หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 1508

เมื่อเห็นสีหน้าของหลงจิ้งกั๋ว เฉินผิงก็พ่นควันบุหรี่ก่อนหันหลังเตรียมตัวจากไป

ขณะที่เขามาถึงประตู หลงจิ้งกั๋วก็เอ่ยขึ้นมาทันทีว่า "เฉินผิง ถ้าแกรู้อะไรควรไม่ควรล่ะก็ฉันขอแนะนำให้แกปล่อยฉันซะ หากฉันยังไม่รีบกลับไปอีก แม่ของแกคงได้อดตายเพราะไม่มีใครคอยดูแลเธออยู่ในคุกใต้ดินล่ะ ต่อให้เธอตายก็ไม่ใช่ปัญหาของฉันสักหน่อย"

เฉินผิงหยุดชะงักพลางตัวสั่นเล็กน้อย เขาหันกลับไปตบหน้าหลงจิ้งกั๋วอย่างแรงทันที

"ทำไม? ทำไมแกถึงต้องทำแบบนั้นด้วย? ท่านเป็นน้องสาวของแกนะ! ทำไมแกถึงต้องปฏิบัติกับท่านแบบนั้นด้วย? แกยังเป็นคนอยู่หรือเปล่า? แกมันไอ้เดรัจฉาน! ไม่สิ แกมันเลวเสียยิ่งเดรัจฉานอีก!"

เฉินผิงคลุ้มคลั่งเสียจนดวงตากลัดเลือด จากนั้นเขาก็ตบหน้าหลงจิ้งกั๋วครั้งแล้วครั้งเล่า

ไม่นานหลงจิ้งกั๋วก็ใบหน้าบวมเป่งแล้วเขาก็กระอักเลือดออกมาคำหนึ่ง แต่กระนั้นเขาก็ยังคงยิ้มอย่างมีเลศนัย

"เฉินผิง ตอนนี้แกฟังฉันนะ แกมันไอ้เด็กสารเลว เมื่อปีนั้นแม่ของแกเกือบจะทำลายตระกูลหลงอยู่แล้ว เธอหนีตามคนอื่นไปก่อนถึงงานแต่งของตัวเองและถึงกับตั้งครรภ์ทั้งยังให้กำเนิดไอ้เด็กสารเลวอย่างแกออกมาด้วย แกรู้ไหมว่าครอบครัวของพวกเราต้องทนทุกข์เพราะเธอมากขนาดไหน? พวกเราต้องโดนหัวเราะเยาะอยู่หลายสิบปี! ถ้าหากไม่ใช่เพราะฉัน แม่ของแกก็คงตายกลายเป็นกระดูกกองหนึ่งไปตั้งนานแล้ว!"

"แกโกหก! คนอย่างแกจะไปช่วยแม่ของฉันได้ยังไงกัน? แกมันพูดพล่ามไร้สาระ!"

เฉินผิงเหวี่ยงหมัดใส่ใบหน้าหลงจิ้งกั๋วอย่างแรงจนทำให้เขาหุบปากได้สำเร็จ หลังจากนั้นเขาหยุดระบายความคับข้องใจใส่อีกฝ่าย

เฉินผิงลุกขึ้นแล้วเดินออกจากห้องไปอย่างงุนงง

เขาอยากไปหาหลงอู่แล้วถามเขาว่าเกิดอะไรขึ้นกับแม่ของตัวเองกันแน่

ฉันอยากรู้ความจริง!ฉันอยากรู้อดีตของตัวเองทุกเรื่อง!

"คฤหาสน์จื้อเสี่ยวเป็นหนึ่งในสำนักที่มีประวัติความเป็นมาสองสามพันปี เมื่อปีนั้นพวกเขาได้สู่ขอหญิงสาวจากตระกูลหลง นายผู้เฒ่าหลงไม่มีทางเลือกนอกจากตอบตกลงตามที่พวกเขาร้องขอมา แต่แม่ของคุณกลับหนีไปจากงานแต่งงานซึ่งทำให้คฤหาสน์จื้อเสี่ยวโกรธจัด ตามข่าวที่ได้ยินบอกว่านายผู้เฒ่าหลงถึงกับล้มป่วยหนัก จากนั้นหลงจิ้งกั๋วก็ฉวยโอกาสวางยาพิษจนนายผู้เฒ่าหลงถึงแก่ความตายแล้วขังแม่ของคุณเอาไว้ เขาไม่ได้มอบแม่ของคุณให้แก่คฤหาสน์จื้อเสี่ยวทว่ากลับมอบทรัพยากรจำนวนมหาศาลให้แก่สำนักนั้น จากนั้นสถานการณ์ค่อยคลี่คลายลงได้บ้าง"

เฉินผิงขมวดคิ้ว ดูเหมือนว่าหลงจิ้งกั๋วจะพูดความจริง ถ้าหากเขาไม่ขังแม่ของฉันเอาไว้ล่ะก็ คนจากคฤหาสน์จื้อเสี่ยวคงได้พาตัวท่านไปอย่างไม่ต้องสงสัยเลย

"คุณหลง เดี๋ยวผมจะไปจิงตู แต่ก่อนอื่น พรุ่งนี้ผมอยากให้คุณบอกสี่คนโฉดพาตัวหลงจิ้งกั๋วไปจิงตูเพื่อแลกเปลี่ยน..." เฉินผิงร้องขอ

"พวกเราจะแลกเปลี่ยนกันในอีกสามวันให้หลังไม่ใช่เหรอ? ทำไมพวกเราถึงไปที่นั่นกันตั้งแต่พรุ่งนี้เลยล่ะ?"

หลงอู่รู้สึกประหลาดใจ