หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 1477

หลงเซียวไม่คิดเลยว่าเขาจะมีความเกี่ยวข้องกับเฉินผิงอย่างนั้น

แต่ทว่าตอนนี้เฉินผิงตายไปแล้ว ทุกอย่างจึงดูยิ่งน่าสงสัยไปหมด

“วิธีการฝึกเพื่อให้เป็นอมตะนั้นเป็นสิ่งที่ดี ฉันมีทางที่จะทำให้เธอพูดออกมาได้” วิญญาณในร่างของหลงเซียวกล่าวออกมา

“พ่อ ผมมีทางจะทำให้อาพูด” หลงเซียวบอกกับหลงจิ้งกั๋ว

“จริงเหรอ?” หลงจิ้งกั๋วตื่นเต้นเมื่อได้ยินที่ลูกชายพูด

เพราะเขากักขังหลงต้าเฉียวไว้นานกว่ายี่สิบปีเพื่อให้ได้วิธีฝึกฝน แต่ก็ไม่มีประโยชน์

เขาไม่อยากจะเชื่อว่าหลงเซียวจะพอมีทาง

“แน่นอนว่าผมทำได้ พ่อลืมไปแล้วเหรอว่าผมได้เรียนรู้เทคนิคอะไรมาบ้าง?” หลงเซียวตอบพลางยิ้มออกมา

“งั้นก็โอเค รีบจัดการได้เลย!” หลงจิ้งกั๋วเร่งเขาเพราะอดใจไม่ไหวแล้ว

หลงเซียวพยักหน้าและหันไปหาหลงซิงซู “ออกไป แล้วอย่าเข้ามาถ้าฉันไม่อนุญาต”

“ครับ” หลงซิงซูโค้งคำนับและทำตามที่เขาบอก นาทีที่เขาโค้งลงไป แววแห่งความชั่วร้ายก็ผุดพรายขึ้นมาในแววตาเขา

แม้ว่าความแข็งแกร่งของเขาจะตามหลังหลงเซียวอยู่หลายขุม แต่เขาก็ยังไม่พอใจที่ตระกูลหลงไม่ยุติธรรมกับเขา

หลงเซียวได้ขุมพลังไปมากที่สุด ในขณะที่หลงซิงซูไม่ได้อะไรเลยแม้เขาจะพยายามมากแค่ไหนก็ตาม

เขาจะไม่ยอมใช้ชีวิตที่เหลืออยู่แบบนี้อีกต่อไป

หลังจากหลงซิงซูออกไปแล้ว หลงเซียวก็เหลือบมองหลงต้าเฉียว แววบางอย่างพาดผ่านสายตาของเขา

หมอกสีดำหลั่งไหลออกมาจากเขาก่อนที่ร่างหนึ่งจะออกจากร่างของเขา

ด้วยรู้ว่ามีจิตวิญญาณอยู่ในร่างของหลงเซียว หลงจิ้งกั๋วจึงไม่รู้สึกสะทกสะท้านใดๆ

นี่เป็นครั้งแรกที่หลงต้าเฉียวได้เห็นเช่นนี้ เธอจึงแทบไม่สามารถซ่อนความประหลาดใจและความตื่นตระหนกได้

หลงเซียวถึงกับพูดไม่ออก ขอบเขตพลังของเจ้าวิญญาณนี้มากเกินกว่าฉันจะจินตนาการ แต่ทำไมมันถึงยังมีเรื่องที่เหลือเชื่อนัก? กลับไปตอนที่อยู่ในเมืองเทียน มันซ่อนตัวด้วยความหวาดกลัวจากแสงของชุดเกราะและไม่กล้าแสดงตัว ตอนนี้มันถูกโจมตีด้วยพลังวิญญาณคุณธรรมที่ปะทุออกมา พูดตามตรง มันไร้ประโยชน์ไปเลย

พวกเขาผูกพันกัน ไม่ว่าจะดีหรือร้ายก็ตาม

หลงจิ้งกั๋วจ้องหน้าหลงเซียว “เป็นอะไรไป?”

“พ่อครับ ผู้หญิงคนนี้มีพลังวิญญาณคุณธรรม ผมเข้าไปในร่างเธอไม่ได้ ผมว่าเราต้องหาทางอื่นมาตรวจดูความทรงจำของเธอกัน” หลงเซียวอธิบาย

“ฮึ่ม! นังนี่มันน่ารำคาญมาก ลูกชายมันก็เป็นเหตุผลที่แกต้องเสียแขนไป พ่อจะต้องเอาคืนให้แกในวันนี้!” หลงจิ้งกั๋วประกาศ

เขาคว้าแส้หนังที่ออกแบบมาเป็นพิเศษและเริ่มเฆี่ยนตีหลงต้าเฉียวอย่างโหดเหี้ยม

หลงต้าเฉียวไม่ส่งเสียงใดๆ ราวกับว่าแส้นั้นไม่ได้ฟาดลงบนร่างกายของเธอแม้แต่น้อย

หลังจากที่เหนื่อยกับการเฆี่ยนตีเธอแล้ว หลงจิ้งกั๋วก็โยนแส้ทิ้งไปข้างๆ และพุ่งตัวออกไปจากที่นั่นด้วยความโมโห

ทันทีที่หลงจิ้งกั๋วและหลงเซียวออกไปจากคุกใต้ดิน สมาชิกในตระกูลหลงก็เข้ามารายงานว่าจู้จื่อซานจากสมาพันธ์ศิลปะการต่อสู้ต้องการให้หลงจิ้งกั๋วเข้าไปหา