หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 1491

ที่ร้านอาหารทั่วๆ ไปในจิงตู เฉินผิงกำลังนั่งกินข้าวอยู่ที่โต๊ะในชุดสีดำหลังจากปลอมตัวมาง่ายๆ

เขามาที่นี่เพื่อจะหาข้อมูลบางอย่างเกี่ยวกับความเคลื่อนไหวของสมาพันธ์ศิลปะการต่อสู้ในช่วงสองวันที่ผ่านมา

มีเหตุผลอยู่สองอย่างสำหรับความโหดเหี้ยมของเขาในสองวันนี้ นอกจากการแก้แค้นแล้ว เขายังต้องการที่จะเบี่ยงเบนความสนใจของสมาพันธ์ศิลปะการต่อสู้และให้ชนชั้นสูงในสมาพันธ์ตามล่าชายที่พวกเขาเรียกกันว่าชายชุดดำ

จากนั้น เขาก็จะฉวยโอกาสลอบเข้าไปช่วยซูอวี่ฉีได้เมื่อสำนักงานใหญ่ของสมาพันธ์ศิลปะการต่อสู้มีกำลังคนไม่เพียงพอ ท้ายที่สุด เขายังไม่มั่นใจเต็มร้อยที่จะบุกเข้าไปในสถานที่นี้ด้วยการใช้กำลังอย่างเดียว

ขณะที่เขากำลังกินข้าว ความสนใจของเขาก็เบนไปที่คนสี่คน

ชายชราสี่คนมีท่าทางต่างกันก้าวเข้ามาในร้านอาหาร พวกเขาสั่งอาหารแล้วเริ่มกิน แต่สีหน้าของพวกเขายังคงเคร่งขรึมอยู่เช่นเคย

“สี่คนโฉดงั้นเหรอ? พวกเขามาอยู่ในจิงตูได้ยังไง? อย่าบอกนะว่าพวกเขารู้แล้วว่าฉันตายและมาที่นี่เพื่อแก้แค้น?”

ในการปรากฏตัวของสี่คนโฉด เฉินผิงอดไม่ได้ที่จะรู้สึกวิตกกังวล

แต่กระนั้น เขาก็เดินเข้าไปหาและทำให้พวกเขารู้ว่าเขาเป็นใครไม่ได้ เพราะตอนนี้มีคนเข้าออกมากมาย เขาได้แต่รออยู่เงียบๆ

ในไม่ช้า สี่คนโฉดก็ออกไปจากร้านหลังจากกินข้าวเสร็จแล้ว เฉินผิงเดินตามสี่คนโฉดออกไปติดๆ

ตอนนั้นมืดแล้ว เหลือแค่เพียงดวงดาวไม่กี่ดวงที่ระยิบระยับอยู่บนท้องฟ้า

โดยไม่คาดคิด สี่คนโฉดจงใจเลือกสถานที่อันมืดมิด พวกเขาเดินไปทุกที่ที่ไม่มีไฟถนน

เมื่อพวกเขาเลี้ยวเข้าตรอกไป เฉินผิงก็เดินตามเข้าไปด้วย

แต่หลังจากเลี้ยวเข้าไป เขาก็ไม่เห็นสี่คนโฉดอยู่ข้างหน้าแล้ว ขณะที่กำลังงุนงงอยู่นั้น สี่คนโฉดก็กระโดดลงมาจากข้างบนและห้อมล้อมเขาไว้

“แกเป็นใคร? เดินตามเรามาทำไม?” ติงปู้ต้าถามขณะมองจ้องเขา

เฉินผิงแอบหัวเราะอยู่ในใจเมื่อเห็นว่าทั้งสี่จำเขาไม่ได้เลย เฉินผิงตัดสินใจจะทดสอบความสามารถของพวกเขาในตอนนี้

“ผมเห็นพวกคุณสี่คนทำท่าน่าสงสัยและรู้สึกว่าไม่ได้คิดดีแน่ๆ ผมก็เลยตามมาดู” เฉินผิงพูดเสียงแหบ เขาแกล้งดัดเสียงหลอกพวกเขา

ตุบ! ตุบ! ตุบ!

คนอื่นๆ ก็ตกใจเช่นกัน ติงปู้เอ้อร์ถึงกับตำหนิติงปู้ซาน “นี่แกอ่อนแอขนาดนั้นเลยเหรอ? ปู้ซาน ทำไมถึงไม่มีแรงอะไรเลย?”

หลังจากตำหนิติงปู้ซานแล้ว เขาก็แผ่รัศมีของตัวเองออกมา คลื่นพลังการต่อสู้ที่แตกต่างออกไปเคลื่อนผ่านร่างกายของเขาก่อนจะมาบรรจบกันที่มือขวาของเขา

ชั้นลำแสงบางๆ สีขาวถูกส่งออกมาจากมือเขา มันคือพลังลมปราณ

ทันใดนั้น เขาก็ส่งเสียงคำรามและเหวี่ยงกำปั้นไปที่เฉินผิง

ครั้งนี้เขาไม่ได้เน้นไปกับอะไรที่ดูหวือหวา แต่มุ่งเน้นไปที่การเพิ่มความแข็งแกร่งให้ถึงขีดสุด

ปัง!

เสียงระเบิดดังสนั่นหวั่นไหวราวกับเสียงฟ้าร้องดังก้องไปทั่วอากาศ ติงปู้เอ้อร์ก็กระเด็นออกไปทันที แขนของเขาเริ่มชาและสั่นอย่างควบคุมไม่ได้

แต่เมื่อเขาเพ่งสายตาไปที่เฉินผิง เขาพบว่าชายคนนั้นยังคงไม่ขยับเขยื้อนแม้แต่น้อย และไม่แม้แต่จะเซเลยด้วยซ้ำ