หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 1458

การกระทำของเฉินผิงทำให้ทุกคนตกตะลึง ทุกคนเริ่มลังเลและหวาดกลัวที่จะก้าวเข้าไปหยุดไม่ให้ตงเจียห่าวและเสี่ยวหรูหนีไปได้

ในขณะเดียวกันทั้งสองก็ฉวยโอกาสวิ่งออกไปจากพระราชวัง เสี่ยวหรูหันหน้าที่เปื้อนน้ำตากลับไปมองเฉินผิง แต่ตงเจียห่าวก็ฉุดลากให้เธอไปด้วยกัน จนกระทั่งพวกเขาออกมาห่างจากพระราชวังมากขึ้นแล้วสุดท้ายทั้งคู่ก็หายไปจากสายตา

เมื่อเห็นว่าตงเจียห่าวและเสี่ยวหรูหนีไปได้แล้ว เฉินผิงก็ถอนหายใจยาว ขณะเดียวกันดวงตาของเขาก็ฉายแววมุ่งมั่น

“มาต่อกันเลย!” เขาหลุดพ้นจากความกังวลทั้งหมดแล้ว

“ฆ่ามัน!”

สีหน้าของจู้จื่อซานมืดทะมึนลงขณะที่เขาเหวี่ยงหมัดเข้าใส่เฉินผิง แรงจากหมัดพุ่งเสียดอากาศจนทำให้เกิดการระเบิดขึ้นเป็นชุด

ขณะที่จู้จื่อซานเคลื่อนไหวนั้น หลงเซียวกับสวี่ซงและสมาชิกทั้งหมดของสมาพันธ์ศิลปะการต่อสู้ภายใต้การนำของสวี่ซงก็เข้าโจมตีเฉินผิงพร้อมกัน

ขณะที่รัศมีพลังต่างๆ ของพวกเขารวมตัวกันอยู่ในอากาศนั้น เฉินผิงก็เหวี่ยงกระบี่พิฆาตมังกรอย่างแรงแล้วส่งพลังดาบอันน่าสะพรึงกลัวพุ่งออกมา

บึ้ม!

พลังของกระบี่ปะทะเข้ากับกลุ่มพลังของพวกเขาจนทำให้เกิดเสียงดังขึ้นสนั่นหวั่นไหว คลื่นพลังหลังจากนั้นก็ยังคงทรงพลังจนทำให้ฝูงชนทั้งหลายต้องซวนเซไป ขณะที่เฉินผิงเองก็ถอยหลังไปสองสามก็าว แล้วร่างของเขาก็กระแทกเข้ากับกำแพงอย่างแรง

ในเวลาเดียวกันนั้นคลื่นพลังทั้งหลายก็ถูกรูปปั้นเงือกดูดซับไว้อย่างรวดเร็ว จนรอยแตกร้าวบนรูปปั้นนั้นขยายใหญ่ขึ้นและชึ้นหินบางชั้นก็เริ่มกระเทาะหลุดออกมา

เฉินผิงมีสีหน้าซีดเซียวเลือดในตัวของเขาพุ่งขึ้นในปาก แต่เขาก็สามารถระงับไม่ให้มันกระอักออกมาได้ เพราะเขาไม่ต้องการที่จะให้จู้จื่อซ่านและคนอื่นๆ เห็นอาการอันน่าสมเพชของเขา

จู้จู่ซานรู้สึกอับอายเล็กน้อยเมื่อเห็นว่าเฉินผิงสามารถต้านทานการโจมตีของกลุ่มได้สำเร็จ ยังไม่ต้องพูดถึงการที่เฉินผิงดูเหมือนจะไม่ได้รับบาดเจ็บสาหัสใดๆ เลย

“ไม่น่าแปลกใจเลยที่พวกเจ้านายระดับสูงต้องการให้แกตาย การรอดชีวิตของแกนั้นเป็นภัยต่อทุกคนมากจริงๆ” จู้จื่อซานพูดอย่างเคร่งขรึม

“ฉันเป็นเพียงภัยคุกคามต่อคนที่ทำชั่วเท่านั้นล่ะนะ แล้วทำไมแกถึงคิดว่าฉันจะเป็นภัยคุกคามถ้าแกไม่ได้ทำอะไรผิดด้วยล่ะ” เฉินผิงหัวเราะเยาะ

ในไม่ช้าแสงสีทองที่ปล่อยออกมาจากกระบี่พิฆาตมังกรก็ส่องสว่างไปทั่วพระราชวังอันมืดมิด

หมอกสีดำสลายไป และแสงสีดำก็ถูกกลืนด้วยรัศมีพลังสีทอง จู้จือซานรู้สึกแน่นหน้าอกแล้วก็กระอักเลือดออกมา

เฉินผิงรู้สึกตื่นเต้นจึงฉวยโอกาสนั้นตรวจดาบกระบี่พิฆาตมังกรที่เขาถืออยู่จากนั้นดอกบัวซึ่งกำลังถูกเผาด้วยเปลวไฟสีน้ำเงินจางๆ ก็ได้แบ่งปานขึ้นบนปลายดาบของเขา

นั่นคือผนึกบัวซึ่งเป็นรูปแบบหนึ่งของพลังเวทย์ เปลวไฟที่ลุกโชนนั้นเป็นไฟจากพลังวิญญาณและเมื่อมันได้สัมผัสกับร่างกายมนุษย์แล้วก็จะไม่สามารถดับมันลงได้

หลังจากที่เฉินผิงเคลื่อนไหวอย่างรวดเร็วมากขึ้นในการกวัดแกว่งกระบี่พิฆาตมังกรก็เกิดเป็นพลังกดดันขึ้นท่วมท้นในอากาศ ขณะที่ภายในพระราชวังก็ร้อนขึ้นจนไม่อาจทนได้

“ไปเลย ปราบพวกมันให้ราบ!”

เฉินผิงตวัดดาบของเขาแล้วเหวี่ยงดอกบัวที่กำลังไหม้โชนเข้าใส่จู้จื่อซานและคนอื่นๆ ดอกบัวนั้นลอยขึ้นกลางอากาศขณะพุ่งเข้าใส่เป้าหมาย