หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 1524

เวลานั้นเฉินผิงจวนจะล้มหมดสติอยู่แล้ว เขารู้สึกมองเห็นได้ไม่ชัดเจน

"ตายเสียเถอะ!"

จู่ๆ เขาก็กัดปลายลิ้นแล้วเลือดแดงฉานสายหนึ่งก็กระตุ้นให้เขาระเบิดพลังขึ้นมาได้อีกครั้ง

นักรบระดับเสื้อคลุมทองแดงรมดำอีกสามคนที่เหลือต่างรู้สึกตกตะลึง

"ไอ้เด็กนี่มันบ้าถึงขนาดเผาผลาญแก่นโลหิตของตัวเอง! ดูเหมือนว่ามันตั้งใจจะเปิดฉากลงมือโจมตีชนิดเอาชีวิตเข้าแลก พวกเราถอย!"

หนึ่งในนั้นกลับวิ่งหนีหางจุดตูดไปแล้ว ขณะที่อีกสองคนก็ไม่แสดงท่าทีลังเลใจเลยสักนิด

หลังจากขว้างระเบิดควันออกไปสองลูก สนามประลองยุทธ์ก็โอบล้อมไปด้วยหมอกดำ

เมื่อหมอกจางหายไปแล้ว ก็เหลือเพียงเงาร่างของเฉินผิงที่ใช้กระบี่พิฆาตมังกรที่ถืออยู่ค้ำยันร่างอยู่ในสนามประลองยุทธ์

ส่วนคู่ต่อสู้อีกสามคนของเขาก็ไม่ทราบว่าไปอยู่ที่ไหนกันแล้ว

"บ้าเอ๊ย..."

เหตุการณ์ที่กลับตาลปัตรทำให้จู้จื่อซานหน้าเปลี่ยนสีไปเป็นอันมาก

หลงเซียวเองก็รู้สึกค้างคาใจและพ่ายแพ้เช่นเดียวกัน

ในทางกลับกัน ฝูงชนโดยรอบต่างจับจ้องมายังเฉินผิงที่เลือดไหลโชกด้วยความชื่นขม

หลังจากกวาดสายตามองเหล่าผู้ชมแล้ว เฉินผิงก็รู้สึกว่าภาพที่มองเห็นดับวูบไปก่อนที่เขาจะล้มหมดสติกับพื้น

ขณะที่จู่ๆ เรื่องที่เขาล้มหมดสติสร้างความตกใจให้แก่ทุกคน จู้จื่อซานก็มีสีหน้าฉายแววยินดี "หลงเซียว นี่เป็นโอกาสของเราแล้ว"

เมื่อเขาพูดจบก็กระโจนขึ้นกลางอากาศแล้วร่อนลงไปในสนามประลองยุทธ์ หากตัดเรื่องเกียรติยศและความภาคภูมิใจออกไปแล้ว การสังหารเฉินผิงต่างหากที่เป็นเรื่องสำคัญต่อเขาในตอนนั้น

เมื่อเข้าใจการบอกเป็นนัยจากจู้จื่อซานแล้ว เขาก็ตามไปเช่นกัน

"คุณเฉิน..."