หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 1527

ย้อนกลับมาที่สมาพันธ์ศิลปะการต่อสู้ หนิงจื้อกำลังจิบกาแฟอยู่ในห้องโถงเพราะมั่นใจว่านักรบระดับเสื้อคลุมทองแดงรมดำสี่คนย่อมเอาชีวิตของเฉินผิงได้อย่างไม่ต้องสงสัยเลย

ถึงแม้ว่าเขาจะไม่สามารถสังหารเฉินผิงด้วยตัวเองเพื่อล้างแค้นให้กับการตายของพ่อตัวเอง เขาก็ไม่ใส่ใจสักนิดเพราะการล้างแค้นไม่ใช่เรื่องสำคัญที่สุดของเขาอีกต่อไปแล้ว

ทันใดนั้นเอง นักรบระดับเสื้อคลุมทองแดงรมดำทั้งสามคนก็รีบเข้ามาในห้องซึ่งหนิงจื้อก็เอ่ยทักทายพวกเขาอย่างรวดเร็ว

เนื่องจากอยู่ในระดับเสื้อคลุมทองแดงรมดำ เขาจึงไม่กล้าแสดงท่าทีดูหมิ่นพวกเขาออกมาแต่อย่างใด

แต่เมื่อเขาเห็นว่ากลับมาแค่สามคนและทุกคนล้วนได้รับบาดเจ็บ ความรู้สึกหวาดกลัวก็พลันคืบคลานเข้ามาหาตัวเขาทันที

"พวกคุณฆ่าเฉินผิงได้ไหม?" เขาถามด้วยความอยากรู้

แต่แทนที่จะตอบ นักรบทั้งสามคนกลับคว้าถ้วยชามาดื่มอึกใหญ่ลงไปก่อน

หลังจากนั้นไม่นาน หนึ่งในนั้นก็ถามขึ้นมาว่า "เฉินผิงแข็งแกร่งยิ่งกว่าที่พวกเราคิดเอาไว้มาก คุณให้ข้อมูลแบบไหนกับพวกเรามากันแน่? ตอนนี้พวกเราสูญเสียอุปกรณ์มิติและถูกฆ่าตายไปคนหนึ่ง คุณควรคิดหาเหตุผลดีๆ ไปอธิบายกับท่านต้าเหนิงด้วยล่ะ!"

คำพูดของพวกเขาทำให้หนิงจื้อถึงกับตกตะลึง

"เรื่องนั้นไม่มีทางเป็นไปได้หรอก ไม่ว่าเฉินผิงจะแข็งแกร่งสักขนาดไหน ก็ไม่มีทางที่มันจะสามารถเอาชนะพวกคุณสี่คนได้หรอก เป็นเช่นนี้ไปได้ยังไงกัน?"

หนิงจื้อไม่เข้าใจว่าเจ้ายุทธ์สี่คนที่ไปพร้อมกับอุปกรณ์มิติจะสังหารเฉินผิงไม่สำเร็จได้อย่างไรกัน

ไม่ว่าพละกำลังของเฉินผิงจะเพิ่มขึ้นอย่างรวดเร็วสักแค่ไหน ก็ไม่มีทางที่มันจะบรรลุถึงพลังที่เข้าขั้นวิปริตพรรค์นั้นได้

"คุณหมายความว่ายังไงกัน?" นักรบทั้งสามคนมองมาที่หนิงจื้อพร้อมๆ กัน "คุณกำลังจะกล่าวหาว่าพวกเราไม่ได้พยายามสุดความสามารถใช่ไหม?"

สายตาเย็นชาของพวกเขาเต็มไปด้วยเจตจำนงสังหาร เพราะพวกเขารู้ผลที่ตามมาของการปฏิบัติภารกิจไม่สำเร็จอันเนื่องมาจากการขาดความพยายาม

"ผมไม่ได้หมายความแบบนั้นสักหน่อย ผมแค่พบว่ามันออกจะน่าเหลือเชื่ออยู่บ้าง" หนิงจื้ออธิบายพลางขมวดคิ้ว

"ตอนที่ประธานจู้กลับมา พวกเราจะหารือกันเรื่องนี้อีกครั้ง ตอนนี้เขาอยู่ที่สนามประลองยุทธ์และเป็นพยานต่อเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น"

เมื่อพูดจบ นักรบระดับเสื้อคลุมทองแดงรมดำคนหนึ่งก็นั่งลงและไม่แสดงความคิดเห็นอีก

ในขณะเดียวกัน หนิงจื้อเองก็กลับมานั่งที่ตัวเองเช่นกัน พวกเราต้องรอจนกว่าจู้จื่อซานจะกลับมา สิ่งที่น่าจะเป็นชัยชนะที่แน่นอน ยามนี้กลับกลายเป็นเพียงความสับสนวุ่นวาย

"เฉินผิงทำลายอุปกรณ์มิติของพวกเราและฆ่าสหายคนหนึ่งของพวกเรา!"

"สุดท้ายมันถึงกับจุดชนวนเผาผลาญแก่นโลหิตเพื่อโจมตีชนิดเอาชีวิตเข้าแลก ขืนพวกเรายังสู้ต่อไปคงได้ตายเปล่าแน่ๆ"

นักรบระดับเสื้อคลุมทองแดงรมดำแผดเสียงใส่จู้จื่อซานเพื่อปกป้องตัวเองกันทีละคนๆ

เมื่อเห็นทั้งสามคนโยนความผิดให้อย่างไร้ยางอาย จู้จื่อซานจึงเปิดโปงพวกเขาว่า "หลังจากพวกคุณหนีไป เฉินผิงที่พลังถึงขีดจำกัดแล้วก็หมดสติไป เห็นอยู่ชัดๆ ว่ามันพยายามทำให้พวกคุณหวาดกลัว!"

"คุณคิดจะฆ่ามันระหว่างที่มันหมดสติอยู่งั้นรึ?" หนึ่งในนั้นโต้แย้ง

"ผม"

จู้จื่อซานถึงกับพูดอะไรไม่ออกขึ้นมาทันที

"ประธานจู้ ในเมื่อเฉินผิงใช้พลังจนหมดสติไปแล้ว คุณก็น่าจะฆ่ามันได้ง่ายๆ ไม่ใช่หรือไง? ทำไมคุณถึงไม่ทำล่ะ?"

หนิงจื้อเองก็อยากรู้เช่นกัน