หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 1460

ใบหน้าของหลงเซียวซีดจนขาดสีเลือดเขาพยายามที่จะดึงมือหนีออกอย่างรวดเร็ว แต่ก็พบว่ามือนั้นยังคงติดอยู่ราวกับชิ้นโลหะที่ถูกดูดติดไว้กับแม่เหล็ก แม้แต่วิญญาณในตัวหลงเชียวก็เริ่มตื่นตระหนก

รีบถอยด่วน! นี่คือพลังเวทย์ศักดิ์สิทธิ์!หลงเซียวได้ยินเสียงอันแหบพร่าอยู่ในความคิดของเขาแน่นอนว่าหลงเซียวก็อยากจะถอยออกแต่เขาไม่สามารถจะขยับมือออกมาได้เลย

จู้จู่ซานซึ่งอยู่ในระยะไกลก็ยังคงยืนยิ้มอยู่อย่างมีเลศนัย โดยเขาคิดว่าหลงเซียวกำลังดูดซับพลังของเฉินผิง ในขณะที่มันกลับเกิดสิ่งตรงกันข้ามขึ้น

หลงเซียวเหงื่อแตกพลั่กออกมา ดูเหมือนว่าเขาไม่รู้จะทำอย่างไรดี วิญญาณในร่างก็ยิ่งกระวนกระวาย แขนของแก! เร็วเข้า ตัดแขนทิ้งซะ!

หลงเซียวชักมีดคมๆ ออกมาโดยไม่รอช้า แต่เขาก็ตัดใจทำไม่ได้

เพราะถ้าเขาทำเช่นนั้น เขาก็จะต้องจบลงเหมือนกับจู้จื่อซานที่มีแขนเพียงข้างเดียวทั้งที่เขายังมีอายุน้อยมากก็ตาม

ในขณะที่เขายังคงลังเลอยู่นั้น วิญญาณร้ายก็คำรามออกมาอย่างโกรธเกรี้ยว รีบทำเดี๋ยวนี้!

ในที่สุดหลงเซียวก็กัดฟันตวัดมีดไปที่คอของเฉินผิงแทนที่จะเป็นแขนของเขาเอง

เขาเชื่อว่าการตัดศีรษะของเฉินผิงจะช่วยชีวิตและแขนของเขาไว้ได้

แต่เสียดายที่เขาโชคร้าย เฉินผิงได้เตรียมพร้อมอยู่แล้ว จึงทำให้เกิดประกายเย็นวาบขึ้นในอากาศในขณะที่เฉินผิงสกัดกั้นการโจมตีของหลงเซียวด้วยกระบี่พิฆาตมังกร

พระเจ้าช่วย!

วิญญาณในร่างของหลงเซียวตื่นตระหนกและเริ่มสาปแช่ง เพียงเสี้ยววินาทีต่อมาหลงเซียวก็ตาเหลือก ในขณะที่พลังของเขาก็เปลี่ยนไปอย่างรวดเร็ว

วิญญาณในร่างตัดสินใจที่จะเข้าควบคุมร่างของหลงเซียวโดยตรง แล้วก็กระชากแขนของหลงเชียวออกด้วยพลังมหาศาล

ฉากที่น่าสยดสยองนั้นทำให้ฝูงชนพากันตื่นตระหนก พวกเขาต่างก็สงสัยว่าทำไมจู่ๆ เขาก็ฉีกกระชากแขนของตัวเองออก

แม้แต่จู้จื่อซานเองก็ยังถึงกับตะลึง หลงเซียวเป็นบ้าไปแล้วหรือไง?

“เร็วเข้า ฆ่ามันซะ! ฆ่ามันเดี๋ยวนี้!” หลงเซียวกรีดร้อง

เมื่อเห็นเช่นนั้น จู้จื่อซานก็รู้สึกว่ามีบางอย่างกำลังเกิดขึ้น เขาจึงเป็นคนแรกที่กระโจนเข้าใส่เฉินผิง

เกิดเสียงดังกึกก้อง…

สิ่งที่พวกเขาได้เห็นต่อมาก็คือเงือกนั้นบิดตัวอย่างเกียจคร้านด้วยท่าทีตื่นเต้นต่อหน้าฝูงชน

ความหวาดกลัวปรากฏขึ้นบนใบหน้าของจู้จื่อซานในขณะที่เตือนว่า “ทุกคนระวัง!”

ฝูงชนต่างพากันจ้องมองดูเงือกอย่างระมัดระวัง เพราะพวกเขาไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นกับเงือกตนนั้น

เสียงดังกึกก้อง…

พระราชวังเกิดสั่นสะเทือนอย่างรุนแรงขึ้นอีกครั้ง ราวกับว่ามันกำลังกำลังจะพังทลายลง

พวกเศษซากสกปรกเริ่มร่วงลงมาจากด้านบน ราวกับว่าเกิดแผ่นดินไหวครั้งใหญ่ขึ้นเหนือศีรษะของพวกเขา

“พวกเราจะต้องรีบออกไปจากที่นี่! พระราชวังกำลังจะพังถล่มแล้ว!” หลงเซียวขมวดคิ้วขณะที่รีบวิ่งไปตรงทางออกของพระราชวัง

หลังจากประเมินสถานการณ์แล้วคนอื่นๆ ก็วิ่งออกไปข้างนอกเช่นเดียวกัน ในเวลานั้นไม่มีใครสนใจเรื่องความอยู่รอดของเฉินผิงอีกเลย