หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 1523

"วันนี้ฉันจะสู้ตาย!" เฉินผิงค่อยๆ เอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงเย็นชา ราวกับว่าเขาโผล่ขึ้นมาจากก้นบึ้งของนรกก็ไม่ปาน

นักรบระดับเสื้อคลุมทองแดงรมดำตัวสั่นสะท้าน พลางมีแววหวาดกลัววูบผ่านดวงตาของพวกเขาไป

ในที่สุดเฉินผิงก็ลงมือ ร่างของเขาพุ่งออกไปอย่างรวดเร็วพอๆ กับดาวตก

หลังจากนั้นกระบี่พิฆาตมังกรของเขาก็วาดเป็นวงโค้งพาดผ่านท้องฟ้า ลำแสงโชติช่วงหลายสายพุ่งออกไปราวกับดาบโค้งที่พุ่งเข้าใส่นักรบระดับเสื้อคลุมทองแดงรมดำ

ทั้งสี่คนกลับหน้าตาซีดขาวด้วยความหวาดกลัว ทันใดนั้นแสงสีดำและทองก็ก่อตัวขึ้นเป็นโล่อยู่ตรงหน้าพวกเขาเพื่อต้านทานพลังโจมตีของกระบี่

แกร๊ง!

ประกายกระบี่ปะทะเข้ากับโล่สีทองแดงรมดำแล้วส่งเสียงที่ชวนให้ระลึกถึงโลหะที่กำลังกระทบกัน

หลังจากนั้นไม่นาน โล่ก็แตกกระจายเป็นเสี่ยงๆ ทันใดนั้นปราณกระบี่จากกระบี่พิฆาตมังกรก็แทงทะลุหน้าอกของนักรบระดับเสื้อคลุมทองแดงรมดำ

เลือดไหลทะลักออกมาจากบาดแผลของพวกเขา

นักรบระดับเสื้อคลุมทองแดงรมดำชักจะเริ่มโกรธแค้นที่ตนเองบาดเจ็บ

พวกเขารีบเปิดฉากโจมตีใส่เฉินผิง จากนั้นแสงที่น่าหวาดกลัวทั้งสี่สายก็พลันโอบล้อมเขาไว้ทันที

เฉินผิงเข่นเขี้ยวเคี้ยวฟันและมุ่งเป้ามาที่นักรบคนหนึ่ง หลังจากนั้นกระบี่พิฆาตมังกรของเขาก็ตวัดออกไปทางนั้น

กระบวนท่าของเขาว่องไวมากเสียจนไม่สามารถระบุตำแหน่งที่ถูกต้องได้ คงเหลือไว้เพียงภาพตามติดเท่านั้น

เมื่อนักรบระดับเสื้อคลุมทองแดงรมดำเห็นเฉินผิงกำลังพุ่งเข้าใส่ตนเอง แววตาของเขาก็เต็มไปด้วยความหวาดกลัว เขาเอียงถอยหลังตามสัญชาตญาณพลางใช้วิชาเวทย์เพื่อสกัดเฉินผิงเอาไว้

แต่เฉินผิงกลับไม่สนใจพลังโจมตีของเขาและปล่อยให้พวกเขาพุ่งเข้าใส่ร่างของตน ทำให้อาการบาดเจ็บยิ่งย่ำแย่ลงไปอีก

เขาตั้งใจที่จะสู้ตาย

"เขาบ้าไปแล้วหรือไง?"

ขณะที่จู้จื่อซานเห็นสถานการณ์ที่เกิดขึ้น เขาก็รู้สึกสันหลังเย็นวาบ

ทั้งสามคนใช้วิชาเวทย์แล้วโจมตีใส่เฉินผิงอีกครั้ง

เฉินผิงทำแบบเดียวกันอีกครั้ง เมื่อลำแสงพุ่งออกมาจากอาวุธ ก็จะมีประกายแสงโชติช่วงสาดส่องจากกระบี่พิฆาตมังกร

เมื่อนักรบทั้งสามคนเห็นเช่นนั้น พวกเขาก็ร่วมมือกันสกัดพลังโจมตีของเฉินผิงด้วยแสงสีทองแดงรมดำอันน่าหวาดกลัวของพวกตน

คราวนี้ไม่มีฝ่ายไหนที่เป็นฝ่ายได้เปรียบ นักรบทั้งสามคนจ้องมองมาที่เฉินผิงแล้วความคิดที่จะล่าถอยก็แวบเข้ามาในหัวทันที

พวกเขาไม่คาดคิดว่าเฉินผิงจะเด็ดเดี่ยวและแข็งแกร่งถึงขนาดนั้น ช่างยากเกินกว่าจะจินตนาการได้อย่างถึงที่สุด

"ไอ้หมอนี่มันวิปริตเกินไปแล้ว! ขืนพวกเรายังสู้ต่อไป ต่อให้พวกเราสามารถฆ่ามันได้ แต่พวกเราก็คงต้องตายไปด้วยแน่ๆ พวกเราควรจะยอมจำนน..." นักรบระดับเสื้อคลุมทองแดงรมดำคนหนึ่งกล่าวขึ้น

นักรบระดับเสื้อคลุมทองแดงรมดำอีกสองคนมองหน้ากันก่อนจะผงกศีรษะ แต่พวกเขาก็ไม่กล้าหันหลังแล้ววิ่งหนีไป เพราะพวกเขาเกรงว่าเฉินผิงจะเปิดฉากลอบจู่โจม แบบนั้นพวกเขาคงต้องตายอย่างแน่นอน ดังนั้นพวกเขาจึงได้แต่จ้องมองเฉินผิงแล้วรอโอกาสที่จะได้หลบหนีไปเสีย

ในตอนนั้นเฉินผิงก็รู้สึกร้อนใจยิ่งเช่นกัน

เขาไม่มีพลังวิญญาณเหลือมากพอที่จะค้ำจุนตัวเองได้นานนัก ถึงแม้ว่าร่างกายของเขาจะแข็งแกร่ง แต่ก็ช่างน่าอัศจรรย์ที่เขาสามารถยืนหยัดได้หลังจากต้องทนรับพลังโจมตีอันแกร่งกล้ามหาศาลได้