หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 1507

ตอนเช้าตรู่ จู้จื่อซานพานักรบระดับเสื้อคลุมทองแดงรมดำมาที่สนามประลองยุทธ์แล้วปิดผนึกอาคารทั้งหมดด้วยทักษะวิญญาณ

แนวปิดกั้นที่มองไม่เห็นที่พวกเขาตั้งเอาไว้จะจับเฉินผิงเอาไว้ในสนามประลองยุทธ์ เมื่อเปิดการใช้งานแล้วก็จะป้องกันไม่ให้มันหลบหนีไปได้

จู้จื่อซานกวาดตามองสนามประลองยุทธ์อันเงียบสงัด เมื่อความกังวลเริ่มครอบงำ ร่างกายของเขาก็เริ่มสั่นสะท้าน

เขาไม่รู้ว่าจะสามารถสังหารเฉินผิงได้หรือไม่

"พวกคุณต้องบดขยี้และทำลายจุดชีพจรตันเถียนและขั้นวิญญาณใหม่ในร่างของมันทันที การที่พวกเรามักจะฆ่ามันไม่สำเร็จมาโดยตลอดก็เพราะมันเป็นผู้บำเพ็ญญาณ" จู้จื่อซานเอ่ยเตือนนักรบระดับเสื้อคลุมทองแดงรมดำ

"ไม่ต้องห่วง พวกเรารู้ว่าควรจะทำยังไง แต่ค่อนข้างน่าประหลาดที่ในเมื่อขาดแคลนพลังวิญญาณ ทว่ามันกลับเลื่อนถึงขั้นวิญญาณใหม่ได้" นักรบระดับเสื้อคลุมทองแดงรมดำกล่าวขึ้นมา

วิญญาณของอดีตผู้บำเพ็ญญาณอาศัยอยู่ในร่างของนักรบระดับเสื้อคลุมทองแดงรมดำก็จริง แต่วิญญาณเหล่านั้นกลับเป็นผู้ฝึกวิชามาร!

ไม่เพียงผู้ฝึกวิชามารจะอยู่ท่ามกลางเหล่าผู้ฝึกยุทธ์เท่านั้น แต่ยังพบอยู่ท่ามกลางเหล่าผู้บำเพ็ญญาณด้วย

เมื่อหลายพันปีก่อน แผ่นดินอุดมสมบูรณ์ไปด้วยพลังวิญญาณ ขณะที่มีผู้บำเพ็ญญาณอยู่ทั่วทุกหนแห่ง ทว่ากลับแทบไม่มีใครล่วงรู้เรื่องการดำรงอยู่ของเหล่าผู้ฝึกยุทธ์เลย

แต่ถึงกระนั้นพลังวิญญาณก็เริ่มที่จะเลือนหายไปตามกาลเวลา และผู้บำเพ็ญญาณส่วนใหญ่หากไม่หนีหายก็ตายจากไป เมื่อจำนวนของผู้บำเพ็ญญาณค่อยๆ ลดลง ผู้ฝึกยุทธ์ก็เริ่มที่จะเพิ่มขึ้น

เมื่อเวลาผ่านพ้นไป ผู้บำเพ็ญญาณก็แทบจะหายไปจากโลกอยู่แล้ว ในทางกลับกันการฝึกยุทธ์กลายเป็นที่นิยมกันมาก

บางคนที่หมกมุ่นกับการฝึกวิชามารใช้พลังที่พวกเขาหลงเหลือไว้ก่อนตายเพื่อรักษาวิญญาณส่วนหนึ่งของตนเองเอาไว้ในโลกใบนี้ พวกเขาหวังว่าเมื่อพลังวิญญาณฟื้นคืนก็จะได้กลับชาติมาเกิดใหม่ด้วย!

ถึงกระนั้นแม้จะผ่านไปเป็นพันปี แต่กลับไม่มีวี่แววว่าพลังวิญญาณจะฟื้นคืนสักนิดเลย วิญญาณดังกล่าวก็ยังคงล่องลอยอยู่บนโลกเพื่อค้นหาร่างต้น มิฉะนั้นก็ต้องสูญสลายหายไปกลางอากาศ

วิญญาณเหล่านี้จะเข้าสิงร่างต้นพวกนั้นและทำอะไรก็ตามที่ผลักดันพวกมันไปสู่ขีดจำกัดแห่งเส้นทางการบำเพ็ญเพียร เมื่อร่างต้นเลื่อนสู่ระดับถัดไป พวกมันก็จะสามารถดูดพลังจากร่างต้นอันเป็นหนทางสู่การกลับชาติมาเกิดใหม่ได้เช่นกัน

"อ้อ อีกอย่างหนึ่งนะ—เฉินผิงสามารถดูดพลังของคนอื่นมาเสริมความแข็งแกร่งให้ตัวเองได้เหมือนกัน ระวังด้วยล่ะ อย่ามัวแต่หมกมุ่นอยู่กับความต้องการที่จะดูดพลังของมันจนเปิดโอกาสให้มันหนีพวกคุณไปได้เล่า" จู้จื่อซานเตือนนักรบระดับเสื้อคลุมทองแดงรมดำอีกครั้ง

ช่างน่าประหลาดที่ลุงได้มาพบหลานชายของตัวเองภายใต้สถานการณ์ดังกล่าว

แต่กระนั้นเฉินผิงกลับไม่เคยนับหลงจิ้งกั๋วเป็นครอบครัวของตนเองเลย เขาหวังว่าจะสามารถสังหารอีกฝ่ายได้ทันทีด้วยซ้ำ

"ทำไมแกถึงต้องขังแม่ของฉันเอาไว้ตั้งกว่ายี่สิบปีด้วย? แกพยายามจะเอาอะไรจากเธอกันแน่?" เฉินผิงถามอย่างสงบนิ่งพลางพ่นควันบุหรี่ออกมา

หลงจิ้งกั๋วส่งสายตาพิฆาตและเอาแต่นิ่งเงียบ

เฉินผิงไม่โกรธเพราะท่าทีตอบสนองของหลงจิ้งกั๋วเป็นไปอย่างที่เขาคาดเอาไว้เลย เพราะเขารู้ว่าชายคนนั้นจะไม่บอกอะไรเขาทั้งนั้น

"ถ้าแกไม่บอกก็ไม่เป็นไรหรอก แต่ฉันอยากให้แกรู้ว่าฉันจะฆ่าแกกับลูกชายของแก พอช่วยแม่ของฉันออกมาได้แล้วก็จะทำลายทั้งตระกูลหลงทิ้งในท้ายที่สุด" เฉินผิงข่มขู่อยู่ไม่หยุดหย่อน

หลงจิ้งกั๋วยังคงเอาแต่เงียบ แต่กลับตอบสนองด้วยรอยยิ้มเยาะ