดสูงสุด เขายังได้กระตุ้นให้พลังมังกรเข้าห่อหุ้มร่างไว้

“เสี่ยวหรู ฉวยโอกาสนี้รีบออกไปจากที่นี่พร้อมกับตงเจียห่าวซะ เพราะถึงแม้ว่าเธอจะอยู่ที่นี่ก็ทำอะไรไม่ได้” เฉินผิงพูดกับเสี่ยวหรูด้วยน้ำเสียงแผ่วเบา

“ฉันไม่ไป พี่เฉินผิง ฉันจะอยู่ที่นี่และต่อสู้เคียงข้างพี่จนถึงที่สุด” เสี่ยวหรูส่ายหัวขณะที่น้ำตาคลอเบ้า

“เฉินผิง ผมรู้สึกเป็นเกียรติมากที่ได้ตายเคียงข้างคุณ ผมก็จะไม่ไปเหมือนกัน” ตงเจียห่าวส่ายหัวเช่นกัน

“ถ้าคุณสองคนยังอยู่ที่นี่ก็รังแต่จะทำให้ฉันเสียสมาธิเท่านั้น ใครบอกกันว่าผมจะต้องตาย ถ้าคุณสองคนจากไปแล้วผมก็สามารถต่อสู้ได้โดยไม่ต้องมีห่วงอยู่ข้างหลัง เมื่อเป็นอย่างนั้นผมก็มีโอกาสที่จะหนีรอดได้ เข้าใจไหม” เฉินผิงพูดเสียงทุ้ม

ตงเจียห่าวและเสี่ยวหรูตกอยู่ในห้วงความคิดหลังจากที่ได้ฟังเขาพูด บางทีเฉินผิงอาจจะพูดถูก หากพวกเรายังอยู่ที่นี่ก็มีแต่จะถ่วงเขาเท่านั้น

เมื่อเขารู้สึกว่าทั้งสองเงียบไปเฉินผิงจึงพูดเสริมขึ้นว่า “ผมฝากให้คุณช่วยดูแลเสี่ยวหรูด้วยนะตงเจียห่าว หลังจากที่พวกคุณออกไปจากที่นี่ได้แล้วก็ส่งเธอไปที่หุบเขายาเลย”

“ไม่ต้องห่วงนะเฉินผิง ผมจะจัดการให้ ถ้าเราออกไปจากที่นี่ได้” ตงเจียห่าวพยักหน้ารับ

ถึงกระนั้นเสี่ยวหรูก็ยังคงลังเลที่จะจากไป เธอไม่ต้องการที่จะทิ้งเฉินผิงไว้ให้ต้องเผชิญกับการต่อสู้นั้นเพียงลำพัง

“เสี่ยวหรู คุณหลงและกู่หลิงเอ๋อร์อยู่ที่หุบเขายาด้วย เมื่อเธอพบกับพวกเขาก็อย่าเปิดเผยข้อมูลใดๆ ให้พวกเขารู้ โดยเฉพาะสถานการณ์ของพี่ในตอนนี้ พี่ไม่ต้องการให้พวกเขาเป็นห่วง” เฉินผิงเตือนเธอ

เธอกัดริมฝีปากและพยักน่ารับอย่างหนักแน่น แล้วในที่สุดเฉินผิงก็สามารถที่จะผ่อนคลายลงได้

เขากวาดสายตาที่แดงก่ำไปที่ฝูงชน ขณะที่พลังวิญญาณของเขาก็ยังคงเพิ่มขึ้นเรื่อยๆ อย่างต่อเนื่องเพื่อต้านทานแรงกดดันที่ถูกฝูงชนส่งมา

“ทุกคนที่เคลื่อนไหวจู่โจมฉันในครั้งนี้ จงจำสิ่งนี้ไว้ให้ขึ้นใจ เมื่อฉันสามารถรอดไปจากสถานการณ์นี้ได้ ฉันก็จะทำให้แน่ใจได้ว่าพวกคุณทุกคนจะต้องชดใช้สำหรับการกระทำของตัวเองอย่างสาสม”

แววตาเย็นเยียบของเฉินผิงฉายอยู่ในดวงตาอย่างน่าสะพรึงกลัว

ทุกคนรู้สึกหนาวสะท้านไปทั่วสันหลังเมื่อได้สบตาเขา

“ฮึ่ม! เลิกพูดมากซะทีเฉินผิง ถ้าแกสามารถเอาชีวิตรอดไปได้ในขณะที่พวกเราตั้งหลายคนกำลังรุมล้อมอยู่ล่ะก็ ยุทธภพแห่งจินตูก็คงจะกลายเป็นเพียงตัวตลกไปแล้วล่ะ” จู้จื่อซานตะคอกอย่างเยือกเย็น

“ถ้าอย่างนั้นก็เชิญเข้ามาเลย!”

บึ้ม!