หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 1463

อาจกล่าวได้ว่าความเกลียดชังที่มีต่อเฉินผิงนั้น ได้ปะทุขึ้นท่ามกลางพวกเขา

“คุณคิดว่าเฉินผิงจะเอาตัวรอดออกมาได้รึเปล่า?” จู้จื่อซานถาม

หลงเซียวอึ้งไปครู่หนึ่งก่อนที่จะตอบว่า “ผมไม่คิดว่ามันจะรอดออกมาได้หรอก ถึงแม้ว่ามันจะหนีออกมาได้ แต่ก็จะต้องลอยคออยู่กลางมหาสมุทรโดยไม่มีเรือลำใดเข้ามาช่วย อย่างมากที่สุดมันก็อาจจะมีชีวิตรอดอยู่ได้เพียงไม่กี่วันเท่านั้น”

นั่นก็เป็นเรื่องจริง ในที่สุดก็ปรากฏรอยยิ้มขึ้นบนใบหน้าของจู้จื่อซาน

“ถึงจะเป็นแบบนั้นก็เถอะ มันก็น่าเสียดายที่ผมไม่สามารถจะฆ่ามันได้ด้วยตัวฉันเอง” หลงเซียวต้องการที่จะฆ่าเฉินผิงด้วยมือของเขาเองเสมอ แต่ความปรารถนาของเขาก็ไม่เคยเป็นจริงเลยสักครั้ง

เมื่อนึกถึงสิ่งที่เกิดขึ้นภายในพระราชวังแล้ว จู้จื่อซานก็หันไปหาหลงเซียวแล้วถามด้วยความสงสัยว่า “เกิดอะไรขึ้นเมื่อตอนที่คุณพยายามจะฆ่าเฉินผิง? แล้วทำไมคุณถึงกลับมาฉีกกระชากแขนของตัวเองล่ะ?”

หลงเซียวชำเลืองมองแขนที่ขาดหายไปของเขาด้วยสีหน้าที่สุดจะพรรณนา มันมีบางอย่างที่ฉันไม่สามารถจะบอกจู้จื่อซานได้

เมื่อเห็นหลงเซียวทำแบบนั้น จู้จื่อซานก็รู้ว่าชายหนุ่มไม่ต้องการที่จะตอบคำถามของเขา เขาจึงยิ้มจางๆ “คุณถูกวิญญาณในร่างเข้าควบคุมแล้วกระชากแขนของคุณออก ผมพูดถูกใช่มั้ย?”

หลงเซียวตกตะลึงเขาทำได้เพียงแค่จ้องมองจู้จื่อซานด้วยความรู้สึกเหลือเชื่อ ก่อนที่จะพยักหน้า “ถูกต้องแล้ว เมื่อผมพยายามจะดูดซับพลังของเฉินผิง เขาก็ใช้พลังบำเพ็ญชาญอันแปลกประหลาดมาดึงพลังของผมออกไปแทน”

เมื่อจู้จื่อซานได้ยินว่าพลังบำเพ็ญชาญของเฉินผิงนั้นทรงพลังมากเพียงใด เขาก็สูดหายใจเข้าลึกๆ โดยไม่รู้ตัว

“โชคดีที่ผู้ชายคนนั้นได้ตายไปแล้ว มิฉะนั้นพลังของเขาก็จะเติบโตเกินขอบเขตขึ้นในอนาคต ซึ่งหากอนาคตนั้นเกิดขึ้นได้ ความตายอันน่าสยดสยองก็จะรอพวกเราอยู่” จู้จื่อซานพูดด้วยน้ำเสียงที่ซ่อนความกลัวไว้

“เกิดอะไรขึ้นกับวิญญาณในร่างของคุณล่ะหลงเชียว? ทำไมรัศมีพลังของคุณถึงได้ลดลงอย่างเห็นได้ชัดในระหว่างการต่อสู้เมื่อก่อนหน้านี้?” จู้จื่อซานยังคงสงสัยกับการเปลี่ยนแปลงอย่างกระทันหันนั้น

ชุดเกราะของหญิงสาวคนนั้นเป็นของวิเศษที่ล้ำค่าที่สุดของเทพเจ้าลำแสงนั้นก็คือลำแสงแห่งเทพเจ้าถ้าตอนนั้นฉันไม่ซ่อนตัวไว้ฉันก็คงจะต้องตายและไม่ได้มาคุยกับนายในตอนนี้

เมื่อสติกลับคืนมา หลงเซียวก็ตอบว่า “ไม่มีทางที่ตงเจียห่าวและหญิงสาวที่เขาพาหนีไปด้วยจะหลบหนีจากการค้นหาของเราในทะเลได้ ท่านประธานจู้ ฉันคิดว่าพวกเขายังคงอยู่บนเรือลำนี้ เราควรจะค้นหาพวกเขาได้แล้ว!”

เมื่อพูดจบประโยคเขาก็จากไปอย่างร้อนรน เพื่อจะค้นหาคนทั้งสอง

จู้จื่อซานขมวดคิ้ว เพราะไม่เข้าใจว่าทำไมจู่ๆ หลงเซียวถึงได้สนใจสองคนนี้มาก

เขาหาตงเจียห่าวและเสี่ยวหรูบนเรือไม่เจอ ก็เพราะว่าพวกเขาหนีขึ้นไปอยู่บนเรือชูชีพแล้ว

หลงเซียวรู้สึกเสียใจเป็นอย่างมาก เพราะเมื่อเขาสำรวจเรือจนทั่ว ก็ตระหนักได้ว่าพวกเขาได้หายตัวไปแล้ว

“มันไม่สำคัญหรอกว่าสองคนนั้นจะหนีไปได้ ตราบใดที่เฉินผิงยังคงอยู่ในสุสานใต้น้ำของเขา พวกเรามาเริ่มธุรกิจกันเถอะ” จู้จื่อซานตบไหล่ของหลงเซียว