หลงเชียวพยักหน้าตอบ “ได้เลย!” จากนั้นเขาก็รวบรวมทุกคนบนเรือที่มาเข้าร่วมการประลอง
มีหลายคนเสียชีวิตในระหว่างการประลอง บางคนก็เสียชีวิตในระหว่างการต่อสู้กับสัตว์อสูรบนชายฝั่ง ในขณะที่คนอื่นๆ ต้องพบกับความตายด้วยน้ำมือของเฉินผิง
มีเพียงไม่กี่คนที่เสียชีวิตเมื่อพยายามจะหนีออกมาจากพระราชวัง
นี่เป็นครั้งแรกที่มีคนเสียชีวิตถึงยี่สิบคนในระหว่างการประลอง แต่ก็นับเป็นครั้งแรกที่ผู้เข้าร่วมประลองทั้งหมดได้รับทรัพยากรจำนวนมากมายเช่นกัน
ทุกคนมีแก่นอสูรอย่างน้อยก็หลายร้อยอัน ถึงกระนั้นก็ยังคงมีเหลืออีกมากมายอยู่บนเกาะ
แม้ว่าแก่นพลังพวกนั้นจะมีประสิทธิภาพน้อยลงหลังจากที่ถูกทิ้งให้นอนอยู่บนเกาะมาเป็นเวลานานมากแล้ว แต่พวกมันก็ยังคงเป็นสมบัติอันล้ำค่า
หลงเซียวประกาศเสียงดังกับฝูงชน “ทุกคน ฉันรวบรวมพวกคุณทั้งหมดมาที่นี่ ก็เพระว่าฉันมีเรื่องจะประกาศ เนื่องจากตระกูลหลงเป็นผู้จัดการการประลองครั้งนี้ขึ้นมา ดังนั้นพวกคุณทุกคนจะต้องส่งมอบทรัพยากรที่คุณได้รับให้กับตระกูลหลง ก่อนที่เราจะทำการแจกจ่ายมันคืนให้กับพวกคุณทุกคน”
นั่นทำให้เกิดความไม่พอใจขึ้นในหมู่ฝูงชนทันที
“คุณหมายความว่ายังไง คุณชายหลง? การประลองนี้อาจจะจัดขึ้นโดยครอบครัวของคุณ แต่ไม่เคยมีใครพูดอะไรเกี่ยวกับการแจกจ่ายทรัพยากรของเรามาก่อน!”
“คุณลืมสิ่งที่คุณพูดเมื่อตอนที่คุณขอให้เราช่วยกันฆ่าเฉินผิงไปแล้วเหรอ? นี่คุณกำลังจะกลับคำพูดของคุณเหรอหลงเซียว?”
“ใช่แล้ว! ความหมายของเรื่องนี้คืออะไร? ตอนนี้เฉินผิงก็ตายแล้วและเกาะสะกดมังกรก็หายไปแล้ว นี่คุณจะเอาเปรียบพวกเรางั้นหรอ?”
“ไม่มีทางที่ฉันจะยอมมอบแก่นอสูรให้กับคุณหรอก! ถ้ากล้าก็มาบังคับเอามันไปจากฉันได้เลย! พวกเรามีจำนวนมากกว่า! แล้วทำไมเราจะต้องกลัวพวกคุณด้วย”
ฝูงชนคำราม ซึ่งก็แน่นอนว่าพวกเขาจะไม่ยอมมอบทรัพยากรอันล้ำค่าที่เพิ่งจะได้รับมา
หลงเซียวไม่ได้โกรธกับคำตอบพวกนั้น แต่เขากลับยิ้มแทน “ไม่เป็นไร ถ้าพวกคุณทุกคนไม่ต้องการที่จะส่งมอบ พวกคุณก็เพียงแค่เตรียมตัวตายอย่างน่าสยดสยองภายในเจ็ดวันได้เลย”
“คุณหมายความว่ายังไงหลงเซียว?” มีคนถามขึ้นเสียงดัง
“ก็ตามที่บอก ฉันก็ไม่ได้หมายความเป็นอื่นเลย พวกคุณยังจำโอสถรวมปราณที่พวกคุณกินก่อนจะออกเดินทางได้รึเปล่า? ถ้าพวกคุณไม่อยากจะตายก็มอบแก่นอสูรออกมาแล้วฉันจะแจกจ่ายคืนให้พวกคุณทุกคน” หลงเซียวเย้ยหยัน
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: หัตถ์เทวะราชันมังกร
ยิ่งอ่านตอนก็ยิ่งสั้นลงๆ ของฟรีไม่มีในโลกจริงๆ เลิกอ่านกันเถอะเสียอารม...
เริ่มตั้งแต่ตอนที่ 1886 ตอนเริ่มสั้นลงๆ ต้องทำไง...
ไม่มีระบบจ่ายเงินผ่านหักบัญชีธนาคารหรือจ่ายผ่านทรูฯ บ้างหรือผมไม่ได้ใช้บัตรเครดิต...
3065-3074 ไม่มี...
อ่านมาถึงตอนที่ 136 แล้วแต่ต้องอ่านแบบผ่านๆเพราะแต่ละฉากวนอยู่ที่พระเอกโดนดูถูกตลอด จากคนทั้งเรื่องรวมทั้งพ่อแม่ด้วยเลยมั้ง พระเอกต้องเป็นโรคจิตอ่อนๆแน่เลย ไม่ได้คิดจะทำอะไรให้ดีขึ้นนอกจากคิดในใจว่าฉันเก่ง รอให้เขาดูถูกก่อนแล้วนิ่งๆ ยอมรับแล้วผ่านไป พยายามหาเรื่องที่พระเอกเก่ง หรือสู้ชีวิตแล้วดีขึ้น แต่แบบเหมือนฉันเก่งอยู่ในใจคนเดียว มันน่าอึดอัดมาก...
ทำไมพระเอกเก่งต้องทนให้คนดูถูกตัวเองดูถูกพ่อแม่แบบไม่คิดจะทำอะไรเลย แบบตามน้ำไปวันทั้งที่มีฝีมือ ทนลำบากกันไป...
หน้าด้านจังอีกู่หลิงเอ๋อร์ หลงรักแฟนเพื่อน แล้วเสือกเสนอตัวออกนอกหน้าเกิ๊น นิสัยแบบนี้เขาเรียกดอกทอง คนเขียนไม่เข้าใจหรอว่านิสัย ผู้หญิงสันดานแบบนี่ น่าขยะแขยง...
ชักจะเบื่อ หายอีกแล้ว หมดไปเกือบ 2 พัน แล้วนะ...
มีเรื่องอื่นที่จบแล้วบ้างไหมจะหาซื้ออ่าน...
มีหนังสือขายมั้ยครับ รอวันละ 20 ตอน ไมทันใจ...