หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 1465

ขณะเดียวกัน ภายในพระราชวังที่เมืองเฉินผิงก็ยังคงนอนหมดสติอยู่บนพื้น

หลังจากที่เงือกหนุ่มได้ดูดซับพลังวิญญาณส่วนหนึ่งแล้ว สายตาของเขาก็กลับเฉียบคมขึ้น

เขาจ้องดูเฉินผิงซึ่งกำลังนอนอยู่ที่พื้นและเม้มนริมฝีปากเป็นรอยยิ้ม

“ข้าไม่นึกเลยว่าจะได้เจอบุตรแห่งมังกรในทันทีที่ตื่นขึ้น หลังจากที่ผ่านไปถึงสองสามพันปี ข้าจะต้องได้รับพรจากสวรรค์ให้โชคดีเป็นแน่”

เงือกหนุ่มค่อยๆ เดินเข้าไปหาเฉินผิง

ดวงตาของเขาเป็นประกายสีแดงออกมาจากนั้นเขาก็ตรวจสอบร่างกายของเฉินผิง ราวกับเครื่องสแกน ก่อนที่แสงสีแดงนั้นจะหายไป

เขาเป็นเพียงผู้บำเพ็ญญาณที่บรรลุขั้นวิญญาณใหม่ บุตรแห่งมังกรเช่นเขาอ่อนแอถึงเพียงนี้ได้อย่างไร? ถึงกระนั้น แก่นมังกรในกายของเขาก็ยังคงมีขนาดใหญ่ “ข้าจะดูดซับพลังของเจ้าก่อนแล้วจะได้ฟื้นพลัง”

ขณะที่เขาพูดจู่ๆ เงือกหนุ่มก็พุ่งไปข้างหน้าเพื่อพยายามที่จะคว้าแก่นมังกรของเฉินผิงไว้ ขณะที่เขากำลังจะเริ่มดำเนินการแสงสีทองก็ส่องประกายขึ้นมาทันที หลังจากนั้นเงาร่างหนึ่งก็โผล่ออกมาจากภายในร่างของเฉินผิง

เฟีัยว …

ภาพเงาของมันมีขนาดใหญ่มหึมา และร่างกายของมันก็ถูกปกคลุมไปด้วยเกล็ดที่แวววาว รัศมีพลังที่ปล่อยออกมาก็ส่งความหนาวเหน็บแล่นผ่านสันหลังของทุกคนรอบข้าง

เมื่อเงือกหนุ่มเห็นเงาที่ปรากฏขึ้นอย่างกระทันหันนั้น เขาก็รีบกระโดดถอยหลังด้วยความตกใจ

ความหวาดวิตกปรากฏขึ้นเต็มสองตาของเขา

“เจ้าปลาเน่าเหม็นอย่างเจ้า กล้าดียังไงถึงจะมาแตะต้องเนื้อตัวของคนผู้นี้?” ภาพเงานั้นพูดอย่างเยือกเย็น

ร่างกายของเงือกหนุ่มสั่นสะท้าน ขณะที่เขาล้มลงบนพื้น

ใบหน้าของเขาถูกระบายไปทั่วด้วยความรู้สึกที่เหลือเชื่ออย่างที่สุด “ท-ท่านกำลังลาก---”

โดยไม่รอให้เงือกหนุ่มพูดจบเงาร่างนั้นก็โบกมือเบาๆ แล้วส่งคลื่นพลังที่อ่อนโยนไปยังทิศทางของเงือก

ก่อนที่เงือกหนุ่มจะหลบได้ทัน เขาก็สลายตัวไปสู่ความว่างเปล่า ราวกับว่าเขาไม่เคยอยู่ที่นั่นมาก่อนเลย

ข้อพิสูจน์เดียวของการมีอยู่ของเขาก็คือแก่นเงือกใสที่ถูกทิ้งไว้บนพื้น

บึ้ม!

มีหลายสำนักและตระกูลอันทรงเกียรติได้สูญเสียสมาชิกที่ยอดเยี่ยมที่สุดของพวกเขาไป ในขณะเดียวกันพวกเขาหลายคนก็ได้รับรางวัลที่งดงามและแก่นอสูรจำนวนมาก ทำให้สำนักและตระกูลที่โชคดีเหล่านี้สามารถฝึกฝนนักสู้ให้มีทักษะมากขึ้นได้

ถึงกระนั้นการประลองนี้ก็ทำให้ตระกูลหลงและสมาพันธ์ศิลปะการต่อสู้ต้องตกอยู่ในภาวะคับขัน เพราะพวกสำนักเล็กๆ และตระกูลต่างๆ กำลังประกาศเพื่อหารือเกี่ยวกับแผนการประนามพวกตระกูลหลงอยู่ในฟอรัม

ในขณะเดียวกันที่บ้านพักของตระกูลหลงก็เกิดความวุ่นวายขึ้น หลงจิ้งกั๋วกำลังจ้องมองไปที่หลงเซียวผู้สูญเสียแขนไปข้างหนึ่ง

“หลงเซียว แกประมาทเกินไปในระหว่างการประลองครั้งนี้ แกรู้หรือไม่ว่าแกได้สร้างศัตรูใหม่ให้กับตระกูลหลงมากแค่ไหน?” หลงจิ้งกั๋วพูดกับหลงเซียว

สำนักและกลุ่มที่โดดเด่นมากมายได้ประณามตระกูลหลง เป็นผลให้ชื่อเสียงของตระกูลต้องถูกลากผ่านโคลนตม

“พ่อครับ เราไม่สามารถจะมัวแต่สนใจกับเรื่องเล็กๆ น้อยๆ แต่ว่าเราจะต้องประสบความสำเร็จอย่างยิ่งใหญ่แทน ดูสิว่าครั้งนี้ผมได้แก่นอสูรกลับมากี่ชิ้น แล้วคิดดูว่าหลังจากนี้ไป ตระกูลของเราจะสามารถฝึกฝนนักสู้ที่มีความสามารถได้กี่คน นอกจากนี้ด้วยแก่นอสูรเหล่านี้ผมก็มั่นใจว่าจะช่วยทำให้ผมกลายเป็นคนที่แข็งแกร่งที่สุดในยุทธภพของจินตูได้ภายในระยะเวลาอันสั้น” หลงเซียวประกาศอย่างภาคภูมิใจในขณะที่หรี่ตาอยู่

หลงจิ้งกั๋วถอนหายใจก่อนที่จะพูดว่า “พวกแกทุกคนได้เห็นการตายของเฉินผิงกับตารึเปล่า?”

“ไม่ครับ แต่เกาะสะกดมังกรทั้งหมดได้พังทลายลงแล้วจมหายไปในทะเล ไม่มีทางที่เฉินผิงจะรอดไปได้ แต่ก็น่าเสียดายที่แก่นอสูรทั้งหมดในเมืองเทียนได้สาบสูญไปแล้ว”

นัยน์แห่งความเสียใจได้ฉายผ่านแววตาของหลงเซียว