หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 1462

ทันทีที่เฉินผิงรับรู้ถึงโอกาสที่จะรอด ความยินดีก็พลุ่งพล่านขึ้นในใจของเขาทันที เขากัดปลายลิ้นเพื่อที่จะใช้พลังจากแก่นโลหิตที่ไหลออกมาเพื่อยืนขึ้น

เมื่อเงือกเห็นว่าเฉินผิงยังคงเคลื่อนไหวได้ ความประหลาดใจก็ปรากฏขึ้นบนสีหน้าของเขา “เจ้าเป็นบุตรแห่งมังกรจริงๆ ด้วย ร่างกายของเจ้าช่างแข็งแกร่งเสียจริง”

เป็นอีกครั้งที่เฉินผิงได้ยินคนพูดถึงคำนี้ “บุตรแห่งมังกร” จึงรู้สึกตะลึงงัน เขาถามอย่างรวดเร็วว่า “ท่านเป็นใคร? ท่านรู้อะไรเกี่ยวกับตัวฉันบ้างมั้ย?”

เงือกยังคงหอบอย่างหนัก แทนที่จะตอบเฉินผิงร่างกายของเขากะก็ค่อยๆ ดูดซับพลังวิญญาณจากแก่นอสูรที่วางอยู่บนพื้น หลังจากที่ถูกผนึกมานานนับพันปีเขาแทบจะไม่มีเรี่ยวแรงเหลืออยู่เลย เหตุผลที่เขาใช้พลังทั้งหมดที่เหลืออยู่ก่อนหน้านี้ก็เพื่อที่จะทำให้ฝูงชนแตกตื่น

หากว่าเขามีพลังมากกว่านี้แล้วล่ะก็ เขาก็จะไม่ปล่อยให้ใครรอดไปได้อย่างแน่นอน เพราะพวกนั้นเป็นแหล่งพลังเพื่อบำเพ็ญชาญที่ยอดเยี่ยมสำหรับเขา

เมื่อเฉินผิงรู้ว่าเงือกกำลังอยู่ในภาวะฟื้นพลัง เขาก็รวบรวมพลังที่เหลืออยู่ในตัวของเขาแล้วปล่อยหมัดออกไปในทิศทางของเงือก

แสงสีทองบนกำปั้นของเขาหม่นหมองลง ขณะที่พลังมังกรก็เหลืออยู่ไม่มากนัก

เมื่อเงือกขมวดคิ้วก็สามารถหลบจากกำปั้นของเฉินผิงได้

“ถ้าข้ายังมีแรงอยู่ เพียงแค่น้ำลายของข้าก็เพียงพอแล้วที่จะฆ่าเจ้าเป็นพันครั้ง ไอ้สารเลว เจ้ากล้าดียังไงถึงมาโจมตีข้าในขณะที่กำลังฟื้นพลัง เมื่อข้าฟื้นคืนพลังได้เมื่อไหร่ ข้าก็จะมอบชะตากรรมที่เลวร้ายยิ่งกว่าความตายให้กับเจ้า!” แล้วเงือกก็เปล่งแสงไปที่เฉินผิง

เนื่องจากการกระตุ้นใช้แก่นโลหิตอย่างรุนแรง จึงทำให้จิตใจของเฉินผิงเริ่มงุนงงเล็กน้อย และการมองเห็นของเขาก็พร่ามัว

แต่ถึงกระนั้นเขาก็ยังคงตระหนักว่าเขาจำเป็นจะต้องหาทางจบชีวิตของเงือกในทันที ไม่เช่นนั้นเขาจะต้องตายอย่างแน่นอนถ้าหากว่าเงือกฟื้นพละกำลังขึ้นได้จากการดูดซับพลังวิญญาณ

“ฉันจะไม่ให้โอกาสแก!” เป็นอีกครั้งที่เฉินผิงกัดปลายลิ้นของเขาเพื่อปล่อยละอองเลือดออกมาเต็มปาก จนสามารถส่งให้พลังของเขาแข็งแกร่งขึ้นได้อย่างเห็นได้ชัด

รัศมีสีทองบนกำปั้นของเขาส่องแสงจ้ายิ่งขึ้น แล้วเขาก็คำรามก่อนที่จะต่อยเงือก

ความโกรธปรากฏขึ้นฉาบไปทั่วใบหน้าของเงือก เขาไม่เคยถูกพวกมดปลวกแบบนี้ลบหลู่มาก่อน

ในไม่ช้าทุกอย่างก็กลับคืนเข้าสู่ภาวะปกติ ราวกับว่าไม่เคยมีเกาะอยู่ในทะเลบริเวณนั้นมาก่อน

“ช่างน่าเสียดายอะไรอย่างนี้”

“ยังคงมีแก่นอสูรเหลืออยู่เป็นจำนวนมาก แต่ทว่าตอนนี้พวกมันได้หายไปหมดแล้ว”

“ฉันหวังว่าเราจะได้กลับไปที่นั่นอีกครั้งในอนาคต แต่ฉันก็เดาได้เลยว่ามันคงจะไม่เกิดขึ้นได้หรอก”

ผู้คนมากมายยังคงคร่ำครวญถึงชะตากรรมของเกาะ รวมถึงตัวหลงเซียวซึ่งกำลังมองดูเกาะที่ครั้งหนึ่งเคยตกอยู่ในความเงียบสงบ

มีเพียงจู้จื่อซานเท่านั้นที่ดูจะเศร้าโศกน้อยกว่าคนอื่นขณะที่มองไปยังบริเวณมหาสมุทรซึ่งเคยเป็นที่ตั้งของเกาะมังกร ไม่มีใครรู้ว่าขณะนี้เขากำลังคิดอะไรอยู่

หลงเซียวเดินเข้ามาหาเขา ทั้งคู่ต่างก็เหลือแขนเพียงข้างเดียว เพราะพวกเขาต่างก็เสียแขนให้กับคนผู้เดียวกัน นั่นคือเฉินผิง