ถึงแม้ว่าเฉินผิงจะจะมีความเชี่ยวชาญทางด้านเคล็ดวิชามนต์คาถาอยู่บ้าง แต่เมื่อเขาได้เห็นคาถาดังกล่าวก็ไม่เข้าใจอยู่ดี
"นี่เป็นสิ่งที่คุณชี่มอบให้แก่คุณ มันน่าจะช่วยชีวิตของคุณในยามคับขันได้" สิงจวินยื่นเครื่องรางชิ้นนั้นให้เฉินผิง
"เครื่องรางช่วยชีวิตงั้นเหรอ? เจ้าสิ่งนี้จะน่าทึ่งขนาดนั้นเลยเชียวรึ?" หลังจากเฉินผิงรับมันมาก็ตรวจสอบเครื่องรางทันที
"คุณชี่บอกว่าวันนี้คุณจะต้องเอาเครื่องรางชิ้นนี้ติดตัวไปด้วย เพราะวันนี้คุณจะเผชิญอันตรายถึงแก่ชีวิต"
เมื่อสิงจวินพูดจบก็หันหลังเดินจากไป เหลือเฉินผิงเอาไว้เพียงลำพังอยู่ภายในห้องโถง
หลังจากเก็บเครื่องรางแล้ว เฉินผิงก็เดินออกไปจากกระทรวงบุติธรรม
ในตอนนั้นจ้าวอู๋ฉีกำลังรอเฉินผิงอยู่ที่รถตรงประตู จากนั้นเขาก็ขับรถมารับฝ่ายหลังด้วยตัวเอง
จ้าวอู๋ฉีลดกระจกรถลงมาพลางกล่าวว่า "คุณเฉิน ขึ้นรถมาได้เลยครับ ผมจะพาคุณไปส่งนอกเมือง ผมเชื่อว่าคงไม่มีใครกล้าแหยมกับกระทรวงยุติธรรมหรอกน่า"
เฉินผิงไม่ปฏิเสธข้อเสนอแล้วรีบขึ้นรถไปทันที จากนั้นรถก็เคลื่อนออกนอกเมือง
ทันทีที่เฉินผิงและคนอื่นๆ ออกจากกระทรวงยุติธรรม จู้จื่อซานก็ได้ข่าวทันที
"หึ! วันนี้ฉันจะต้องเอาหัวของเฉินผิงมาให้จงได้" จู้จื่อซานแค่นเสียง
ฟ่านเจียงที่ยืนอยู่ข้างๆ จู้จื่อซานยังคงเอาแต่นิ่งเงียบ เขาหมุนส้นเท้าพร้อมกระบี่หัวพยัคฆ์ที่สะพายอยู่บนหลังแล้วขึ้นรถจากไป
ในขณะเดียวกัน จ้าวอู๋ฉีก็จอดรถในย่านชานเมืองจิงตูก่อนจะสั่งคนของตนเองไปสำรวจบริเวณโดยรอบ จากนั้นเขาก็พูดกับเฉินผิง "คุณเฉิน ตอนนี้คุณก็ลงจากรถได้แล้ว ไม่มีใครอยู่แถวนี้หรอกครับ"
เฉินผิงผงกศีรษะแล้วลงจากรถ
แต่ไม่กี่วินาทีถัดมาเขากลับขมวดคิ้วพลางมีแววบึ้งตึงกระจายไปทั่วใบหน้า
จ้าวอู๋ฉีรีบถามขึ้นเมื่อเห็นสีหน้าของเฉินผิง "คุณเฉิน มีอะไรงั้นเหรอครับ? ผมสั่งให้ลูกน้องตรวจสอบแถวนี้ดูแล้วนะครับ"
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: หัตถ์เทวะราชันมังกร
ยิ่งอ่านตอนก็ยิ่งสั้นลงๆ ของฟรีไม่มีในโลกจริงๆ เลิกอ่านกันเถอะเสียอารม...
เริ่มตั้งแต่ตอนที่ 1886 ตอนเริ่มสั้นลงๆ ต้องทำไง...
ไม่มีระบบจ่ายเงินผ่านหักบัญชีธนาคารหรือจ่ายผ่านทรูฯ บ้างหรือผมไม่ได้ใช้บัตรเครดิต...
3065-3074 ไม่มี...
อ่านมาถึงตอนที่ 136 แล้วแต่ต้องอ่านแบบผ่านๆเพราะแต่ละฉากวนอยู่ที่พระเอกโดนดูถูกตลอด จากคนทั้งเรื่องรวมทั้งพ่อแม่ด้วยเลยมั้ง พระเอกต้องเป็นโรคจิตอ่อนๆแน่เลย ไม่ได้คิดจะทำอะไรให้ดีขึ้นนอกจากคิดในใจว่าฉันเก่ง รอให้เขาดูถูกก่อนแล้วนิ่งๆ ยอมรับแล้วผ่านไป พยายามหาเรื่องที่พระเอกเก่ง หรือสู้ชีวิตแล้วดีขึ้น แต่แบบเหมือนฉันเก่งอยู่ในใจคนเดียว มันน่าอึดอัดมาก...
ทำไมพระเอกเก่งต้องทนให้คนดูถูกตัวเองดูถูกพ่อแม่แบบไม่คิดจะทำอะไรเลย แบบตามน้ำไปวันทั้งที่มีฝีมือ ทนลำบากกันไป...
หน้าด้านจังอีกู่หลิงเอ๋อร์ หลงรักแฟนเพื่อน แล้วเสือกเสนอตัวออกนอกหน้าเกิ๊น นิสัยแบบนี้เขาเรียกดอกทอง คนเขียนไม่เข้าใจหรอว่านิสัย ผู้หญิงสันดานแบบนี่ น่าขยะแขยง...
ชักจะเบื่อ หายอีกแล้ว หมดไปเกือบ 2 พัน แล้วนะ...
มีเรื่องอื่นที่จบแล้วบ้างไหมจะหาซื้ออ่าน...
มีหนังสือขายมั้ยครับ รอวันละ 20 ตอน ไมทันใจ...