หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 1505

เฉินผิงกับคนอื่นๆ เพิ่งเดินมาได้แค่ไม่กี่ก้าวก่อนที่พวกเขาจะพบจ้าวลี่กั๋วกับกู่หลิงเอ๋อร์โดยบังเอิญ

เมื่อกู่หลิงเอ๋อร์เห็นว่าเฉินผิงยังมีชีวิตอยู่ เธอก็รู้สึกสะเทือนอารมณ์มากเสียจนเริ่มน้ำตาไหล

"เฉินผิง..."

กู่หลิงเอ๋อร์กระโจนตัวเข้าไปในอ้อมแขนของเฉินผิงโดยไม่สนใจผู้คนรอบข้าง

"ฉันนึกว่าคุณตายไปแล้วเสียอีก ฉันนึกว่าคุณตายไปแล้วจริงๆ นะ ทำไมนานขนาดนั้นถึงไม่มีข่าวอะไรเลยจากคุณบ้างเลยเล่า? คุณทำเอาให้ฉันกลัวแทบตาย..." กู่หลิงเอ๋อร์ร้องไห้พลางทุบหน้าอกของเฉินผิง

เฉินผิงจึงลูบผมเธอเบาๆ "ไม่เป็นไร ไม่เป็นไรแล้วล่ะ ผมกลับมาแล้ว ผมก็กลับมาแบบครบชิ้นส่วนไม่ใช่หรือไง? อย่าห่วงไปเลย ไม่มีใครสามารถฆ่าผมได้หรอก..."

หลงอู่ทอดสายตามองคนอื่นๆ จากนั้นพวกเขาก็ออกไปเพื่อให้เฉินผิงกับกู่หลิงเอ๋อร์ได้มีความเป็นส่วนตัวบ้าง เนื่องจากพวกเขารู้ว่าทั้งสองคนไม่ได้เจอกันมาเกือบสองเดือนแล้ว ไม่แปลกเลยที่จะมีเรื่องให้คุยกันมากมาย

ขณะที่เฉินผิงกับกู่หลิงเอ๋อร์ดื่มด่ำอยู่กับช่วงเวลาแห่งความใกล้ชิดสนิทสนมของพวกเขา หลงเซียวก็กลับไปที่จิงตูแล้วมุ่งหน้าไปที่สมาพันธ์ศิลปะการต่อสู้ทันที

เขาอยากแจ้งให้จู้จื่อซานทราบว่าเฉินผิงยังมีชีวิตอยู่

"ไอ้บ้าตัวไหนมันมาหาฉันดึกๆ ดื่นๆ แบบนี้วะ?"

ขณะที่ลูกน้องร้องเรียกจากนอกห้อง จู้จื่อซานก็หาวหวอดๆ

เมื่อจู้จื่อซานเห็นว่าเป็นหลงเซียว เขาก็รู้สึกสับสนอยู่บ้าง

"หลงเซียว ทำไมคุณถึงมาหาผมเอาป่านนี้เล่า?" เขาถามด้วยความรู้สึกไม่พอใจอยู่บ้าง

"ประธานจู้ เฉินผิงยังมีชีวิตอยู่และจับตัวพ่อของผมไปด้วย..." หลงเซียวตอบด้วยหน้าตาเหยเก

"อะไรนะ?" จู้จื่อซานพลันตื่นเต็มตาพลางดวงตาเบิกกว้างด้วยความเหลือเชื่อ "คุณล้อผมเล่นอยู่ใช่ไหม?"

จู้จื่อซานพบว่าช่างยากจะเชื่อได้ลง เป็นไปได้ยังไงกันที่เฉินผิงจะยังมีชีวิตอยู่? มิหนำซ้ำยังจับตัวหลงจิ้งกั๋วไปอีกด้วย?