หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 1459

สีหน้าของจู้จื่อซานกับหลงเซียวและคนอื่นๆ เปลี่ยนไปอย่างมากพวกเขารีบปล่อยพลังลมปราณออกมาอย่างรวดเร็ว เพื่อสร้างแนวป้องกันสีดำขนาดใหญ่ขึ้นรอบตัวพวกเขา

บึ้ม!

ดอกบัวระเบิดขึ้นกลางอากาศเหนือพวกเขา ทำให้เกิดคลื่นพลังอันน่าสะพรึงกลัวกระจายไปทั่วทุกทิศทาง ประกายไฟจำนวนนับไม่ถ้วนที่เกิดจากการระเบิดตกใส่พวกเขาที่ถูกกันไว้ด้วยแนวป้องกัน

ไม่นานนักแนวป้องกันนั้นก็ถูกเผาด้วยเปลวเพลิงจนเริ่มพังทลายลง

เป็นผลให้ประกายไฟตกลงใส่บนร่างกายของพวกเขา แม้ว่าความรุนแรงของเปลวไฟจากพลังวิญญาณจะลดลง แต่ก็ยังสามารถเผาไหม้คนเหล่านั้นได้ เสื้อผ้าของพวกเขาถูกเผาเป็นรูพรุนในขณะที่พวกเขาก็พากันกระโดดโลดเต้นด้วยความตื่นตระหนก

เหงื่อกาฬไหลปกคลุมหน้าผากของเฉินผิง การใช้พลังจิตจำนวนมหาศาลนั้นทำให้เขาต้องสูญพลังไปอย่างมาก มากจนกระทั่งสามารถทำให้เขารู้สึกเวียนศีรษะเลยทีเดียว

เหล่าฝูงชนพากันตกใจที่เห็นว่าเขาเพียงคนเดียวก็สามารถทำให้จู้จื่อซานและคนอื่นๆ ต้องตกอยู่ในสภาพอันน่าสมเพชเช่นนี้ได้ หากพวกเขาเป็นฝ่ายที่ต้องถูกโจมตีแทน พวกเขาก็คงจะต้องถูกย่างสดไปแล้ว

เก๋อเจียอี๋ซึ่งยังคงยืนรออยู่ที่มุมห้องจ้องดูเฉินผิงด้วยความอยากรู้อยากเห็นและเคารพ ในขณะนั้นความความรู้สึกของเธอที่มีต่อเขานั้นเปลี่ยนไปอย่างมาก

เธอไม่คาดคิดว่าความสามารถของเขานั้นจะเกินจินตนาการของเธอครั้งแล้วครั้งเล่า ความวิริยะอุตสาหะของเขานั้นเกินกว่าที่คนทั่วไปจะหาญเทียบได้

“พวกคุณมัวจ้องอะไรอยู่? ฆ่ามันซะ!” หลงเชียวคำรามใส่ฝูงชน ดวงตาของเขาเต็มไปด้วยความโกรธเกรี้ยว

คนกลุ่มนั้นต่างก็มองตากันและกัน ขนาดจู้จื่อซ่านและคนอื่นๆ รวมหัวกันรุมโจมตีแล้วก็ยังถูกเฉินผิงเล่นงานให้อยู่ในสภาพที่น่าสมเพชเช่นนี้ได้ นั่นย่อมหมายความว่าเหล่าฝูงชนนั้นมีโอกาสที่จะชนะน้อยมากใช่รึเปล่า?

เมื่อเห็นว่าไม่มีใครกล้าเข้าโจมตี หลงเซียวก็ตะคอกว่า “ถ้าหากพวกคุณไม่ยอมโจมตี ก็อย่าหวังว่าจะได้อะไรไปจากที่นี่เลย!”

นั่นกระตุ้นให้มีคนลงมือจู่โจมในที่สุด

“ไปกันเถอะพวกเรา พระเจ้าช่วยคุ้มครองด้วย! จะไปกลัวอะไรกัน” ซินผิงเฟยตะโกนขณะที่เขาพุ่งเข้าหาเฉินผิง

แล้วคนหลายสิบคนก็รีบตามไปข้างหลังเขาเพื่อเข้าโจมตีเฉินผิง

เฉินผิงกำด้ามกระบี่พิฆาตมังกรแน่นขึ้น เปลวเพลิงแห่งโทสะและจิตสังหารกำลังลุกโหมกระหน่ำขึ้นในดวงตาของเขา

ปัง!ปัง!ปัง!

เคร้ง!เคร้ง!เคร้ง!

เขาไม่ปล่อยให้คนเหล่านั้นฆ่าเฉินผิง ก็เพราะว่าเขายังต้องการที่จะดูดซับพลังของเฉินผิงนั่นเอง

เขาเดินเข้าไปหาเฉินผิงที่ใกล้จะตายอย่างช้าๆ พร้อมกับรอยยิ้มพอพึงพอใจ

“มองดูตัวแกเองสิเฉินผิง แม้แต่สุนัขที่ตายแล้วก็ยังดูดีกว่าแก แล้วแกจะสู้กับฉันได้ยังไง หืม?” เขาตบแก้มของเฉินผิง

ขณะนั้นเฉินผิงไม่มีแรงแม้แต่จะยกแขนขึ้นอีกแล้ว สิ่งที่เขาทำได้ก็เพียงการถ่มน้ำลายใส่หลงเซียว

หลงเซียวไม่ได้โกรธเคืองในเรื่องนั้น แต่เขาค่อยๆ เหยียดฝ่ามือออกแล้วกดลงบนศีรษะของเฉินผิง “พลังความสามารถของแกจะต้องเป็นของฉันในไม่ช้า เมื่อฉันดูดซับพลังของแกเสร็จแล้ว แกก็จะทำอะไรฉันไม่ได้อีก แม้ว่าแกจะยังคงมีชีวิตอยู่ก็ตาม” เขาเย้ยหยัน

จากนั้นหมอกสีดำจางๆ ก็ซึมเข้าไปในร่างของเฉินผิง ก่อนที่มันจะดูดซับพลังของเขา

รอยยิ้มเยือกเย็นปรากฏขึ้นบนใบหน้าของเฉินผิงในขณะที่เขาใช้พลังจิตวิสุทธิ์

เดิมทีหลงเซียววางแผนที่จะดูดเอาพลังของเฉินผิงออกมา แต่แล้วเขาก็ตระหนักได้อย่างรวดเร็วว่าพลังยุทธ์ของเขากลับถูกดูดโดยเฉินผิงแทน