หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 1505

เฉินผิงกับคนอื่นๆ เพิ่งเดินมาได้แค่ไม่กี่ก้าวก่อนที่พวกเขาจะพบจ้าวลี่กั๋วกับกู่หลิงเอ๋อร์โดยบังเอิญ

เมื่อกู่หลิงเอ๋อร์เห็นว่าเฉินผิงยังมีชีวิตอยู่ เธอก็รู้สึกสะเทือนอารมณ์มากเสียจนเริ่มน้ำตาไหล

"เฉินผิง..."

กู่หลิงเอ๋อร์กระโจนตัวเข้าไปในอ้อมแขนของเฉินผิงโดยไม่สนใจผู้คนรอบข้าง

"ฉันนึกว่าคุณตายไปแล้วเสียอีก ฉันนึกว่าคุณตายไปแล้วจริงๆ นะ ทำไมนานขนาดนั้นถึงไม่มีข่าวอะไรเลยจากคุณบ้างเลยเล่า? คุณทำเอาให้ฉันกลัวแทบตาย..." กู่หลิงเอ๋อร์ร้องไห้พลางทุบหน้าอกของเฉินผิง

เฉินผิงจึงลูบผมเธอเบาๆ "ไม่เป็นไร ไม่เป็นไรแล้วล่ะ ผมกลับมาแล้ว ผมก็กลับมาแบบครบชิ้นส่วนไม่ใช่หรือไง? อย่าห่วงไปเลย ไม่มีใครสามารถฆ่าผมได้หรอก..."

หลงอู่ทอดสายตามองคนอื่นๆ จากนั้นพวกเขาก็ออกไปเพื่อให้เฉินผิงกับกู่หลิงเอ๋อร์ได้มีความเป็นส่วนตัวบ้าง เนื่องจากพวกเขารู้ว่าทั้งสองคนไม่ได้เจอกันมาเกือบสองเดือนแล้ว ไม่แปลกเลยที่จะมีเรื่องให้คุยกันมากมาย

ขณะที่เฉินผิงกับกู่หลิงเอ๋อร์ดื่มด่ำอยู่กับช่วงเวลาแห่งความใกล้ชิดสนิทสนมของพวกเขา หลงเซียวก็กลับไปที่จิงตูแล้วมุ่งหน้าไปที่สมาพันธ์ศิลปะการต่อสู้ทันที

เขาอยากแจ้งให้จู้จื่อซานทราบว่าเฉินผิงยังมีชีวิตอยู่

"ไอ้บ้าตัวไหนมันมาหาฉันดึกๆ ดื่นๆ แบบนี้วะ?"

ขณะที่ลูกน้องร้องเรียกจากนอกห้อง จู้จื่อซานก็หาวหวอดๆ

เมื่อจู้จื่อซานเห็นว่าเป็นหลงเซียว เขาก็รู้สึกสับสนอยู่บ้าง

"หลงเซียว ทำไมคุณถึงมาหาผมเอาป่านนี้เล่า?" เขาถามด้วยความรู้สึกไม่พอใจอยู่บ้าง

"ประธานจู้ เฉินผิงยังมีชีวิตอยู่และจับตัวพ่อของผมไปด้วย..." หลงเซียวตอบด้วยหน้าตาเหยเก

"อะไรนะ?" จู้จื่อซานพลันตื่นเต็มตาพลางดวงตาเบิกกว้างด้วยความเหลือเชื่อ "คุณล้อผมเล่นอยู่ใช่ไหม?"

จู้จื่อซานพบว่าช่างยากจะเชื่อได้ลง เป็นไปได้ยังไงกันที่เฉินผิงจะยังมีชีวิตอยู่? มิหนำซ้ำยังจับตัวหลงจิ้งกั๋วไปอีกด้วย?

จู้จื่อซานเป็นคนเจ้าเล่ห์ สนามประลองยุทธ์เป็นสถานที่ที่ต้องธำรงไว้ซึ่งกฎของสนามประลองยุทธ์ เขาไม่สามารถแหกกฎได้เพราะเป็นประธานสมาพันธ์ศิลปะการต่อสู้กันตัว

หากเป็นเช่นนั้น สถานที่อย่างสนามประลองยุทธ์ก็คงไร้ความหมาย คงไม่มีใครยอมปฎิบัติตามกฎอีกต่อไปแล้ว

เห็นได้ชัดว่าหลงเซียวเลือกสนามประลองยุทธ์เป็นสถานที่นัดพบก็เพื่อให้สมาพันธ์ศิลปะการต่อสู้ลงมือแทน จากนนั้นตระกูลหลงก็ได้แต่ยืนดูเฉยๆ

จู้จื่อซานไม่ได้โง่ถึงขนาดจะทำตามคำแนะนำของหลงเซียว

หลงเซียวรู้สึกอับอายเมื่อได้ยินคำพูดของจู้จื่อซาน เขาเพิ่งจะพ่ายแพ้ให้เฉินผิงจนต้องหนีหัวซุกหัวซุนมาที่นี่ เขาไม่มีความกล้าที่จะสู้กับเฉินผิงตามลำพังอีกแล้ว

"ประธานจู้ ผมมีอีกแผนหนึ่ง พวกเราไม่ต้องฆ่ามันที่สนามประลองยุทธ์ รอจนกว่ามันจะปล่อยพ่อของผมไป มีแต่คุณเท่านั้นที่สามารถฆ่ามันได้ ถ้าหากพวกเราไม่กำจัดมันเสียตั้งแต่ตอนนี้ มันอาจจะก่อปัญหาใหญ่ให้พวกเราในอนาคตก็ได้" หลงเซียวเอ่ยด้วยสีหน้าจริงจัง

จู้จื่อซานยังคงเงียบพลางครุ่นคิดอยู่พักใหญ่ จากนั้นเขาก็บอกลูกน้องของตนเองว่า "ไปหารองประธาน บอกเขาว่าผมต้องการพบเขา"