หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 1487

ถ้าไม่ใช่เพราะสวี่ซงกับพรรคพวก ฉันก็คงไม่สามารถกลับมาที่นี่ได้ ถ้าไม่มีเรือ ก็คงจะขึ้นฝั่งมาไม่ได้เลย

“อ้อ ดูเหมือนว่าผมจะไม่ต้องฆ่าคนบริสุทธิ์สักคนเลยสินะถึงแม้ว่าจะสังหารคนในยุทธภพของจิงตูไปเสียทั้งหมดก็ตาม”

ดวงตาของเฉินผิงฉายแววเย็นชา คืนนี้จะเป็นคืนที่ทั้งโลกยุทธภพในจิงตูจะต้องกลับตาลปัตร!

“ผมบอกคุณทุกอย่างที่ผมรู้ไปแล้ว ไว้ชีวิตผมเถอะ ผมจะไม่บอกใครเรื่องนี้ ผมจะไปจากจิงตู ไปอยู่ให้ห่างจากที่นี่…” ซินเผิงเฟยอ้อนวอน

น้ำตาของเขารินไหลอาบแก้ม ทำให้ดูน่าสมเพชเป็นอย่างมาก

“ผมเชื่อแค่ในคำสัญญาของคนตายเท่านั้นแหละ”

พอพูดเช่นนั้น เฉินผิงก็เล็งมือออกไปและจับหัวชายคนนั้น

ในเวลาไม่นาน ซินเผิงเฟยก็กลายเป็นมัมมี่ ตระกูลซินทั้งหมดถูกกำจัดไป ไม่มีใครเหลือรอดแม้แต่คนเดียว

เฉินผิงสวมหน้ากากกลับไป เขาเดินเนือยๆ ออกไปจากบ้านตระกูลซิน

“ไปเยือนตระกูลต่อไปดีกว่า”

ร่างของเขาลับหายไปในความมืดมิด

เช้าวันต่อมา โลกยุทธภพในจิงตูก็ตกอยู่ในความโกลาหล

ภายในคืนเดียวนั้น สำนักสิบสามสำนักถูกล้างบางจนเหี้ยน

เหล่าเจ้ายุทธ์ซึ่งเป็นคนชั้นสูงและนักสู้ที่มีขั้นเหนือกว่านั้นต่างก็กลายเป็นมัมมี่ไปหมด ทำให้เห็นได้ชัดเลยว่าพลังของพวกเขาถูกคนอื่นดูดซับจนหมดสิ้น

“โลกยุทธภพในจิงตูตกอยู่ในความวุ่นวายครั้งใหญ่ ใครกันที่กล้าสังหารหมู่สิบสามสำนักไปในคราวเดียว?”

“สำนักเหล่านั้นเข้าร่วมกับสมาพันธ์ศิลปะการต่อสู้ในจิงตู นี่มันไม่เป็นการตบหน้าสมาพันธ์เลยหรอกเหรอ?”

“นี่มันเป็นการกระทำโดยวิชามาร! ไม่งั้นคนตายจะมีสภาพเป็นมัมมี่อย่างนั้นได้ยังไง?”

“ตายแล้ว เราจบเห่กันหมดแน่! เรื่องมันกลับตาลปัตรกันไปหมด การฝึกวิชามารเริ่มจะมาปรากฏตัวอย่างเปิดเผยอีกครั้งแล้วสินะ!”

การคาดเดานับครั้งไม่ถ้วนทำให้สมาพันธ์ศิลปะการต่อสู้ในจิงตูต้องตกตะลึง

ที่สมาพันธ์ในเวลานั้น ศพที่มีสภาพเป็นมัมมี่มากมายวางอยู่ต่อหน้าจู้จื่อซาน

เมื่อเอามารวมกัน มันอ่านได้ว่า ความตายจะมาเยือนทุกคนที่เข้าร่วมกับสมาพันธ์ศิลปะการต่อสู้

“ไม่มีใครรอดมาเลยเหรอ?”

หนิงจื้อโยนคำถามใส่คนที่ไปในที่เกิดเหตุมา

“ไม่มีเลยครับ คุณหนิง แม้แต่หมายังถูกฆ่าตายเลย” คนคนนั้นตอบ

หนิงจื้อขมวดคิ้วแน่น ร่องรอยแห่งความตื่นตระหนกคืบคลานขึ้นมาบนใบหน้าของเขาเมื่อได้รู้ว่าต้องเผชิญกับศัตรูที่ร้ายกาจเช่นนี้ ผู้ก่อเหตุนี่ไร้ความปรานีมาก!

“ดูเหมือนว่าเราจะต้องแจ้งทางการ เรื่องนี้อาจจะเหนือความสามารถของเรา คนที่ลงมือจะต้องมีพลังอำนาจมากเลยทีเดียว!”

ด้วยความกลัว จู้จื่อซานจำเป็นต้องให้ทางการมาจัดการเรื่องนี้แทนเขา

หนิงจื้อเงียบไป ท่าทีของเขาเคร่งเครียด เขาหลับตาเบาๆ ราวกับว่ากำลังคิดอะไรบางอย่างอยู่

นาทีต่อมา เขาก็ลืมตาและหันไปมองจู้จื่อซาน “คุณได้ส่งสวี่ซงกับพรรคพวกไปเอาแก่นอสูรหรือเปล่า? ประธานจู้”

จู้จื่อซานพยักหน้ายอมรับ “ใช่ แต่พวกเขาควรจะกลับมาในช่วงสองสามวันนี้ ถึงจะยังกลับมาไม่ได้ แต่ก็น่าจะบอกอะไรให้รู้บ้างว่ามีความคืบหน้าไปบ้างไหม”