หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 1535

เฉินผิงผงกศีรษะ จากนั้นจ้าวอู๋ฉีก็พาคนจากไป เขารู้ว่าถึงจะอยู่ต่อก็คงไม่สามารถเปลี่ยนแปลงอะไรได้ ในเมื่อฟ่านเจียงโบกมือครั้งเดียวก็สามารถเอาชีวิตของเขาได้แล้ว

จ้าวอู๋ฉีอยากจะรีบกลับไปให้เร็วที่สุดเท่าที่จะเป็นไปได้เพื่อรายงานสิ่งที่เกิดขึ้นกับคุณชี่ ฟ่านเจียงผู้ฝึกวิชามารยังมีชีวิตอยู่ นี่เป็นข่าวสำคัญชิ้นหนึ่งเลยก็ว่าได้

หลังจากจ้าวอู๋ฉีจากไปแล้ว ฟ่านเจียงก็ไม่ได้ด่วนลงมือ แต่เขากลับไพล่มือเอาไว้ข้างหลังและสายตาของเขาที่จับจ้องมายังเฉินผิงก็ประดุจดั่งแร้งที่ดูเหมือนตั้งใจจะมองฝ่ายหลังให้ทะลุปรุโปร่ง

"แกยังเยาว์วัยขนาดนั้นแท้ๆ แต่กลับมีพลังความสามารถอันโดดเด่น แกจะต้องได้รับโอกาสดีๆ หรือไม่ก็มีภูมิหลังไม่ธรรมดาเป็นแน่ บางทีวันนี้ฉันอาจจะหาทางบรรลุพลังฝีมือจากแกได้"

ฟ่านเจียงแสยะยิ้มราวกับราวกับว่าเขามองว่าเฉินผิงเป็นเหยื่อของของตัวเองไปแล้ว

"ทำไมแกถึงได้อยากฆ่าฉันล่ะ? มีคนสั่งแกมาหรือมีเหตุผลอื่นหรือไง?"

เฉินผิงรู้สึกสับสน ฉันไม่รู้จักกับฟ่านเจียงคนนี้หรือมีความแค้นอะไรระหว่างกันแลย งั้นทำไมมันต้องฆ่าฉันด้วยเล่า?

"เหตุผลไม่สำคัญเพราะแกใกล้จะตายแล้ว บอกความลับของแกมาแล้วมอบอาวุธวิเศษของแกมาให้หมด บางทีฉันอาจจะยอมให้แกตายเร็วขึ้นหน่อยก็ได้" ฟ่านเจียงมองเฉินผิงอย่างเย้ยหยัน

เฉินผิงหรี่ตา "ทำไมแกถึงได้มั่นใจว่าจะสามารถฆ่าฉันได้เล่า?"

ในตอนนั้นเอง เขาก็นึกถึงเครื่องรางที่คุณชี่มอบให้และคำเตือนของฝ่ายหลัง คุณชี่บอกว่าวันนี้ฉันจะประสบอันตรายถึงแก่ชีวิตนี่นา ดูเหมือนว่าเขาจะพยากรณ์ได้ตรงประเด็นและเครื่องรางก็อาจจะช่วยชีวิตของฉันได้l!

"มีเรื่องอะไรงั้นรึ? แกกำบัวคาดหวังให้มีคนมาช่วยหรือไง?" ฟ่านเจียงกวาดสายตามองไปรอบๆ

"เปล่า ไม่มีใครมาช่วยหรอก แต่ถึงอย่างนั้นต่อให้ฉันอยู่ลำพังตัวคนเดียวก็ใช่ว่าแกจะสามารถฆ่าฉันได้" เฉินผิงยิ้มเยาะ

"โอ้?" ฟ่านเจียงขมวดคิ้วด้วยความขบขัน "ทำไมแกถึงไม่คลายข้อสงสัยให้ฉันสักหน่อยล่ะว่าทำไมแกถึงได้มั่นใจว่าฉันจะฆ่าแกไม่ได้?"

"ไม่มีเหตุผลหรอก ถ้าแกไม่เชื่อจะลองดูก็ได้นะ"

เฉินผิงพยายามที่จะยั่วยุฟ่านเจียง

ถ้าหากเครื่องรางได้ผล เขาก็จะฉวยโอกาสนั้นหนีไปเสียเลย

เมื่อต้องเผชิญหน้ากับเจ้ายุทธ์ชั้นยอดอย่างฟ่านเจียง เฉินผิงก็นึกอะไรไม่ออกนอกจากหนีเอาชีวิตรอด

ตู้ม!

ในทางกลับกัน ฟ่านเจียงก็ยังคงไม่ขยับตัวพลางมองเฉินผิงด้วยสีหน้าที่เต็มไปด้วยความดูแคลน

เฉินผิงลูบแขนที่ชาหนึบของตนเองขณะที่ความไม่สบายใจภายในอกแผ่ขยายขึ้นเรื่อยๆ ฟ่านเจียงผู้นี้ช่างน่ากลัวเหลือเกิน ระยะห่างระหว่างพลังของพวกเรามหาศาลเกินไป

"ถ้าหากฉันไม่ตอบสนองแกสักหน่อย ก็คงจะเสียมารยาทแล้ว" หลังจากกล่าวเช่นนั้น ฟ่านเจียงก็หายวับไปทันที

ความเร็วยิ่งยวดทำให้เฉินผิงไม่มีทางตอบสนองได้ทัน

ปัง!

ฝ่ามือของฟ่านเจียงกระแทกใส่หน้าอกของเฉินผิง ทำให้ร่างกายของฝ่ายหลังลอยกระเด็นกลับไปทันที

เกล็ดจำนวนมากหลุดร่วงออกมาจากผิวหนังของเฉินผิง ขณะที่ร่างเกราะทองคำแตกเป็นเสี่ยงๆ

เขาจึงขมวดคิ้วแล้วแสดงสีหน้าเจ็บปวด